ခ်စ္ေသာအညာ ( ၆ ) . . .

အပိုင္း ( ၅ )မွ အဆက္ . . .

ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ ကာလသမီးေတြ ေရခပ္ဆင္းၾကၿပီ။ အႏီွအခ်ိန္မ်ဳိးကမွ တကယ့္ကို ၾကယ္စံုည၊ လွတဲ့ညေန။ တစ္ရြာလံုးက အပ်ဳိေတြ သနပ္ခါးဘဲၾကားရိုက္ၿပီး ေရအိုးကိုယ္စီနဲ႔ အလွဴအတြက္ ေရခပ္ဆင္းၾကတ့ဲကာလေလာက္ အလွစံုတာ ဘယ္မွာရွိလိမ့္တုန္း။ အညာမွာေတာ့ ကာလသမီးေတြကို “ ကုမၼာရီ ” လို႔ သညာေပးၾကပါရဲ႕။ “ ကညာ ” တို႔ “ ေဂါရီ ” တို႔ “ ကုမၼာရီ ” တို႔ဆိုတာ ဘုရားရွင္လက္ထက္ေတာ္ကတည္းက မိန္းကေလးေတြကို အရြယ္အရ ပိုင္းျခားၿပီးေခၚတဲ့စကားလံုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ “ ကုမၼာရီ အမ်ဳိးသမီးမ်ားခင္ဗ်ား ” လို႔ ေလာက္စပီကာကေန ေအာ္ေခၚတဲ့အသံၾကားတိုင္း အမ်ဳိးသမီးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ကုန္သြားပါလိမ့္လို႔ ေခါင္းကုတ္မိေသး။ နားထဲမွာက “ ကုန္ပါၿပီ ” လို႔ခ်ည္း စြတ္ၾကားေနတာကိုး။ 

အခါတိုင္းညေနခင္းမ်ဳိးမွာေတာ့ “ ပ်ဳိေလးေတြ ေရခပ္ဆင္းကို ျခင္းခတ္လို႔ေခ်ာင္း ” ခဲ့တဲ့ ကာလသားေတြခမ်ာ အႏွီညေနမ်ဳိးမွာေတာ့ ဘယ္ေခ်ာင္းအားလိမ့္တုန္း။ သူရို႕မွာလည္း အလုပ္ေတြမွပံုလို႔။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ ခ်က္ဖို႔ျပဳတ္ဖို႔အတြက္ ေနရာေတြျပင္ဆင္၊ ထမင္းခ်က္ဖို႔ မီးဖိုက်င္းရွည္ႀကီးေတြတူး၊ ထမင္းရည္ငွဲ႕ဖို႔ လိုက္က်င္းေတြတူး၊ ထမင္းထည့္ဖို႔ အညာေလွႀကီးေတြကို မီးဖိုေဘးေရႊ႕နဲ႔ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲ။ သည္ၾကားထဲမွာ ထင္းေတြက ခြဲရစိတ္ရ၊ ျဖတ္ရေပါက္ရေသးတာ။ မ႑ပ္ထဲမွာ သာသနာ့အလံေလးေတြတပ္တာကအစ လစ္ဟင္းလို႔ ျဖစ္တာမဟုတ္။ ရွင္ေလာင္းလွည့္တဲ့ေနရာမွာသံုးမယ့္ ထမ္းစင္တို႔ ေရႊထီးတို႔ကလည္း ရြာဦးေက်ာင္းကေန ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ သယ္ထားျပဳထားမွ။ ရြာဘံု ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ သယ္ဖို႔ျပဳဖို႔ကလည္း သတိတရ ရွိၾကရေသးတာ။ ေကၽြးရုံထဲမွာ ခင္းမဲ့ စားပြဲေတြ၊ ထိုင္ခုံေတြကိုလည္း သည္ညေနခင္းကတည္းက ႀကဳိၿပီးေနရာခ်ထားမွ မ႑ပ္၀င္ေန႔မွာ မကသီမွာ။ သည္ၾကားထဲမွာ အလွဴလွည့္အဖြဲ႕နဲ႔အတူ လိုက္ရမယ့္ ရြာခံေျဗာအဖြဲ႕သားေတြကလည္း အားခ်င္းတီး၀ိုင္းတိုက္။ ျပဇာတ္ခင္းမယ့္ အဖြဲ႕သားေတြကလည္း ကိုယ္က်ရာဇာတ္ရုပ္ကို အပီအျပင္ သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္ဖို႔အေရး ေက်ညက္ေအာင္ တိုက္ၾကျပဳၾကနဲ႔ တစ္ရြာလံုး အံုးအံုးကၽြက္ကၽြက္။

ညေန ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ အလုပ္မ်ားရၿပီ။ လူေပါင္းေထာင္ခ်ီၿပီး ေကၽြးမယ့္ေမြးမယ့္ အႏွီအလွဴပြဲႀကီးအတြက္ မ႑ပ္မ၀င္ခင္ညကတည္းက ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားမွ အေနေတာ္။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕မွာက ထမင္းခ်က္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲထားေသးတာရယ္။ အရင့္အရင္တုန္းကေတာ့ တစ္အိမ္ကို ဆန္ႏို႔ဆီဗူးဘယ္ႏွစ္လံုး ေ၀ငွေပးၿပီး အလွဴထမင္းကို တစ္ရြာလံုး ၀ိုင္းကူခ်က္ေပးခဲ့ၾကရသပ။ သို႔ေပမင့္ ထမင္းေပါင္းတဲ့နည္းစနစ္ေပၚလာေတာ့ အဆင္ပိုေခ်ာသြားေရာ။ အဆင့္ေတြပါတဲ့ ထမင္းခ်က္စင္ကို ေရပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ဒယ္အိုးႀကီးထဲမွာထည့္။ အဆင့္တစ္ဆင့္စီမွာ ေဆးၿပီးသားဆန္ေတြကို သတၱဳလင္ပန္းေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး အစီအရီတင္။ ၿပီးရင္ ဆန္ေတြတင္ထားတဲ့စင္ကို သတၱဳေပါင္းေခ်ာင္ရွည္ႀကီးနဲ႔ ဒယ္အိုးႏႈတ္ခမ္းတိုက္ အုပ္ခ်လိုက္။ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အခ်ိန္ေစ့ရင္ ေပါင္းေခ်ာင္ႀကီးဖြင့္ၾကည့္။ ဆန္လင္ပန္းေတြအားလံုး ထမင္းလင္ပန္းေတြ ျဖစ္ေနေရာ။ အႏွီထမင္းေတြကို ငွက္ေပ်ာဖက္ခံထားတဲ့ ထန္းေခါက္ေတာင္းႀကီးေတြထဲ ထည့္ၿပီးသိမ္းခ်င္သိမ္း။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ပက္လက္လွန္ထားတဲ့ အညာေလွႀကီးေတြရဲ႕ ေလွ၀မ္းထဲမွာ ငွက္ေပ်ာဖက္ခင္းၿပီး ပံုခ်င္ပံု။ အခ်ိန္က်ရင္ ေကၽြးဖို႔အဆင္သင့္။ ဒါေတာင္မွ ထမင္းခ်က္အဖြဲ႕ခမ်ာ တစ္ညလံုးေပါက္ခ်က္ၾကရရွာတာ။

ဟင္းအိုးသူႀကီးကေတာ့ အလွဴတစ္ခုလံုးရဲ႕ အခရာ။ သူစြမ္းရင္စြမ္းသေလာက္ အလွဴနာမည္ရသလို သူခ်ာရင္ခ်ာသေလာက္ အလွဴတစ္ခုလံုး သဲထဲေရသြန္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညာရြာေတြမွာ တစ္ရြာကို အိုးသူႀကီးေကာင္းတစ္ေယာက္ ရွိစၿမဲ။ အႏွီအိုးသူႀကီးေတြကလည္း ပြဲတုိးဖူးတဲ့ ၀ါရင့္အိုးသူႀကီးေတြ။ ဟင္းခ်က္ရင္း ႀကံဳတတ္တဲ့ အခက္အခဲဟူသမွ်ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔  ေျဖရွင္းႏိုင္တဲ့သူေတြခ်ည္း။ အိုးသူႀကီးတစ္ဖြဲ႕မွာ အနည္းဆံုးကေတာ့ လူငါးေယာက္ေလာက္ ပါမွ။ လူေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္ရတဲ့ တစ္ညတာအတြင္းမွာ အထစ္အေငါ့မရွိ ခ်က္ႏိုင္ျပဳတ္ႏိုင္ဖို႔ အႏီွ အိုးသူႀကီးေတြရဲ႕ စီမံခန္႔ခြဲမႈဆိုင္ရာ စြမ္းရည္က အခရာ။ က်င္းမီးဖိုရွည္ႀကီးေတြထဲမွာ ဒယ္အိုးႀကီးေတြ တန္းစီၿပီး တစ္လံသာသာ သစ္သားေယာက္မႀကီးေတြနဲ႔ အားႀကဳိးသႏြဲ ခ်က္ေနျပဳတ္ေနၾကတဲ့ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း အညာသားႀကီးေတြက အညာအလွဴရဲ႕ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္က အလွတရား။ 

 သည္ေနရာမွာ အညာသားေတြရဲ႕ တီထြင္ဖန္တီးမႈ ထိုးထြင္းဥာဏ္ကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္ေသးရဲ႕။ အႏွီအရာကေတာ့ ၾကက္သြန္လွီးတဲ့ ဓားစက္။ ပိႆာေပါင္းမ်ားစြာလိုမယ့္ ၾကက္သြန္နီေတြကို သည္အတိုင္းထိုင္လွီးေနရလို႔ကေတာ့ ဘယ္ၿပီးေတာ့မလဲ။ အႏွီေတာ့ အခြံသင္ထားတဲ့ ေရႊဖလားၾကက္သြန္နီ( ၾကက္သြန္နီ ၀ိုင္း၀ိုင္းျပားျပား ေရႊေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ လက္ေရြးစင္ႀကီးေတြကို အညာေခၚ ေရႊဖလားလို႔ ေခၚတာကိုး )အလံုးလိုက္ေတြကို ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့ ဓားစက္ထဲထည့္ၿပီး လက္ကိုင္ဒလက္ကို လွည့္ေပးေနရုံနဲ႔ လွီးၿပီးသား ၾကက္သြန္ေလးေတြ အကြင္းလိုက္ အကြင္းလိုက္ ဓားစက္ေဘးေပါက္မွာ အဆင္သင့္ခ်ထားတဲ့ ထန္းေခါက္ေတာင္းထဲကို ေ၀ါခနဲ ေ၀ါခနဲက်။ လိုတဲ့အခ်ိန္မွာ လိုသေလာက္ထည့္ၿပီးလွည့္။ အခ်ိန္မကုန္ဘဲ အဆင္ကိုေခ်ာလို႔။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အႏွီၾကက္သြန္လွီးစက္ကထြက္လာတဲ့ ၾကက္သြန္နီအကြင္းေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္ပါလိမ့္ဆိုတာ တအံ့တၾသ။ အရြယ္ေလးေရာက္လို႔ စက္ကို ေသခ်ာကပ္ၾကည့္မွ ၾကက္သြန္နီဥေတြ က်မယ့္လမ္းမွာ ႏြားစာစဥ္းဓားသံုးေခ်ာင္းေလာက္ကို ၾကားမွာ ၾကက္သြန္ဥ၀င္သာရုံ ေနရာခ်န္ထားၿပီး ပတ္လည္တပ္ထားတာျမင္မွ သေဘာေပါက္ေတာ့တာရယ္။ စက္ေဘးက ဒလက္ကို လွည့္လိုက္ရင္ ဓားေတြလည္ၿပီး အေပၚကလိမ့္က်လာတဲ့ ၾကက္သြန္ဥေတြကို အကြင္းလိုက္လွီးၿပီးသား။ အညာသားမ်ား ပိုင္ခ်က္။

ငါးေျခာက္ျပဳတ္ထားတာက တစ္ဒယ္။ ပဲႀကီးက တစ္ဒယ္။ ၾကက္သြန္နီေၾကာ္က တစ္ဒယ္။ ဒယ္အိုးေတြ ႏႈတ္ခမ္းတိုက္။ ေမႊတဲ့လူကေမႊ။ ျမည္းတဲ့ အိုးသူႀကီးကျမည္း။ မီးထိုးတဲ့လူကထိုး။ အိုးသူႀကီးအဖြဲ႕ေဘးက ဖ်ာၾကမ္းတစ္ခ်ပ္ေပၚမွာ ေရေႏြးၾကမ္းတစ္အိုးနဲ႔ ေဆးလိပ္ခြက္တစ္ခြက္။ ေျမပဲဆားေလွာ္က တစ္ပန္းကန္။ အဖန္ရည္ေလး တစ္ႀကဳိက္ ရွဴးခနဲေသာက္လိုက္ ေျမပဲဆားေလွာ္ေလး ပါးစပ္ထဲပစ္ထည့္လိုက္နဲ႔ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့ အုိးသူႀကီးအဖြဲ႕သားေတြက တစ္ညလံုး အိပ္ပ်က္ခံၿပီး ခ်က္ရျပဳတ္ရမွာကို လားလားမွ မမႈတဲ့လူေတြ။ သူရို႕အဖြဲ႕က ႏွစ္ညလံုးလံုး ညလံုးေပါက္ေအာင္ ခ်က္ၾကရမွာ။ အလွဴပြဲမတုိင္ခင္ ေနာက္တစ္ညဆိုရင္ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ “ ဘုန္းႀကီးပြဲ ” ဆိုတာကလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ခ်က္ေပးရစၿမဲ။ အလွဴပြဲလာ ရြာသားေတြနဲ႔ မတူတဲ့ ဟင္းေကာင္းေကၽြးေကာင္းကိုမွ သံဃာေတာ္ေတြကို အမြန္တျမတ္ ကပ္ခ်င္လွဴခ်င္ၾကတာကလည္း အညာထံုးစံ။ ဘုန္းႀကီးပြဲလို႔ သညာေပးထားေပမယ့္ ပိုႏိုင္သမွ်ပို၊ လွ်ံႏိုင္သမွ်လွ်ံေအာင္ ခ်က္ထားရေသးတာရယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုရင္ ၿမဳိ႕ကေန တကူးတကန္႔လာၿပီး ခ်ီးျမွင့္ၾကမယ့္ ဧည့္သည္ေတြကိုလည္း အႏွီဟင္းေတြနဲ႔ ၀တ္ျပဳခ်င္ၾကေသးတာကလား။ ၿမဳိ႕သားေတြဆိုတာ သူရို႕ေတာသားေတြစားသလို စားႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ်ၿပီးေတြးေလ့ရွိတာကိုက အညာသားရဲ႕ ရိုးဂုဏ္။ ေအာင္မယ္ ၿမဳိ႕သားလည္းလူပဲ တို႔မ်ားစားသလို စားေပါ့ ဆိုတဲ့ မလိုတမာအေတြးမ်ဳိး မ၀င္ၾကဘဲ ကိုယ့္ရြာကိုယ့္ရပ္မွာ ရတတ္သမွ်ထဲက ေကာင္းေပ့ညႊန္႔ေပ့ဆိုတာေတြခ်ည္း ဧည့္ခံတတ္ၾကတဲ့ အညာအလွဴထံုးစံကေတာ့ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွပဲ သိၾကမွပါ့။

မနက္အရုဏ္တက္လို႔ ေလာက္စပီကာက သုတိသာယာဖြယ္ေကာင္းတဲ့ “ ေရကင္းသံ ” သီခ်င္းကို မိုင္ကုန္တင္ၿပီး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အလွဴပြဲရဲ႕ မ႑ပ္၀င္ေန႔က စၿပီ။ အလင္းေရာင္ပ်ဳိ႕လာၿပီဆိုရင္ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ၀တ္ၾကဆင္ၾကၿပီ။ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ တတ္သလို မွတ္သလို ျပင္ထားဆင္ထားၾကတဲ့ အညာရဲ႕ လွပ်ဳိျဖဴေတြကို ၿမဳိ႕သူမေရႊေခ်ာေတြသာ ျမင္ရင္ “ ေတာသူ၊ ဒိုက္ဖတ္ ” ဆိုၿပီး ရယ္ၾကေပလိမ့္။ ဗူးျပားျပား ၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးထဲက မိတ္ကပ္ကို ေရဆြတ္ထားတဲ့ တို႔ဖတ္နဲ႔ သုတ္ယူၿပီး မ်က္ႏွာမွာ လိမ္းရတဲ့ “ ေရစိုမိတ္ကပ္ ” ဆိုတာ အညာမွာေတာ့ ရတနာတစ္ပါး။ ယိုးဒယားကလာတဲ့ “ အာခ်ီ ” ( Arche ) တို႔ “ ပရိုမီနာ ” ( Promia ) တို႔ဆိုတာေတြကလည္း အပ်ဳိအရြယ္ရွိတဲ့ အညာအိမ္ရဲ႕ မွန္တင္ခံုတိုင္းမွာ ရွိစၿမဲ။ သို႔ေပမင့္ ခါးလွဖို႔ထက္ ၀မ္း၀ဖို႔ကို အားစိုက္ေနရတဲ့ အညာသူေတြျဖစ္ျပန္ေတာ့ မိတ္ကပ္ကို ေရႊေလာက္နီးနီးတန္ဖိုးထားၿပီး ရြရြကေလး ေကာ္ယူၿပီး၊ ဖြဖြကေလးပဲ လိမ္းၾကရရွာတာကလား။ “ ဒိုရူး ” ( Doru ) တို႔ “ ရွီရွဲဒိုး ” ( Shesido ) တို႔ “ ရယ္ဗလြန္ ” ( Revlon ) တို႔ ေၾကာ္ျငာေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ျမင္တိုင္းျမင္တိုင္း ေအာက္ခံမိတ္ကပ္ခပ္ပါးပါးေပၚမွာ သနပ္ခါး ထူထူအုပ္ထားတဲ့ အညာသူ ညဳိျပာညက္ေတြကို လြမ္းမိေတာ့တာခ်ည္း။ ခမ်ာမ်ားမွာ မိတ္ကပ္ကို တန္ဖိုးထားၾကရတဲ့ ဘ၀ေတြမို႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း အသားေပးလိမ္းၿပီး လည္ပင္းကိုေတာ့ သနပ္ခါးၾကမ္းေလာက္ပဲ ပြတ္ႏိုင္ၾကတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း လည္တိုင္ညဳိစိမ့္စိမ့္ေပၚက ျဖဴျဖဴျပာျပာ မိတ္ကပ္မ်က္ႏွာေလးေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ျပဇာတ္မင္းသမီးေလးေတြနဲ႔ေတာင္ တူေနေသး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အညာသား လူပ်ဳိေတြရဲ႕ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ အႏွီကုမၼာရီညဳိျပာညက္ကေလးေတြဟာ စိုးျမတ္သူဇာလည္း ဟုတ္ေလာက္ရဲ႕။ တင္တင္ညဳိလည္း ျဖစ္ေလာက္ရဲ႕။ နီနီ၀င္းေရႊနဲ႔လည္း မွားေလာက္ရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ထင္ ခုတင္ေရႊနန္းကိုးဗ်ာ။

မနက္ ရွစ္နာရီေလာက္ရွိရင္ အလွဴပြဲလာေတြ တဖြဲဖြဲ လာကုန္ၾကၿပီ။ “ အလွဴပြဲသြားၿပီး မကူဘဲစားမယ့္ ” လူေတြလည္း ေရာက္ၾကၿပီ။ တျခားအလွဴကေန ပြဲကူးလာတဲ့ ဆိုင္း၀ိုင္းႀကီးကလည္း မ႑ပ္ထဲမွာ ေနရာယူၿပီးၿပီ။ အညာေႏြ ပူပူေလာင္ေလာင္ႀကီးမွာ ဆိုင္းနားေထာင္ၾကမယ့္ ပရိတ္သတ္ကလည္း ဆိုင္းဆရာ ပတ္စာကပ္အၿပီးကို နားစြင့္ေနၾကၿပီ။ “ ေညာင္ရြက္ျပာနဲ႔ ထမင္းေစး ”ကို ေရာၿပီးႏွယ္ထားတဲ့ ပတ္စာကို ပတ္လံုးတစ္လံုးစီမွာကပ္လိုက္။ လက္ဖ်ားကေလးနဲ႔ တို႔ရင္းခတ္ရင္း အသံစမ္းလိုက္။ အသံမႀကဳိက္ေသးရင္ လက္မကို တံေတြးေလး အသာဆြတ္ၿပီး ပတ္စာျဖည့္လိုက္ ႏႈတ္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ ရြာစားကလည္း ေမာင့္က်က္သေရ ေခါင္းေပါင္းစႀကီး တလူလူနဲ႔။ တစ္ေတာင္ေလာက္ရွည္တဲ့ ႏွဲႀကီးကို ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ၿပီး တပ္ထားတဲ့ “ ႏွဲခင္ ” အဆင္ေျပမေျပ မႈတ္စမ္းေနတဲ့ ႏွဲဆရာကလည္း မင္ေမာင္းအျပည့္။ “ ႏွဲေခ်ာရင္ တေယာ ” လို႔ အဆိုထားၾကေလေတာ့ သူကလည္း ဆိုင္း၀ိုင္းထဲမွာ အခရာကိုး။ ဆိုင္းေနာက္ကေန ၀စနာလကၤာရနဲ႔ ပရိသတ္ကို ေဖ်ာ္ေျဖၾကမယ့္ “ ဆိုင္းေနာက္ထ ” ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ၀ိုင္းထဲမွာတင္ ေရစိုမိတ္ကပ္အကူအညီနဲ႔ လူေယာင္ဖန္ဆင္းေနၾကေလရဲ႕။ ၀ိုင္းေနာက္က မွန္စီေရႊခ် ပဥၥရူပရုပ္ႀကီးႏွစ္ခုကေတာ့ ၀င့္၀င့္ႁကြားႁကြား။ ဆုိင္းမင္းသမီးကေလးကလည္း တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ အလွေတြျပင္လို႔။ ႏႈတ္ခမ္းနီကေလးရဲရဲ၊ ရုပ္ရည္ေလး သနရုပၸနဲ႔ အသံခ်ဳိခ်ဳိ အႏွီဆိုင္းမင္းသမီးေလးကို ထမင္းစားဖိတ္ခ်င္ၾကတဲ့ ကာလသားေတြကလည္း မနည္း။ တစ္၀ိုင္းလံုး သူ႕ေနရာနဲ႔သူ အဆင္ေခ်ာသြားရင္ ရြာစားႏႈတ္ကထြက္လာတဲ့ “ ဟိတ္ ” ဆိုတဲ့ အခ်က္ေပးသံနဲ႔အတူ မိုးထက္၀ဠာညံမယ့္ ဆိုင္းေတာ္မဂၤလာရဲ႕ လက္စြမ္းျပ တီးကြက္ေတြက မ႑ပ္ထဲမွာ ဟီးထြက္လာပါေလေရာ။ ဆိုင္း၀ိုင္းထဲမွာ မိုက္ကရိုဖုန္း သံုးေလးလံုးတပ္ေပးထားၿပီး ေလာက္စပီကာနဲ႔ တစ္ခါတည္း ဆက္ေပးထားျပန္ေတာ့ ရြာစားဆရာရဲ႕လက္သံဟာ မန္က်ီးပင္ခြၾကားမွာ ေလးပြင့္ဆိုင္တပ္ထားတဲ့ ေလာက္စပီကာေတြကေန ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ေတြအထိ ေသာေသာကို ညံလို႔။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

ခ်စ္ေသာအညာ ( ၅ ) . . .

အပိုင္း ( ၄ ) မွ အဆက္ . . .

အလွဴရက္မတိုင္ခင္ တစ္ပတ္ေလာက္အလိုေရာက္ရင္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို ရြာဦးေက်ာင္းပို႔ၿပီး သကၤန္းေတာင္းေတြဘာေတြ တက္ခုိင္းထားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးေသးရဲ႕။ “ သကလ၊ ၀ဋၬ…” ဘာဘာညာညာစတဲ့ သကၤန္းေတာင္းကို ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ရမထားရင္ ရွင္ေလာင္းတာ၀န္မေက်မွာ စိုးတဲ့အတြက္ ရွင္ေလာင္းေတြခမ်ာလည္း ႀကဳိးႀကဳိးစားစား က်က္ၾကရွာတာပါပဲ။ သကၤန္းေတာင္း ညက္သြားရင္ “ ၀ိသုဒၶာရုံ ရွင္က်င့္၀တ္ ” ေတြ ဘာေတြလည္း က်က္ၾကရတာေပါ့ေလ။ အႏွာေတြရမွ ကုိရင္ပီပီသသ ျဖစ္ေတာ့မွာကိုး။ ရွင္က်င့္၀တ္ေတြ က်က်နန လိုက္နာႏုိင္တဲ့ အေနအထားကို အညာမွာေတာ့ “ သကၤန္းႏိုင္တယ္ ” လို႔ေခၚၾကတာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ရွင္ေလာင္းဘ၀တုန္းကေတာ့ သကၤန္းႏိုင္သလားလို႔ေမးရင္ သကၤန္းကို ေကာက္မလိုက္ၿပီး သကၤန္းႏိုင္ပါ့. . .ေဟာသည္မွာ ေပါ့ေပါ့ေလးလို႔ ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာမိတာ မ်ားပါရဲ႕။ အလွဴမေပးခင္ ကာလစပ္ၾကားကေတာ့ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို တစ္ရြာလံုးက မ်က္စိေအာက္ကကို အေပ်ာက္မခံေတာ့တာကလား။ သစ္ပင္လည္းမတက္ရ၊ ျမစ္ထဲဆင္းၿပီးလည္း ေရမခ်ဳိးရ၊ ယုတ္စြအဆံုး စက္ဘီးေတာင္ မစီးရေတာ့တဲ့အထိ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သာသနာ့အေမြခံျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြကို မနာလိုမရႈစိမ့္တဲ့ မာရ္နတ္က သည္အခ်ိန္သည္ကာလမ်ဳိးမွာ ရွင္ေလာင္းေတြကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးတတ္တယ္ဆိုကိုး။ ကေလးပီပီ ေမ်ာက္ရွဳံးေအာင္ ေဆာ့ခ်င္တဲ့ ရွင္ေလာင္းေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေျခခ်ဳပ္မိတဲ့ကာလေပါ့ေလ။

အလွဴေပးဖို႔ သံုးေလးရက္အလိုေလာက္ေရာက္ရင္ ၿမဳိ႕ေပၚက မိတ္ေဆြေတြကို အလွဴဖိတ္စာေတြ ေ၀ၾကရၿပီ။ ဖိတ္စာေ၀တဲ့ေနရာမွာလည္း မိတ္ရင္းေဆြရင္းေတြ မက်န္ရေအာင္ သတိထားရေသးတာ။ ဖိတ္စာရိုက္ကတည္းက လူ၂၀၀ေလာက္ဖိတ္မယ္မွန္းရင္ ၂၅၀ေလာက္ ပိုပိုလိုလို ရိုက္ထားၿပီးသား။ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ ေလးငါးရြာေလာက္ကေတာ့ “ ဗ်ဳိး ” ဟစ္လိုက္ရုံနဲ႔ ရြာလံုးကၽြတ္၊ မီးခိုးတိတ္ အားေပးၾကဖို႔ ေသခ်ာၿပီးသား။ ဗ်ဳိးဟစ္တယ္ဆိုတာက အညာေခၚ။ က်န္တဲ့ေဒသေတြမွာေတာ့ ဘယ္လိုေခၚတယ္ ဦးဟန္ၾကည္ မသိေပါင္။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အညာရြာမွာေတာ့ ညေန ေမွာင္စပ်ဳိးလို႔ တစ္ရြာလံုး တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရြာေဆာ္ ( အညာေခၚ “ ရေဆာ္ ” ) လုပ္တဲ့လူက ရြာထဲက လမ္းဆံုလမ္းခြမွာ ရပ္ၿပီး “ ၾကားၾကားသမွ်ဗ်ဳိး…ဘယ္ေန႔ဘယ္ရက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ အလွဴ႕ဒကာ ဦးဘယ္သူနဲ႔ အလွဴ႕အမ ေဒၚဘယ္၀ါတို႔ရဲ႕ အလွဴအိမ္သို႔ ႁကြေရာက္ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူၾကပါတဲ့ဗ်ဳိး… ” လို႔ အသံရွည္ရွည္ဆြဲၿပီး ဟစ္လိုက္တာကို ဗ်ဳိးဟစ္တယ္လို႔ ေခၚတာပါပဲ။ သို႔ေပမင့္ ေမာင္ရွင္ေလာင္းထမ္းစင္ထမ္းမယ့္ ကာလသားေတြကိုေတာ့ စီးကရက္တစ္ဗူးစီနဲ႔ ဖိတ္ရပါသဗ်ား။ ေမာင္ရွင္ေစာင္တို႔၊ ေခါင္းအံုးတို႔ ရြက္ၾကမယ့္ အမ်ဳိးအေဆြေတြကိုေတာ့ စတီးပန္းကန္ျပားတို႔ ေႁကြပန္းကန္ျပားတို႔နဲ႔ တသီးတသန္႔ ဖိတ္ရသလို၊ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အပ်ဳိေခ်ာေတြကိုလည္း က်က်နန ဖိတ္မွျဖစ္တာ။ ကိုယ့္ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္တင္မကဘဲ က်န္တဲ့ရြာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေတြကိုလည္း တခုတ္တရ ဖိတ္ထားဖို႔ကလည္း လိုေသးသပ။ ေျပာရရင္ အလွဴႀကီးဆိုတာက သူ႕ရြာကိုယ့္ရြာ အလွၿပဳိင္ၾကတဲ့ ပြဲတစ္မ်ဳိး။

စကားစပ္လို႔ ေျပာရရင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဆိုတာက ရြာတစ္ရြာရဲ႕ ျပယုဂ္။ သည္ရြာသူေတြ ဘယ္ေလာက္လွတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ က်က္သေရရွိတယ္ဆိုတာကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပမယ့္ နိမိတ္ပံု metaphor။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ ကာလသမီးတိုင္းရဲ႕ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္။ သို႔ေပမင့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာက လြယ္မွတ္လို႔။ မိစံု၊ ဖစံုကရွိဦးမွ။ ေငြေၾကးကလည္း ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိမွ။ ရုပ္ရည္ေခ်ာဖို႔ က်က္သေရရွိဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာမလိုတဲ့ အဓိက လိုအပ္ခ်က္။ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းဖို႔ကလည္း အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ထဲမွာ ထည့္ထားဖို႔ လိုေသးသပါ့။ မိဘေတြက ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္အထိ နာမည္ႀကီးတဲ့ မ်ဳိးရိုးျဖစ္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့ေလ။ ဒါေတာင္မွ တစ္သက္လံုး ကြမ္းေတာင္ကိုင္လုပ္ခြင့္ရတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ အိမ္ေထာင္က်ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ဘ၀က နားရၿပီ။ တစ္ေယာက္နားမွ ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ျဖစ္ခြင့္ရွိေလေတာ့ ကိုယ္အပ်ဳိအရြယ္မွာ ရွိေနတုန္းမွာ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေဟာင္း အနားယူသြားမွ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ျဖစ္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ရွိတာကလား။ အႏွီကြမ္းေတာင္ကိုင္သစ္ေရြးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ရြာက အပ်ဳိေခါင္းရဲ႕ တာ၀န္။ အစိုးရဌာနေတြမွာသာ လာဘ္ေပးၿပီး နားလည္မႈနဲ႔ ရာထူးယူလို႔ ရေပမယ့္ အညာက ကြမ္းေတာင္ကိုင္ေရြးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ သမာသမတ္က်သလားမေမးနဲ႔။ ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ရပ္ကို ကုိယ္စားျပဳမယ့္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ကိုေတာ့ ေျခာက္ပစ္ကင္း သဲလဲစင္ျဖစ္ေအာင္ ဂရုတစိုက္ ေရြးၾကတာကလား။

အလွဴေပးဖို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္အလိုေရာက္ရင္ အလွဴ႕ရွင္အိမ္၀ိုင္းထဲမွာ ၀ါးလံုးတိုင္ေထာင္ ဖ်ာၾကမ္းမိုးထားတဲ့ မ႑ပ္ၾကမ္းတစ္ခုထိုးၿပီး ကာလသမီးေတြ ၾကက္သြန္ခြာတာတို႔ ဆန္ေရြးတာတို႔ စလုပ္ၾကရၿပီ။ အလွဴအိမ္ေခါင္းရင္းက မန္က်ီးပင္ခြၾကားမွာတင္ထားတဲ့ ေလာက္စပီကာကလည္း တြံေတးသိန္းတန္တို႔ ဟသၤာတထြန္းရင္တို႔ရဲဲ႕ ေက်းလက္ေတးသံေတြ ညံလို႔စည္လို႔ေပါ့။ သည္ၾကားထဲမွာ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္ရဲ႕ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေတြကလည္း မပါမျဖစ္။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ႕ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ အဘိုးႀကီး၊ အမယ္ႀကီးေတြရဲ႕ ဓာတ္စာ။ “ ဟုတ္ပါ့မလား ေမာင္ကာဠဳရဲ႕…သည့္ထက္ေတာင္ပိုေသးဘုရား ” ဆိုတဲ့ ဘုရားေလာင္းေတာထြက္ေတာ္မူခန္းထဲကစာသားက အညာသားေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ ေရပန္းအစားဆံုး စာသား။ နီနီ၀င္းေရႊရဲ႕ သီခ်င္းေတြကလည္း ျမဴးျမဴးႁကြႁကြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္။ “ ေတာသူဆိုတာ တကယ့္ကိုရိုးတယ္ . . . ဘာဘာညာညာေတြလည္း နားမလည္ . . . ၿမဳိ႕ႀကီးသူ မယ္တို႔လို မျပင္တတ္တယ္. . .  မဆင္တတ္တယ္ . .  ” လို႔ ဆိုျပန္ေတာ့ ညိဳျပာညက္တို႔မ်ား ၿပံဳးလို႔ ရႊင္လို႔။ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းေလးေတြ နားေထာင္ရင္း ၾကက္သြန္ခြာလိုက္၊ ဆန္ေရြးလိုက္၊ စကားတေသာေသာ ရယ္လိုက္ေမာလိုက္နဲ႔ ၾကည္ႏူးစရာ  အညာအလွဴရဲ႕ျမင္ကြင္းကေတာ့ ေက်းလက္ရဲ႕ ဟာမိုနီကိုး။ အႏွီလို လုပ္ၾကကိုင္ၾကတဲ့ေနရာမွာ အလွဴ႕ရွင္နဲ႔ အလွဴ႕အမကို ၾကက္သြန္နီအခြံေလးေတာင္ အႏႊာမခံဘဲ ေရႊေပၚျမတင္ ထားၾကေသးတာ။ ကိုယ့္ရြာကို မ်က္ႏွာလွေအာင္ အလွဴေပးတဲ့ ရြာ့ေက်းဇူးရွင္လို႔ သတ္မွတ္ၿပီး တခုတ္တရ တန္ဖိုးထားတာကလား။ အလွဴထမင္းကေတာ့ သည္လိုေန႔ေတြကတည္းက စၿပီးေကၽြးေနၿပီ။ သို႔ေပမင့္ အလွဴလာ၀ိုင္းတဲ့ လူေတြကိုခ်ည္းေကၽြးတာဆိုေတာ့ အိုးသူႀကီးလည္း သက္ေတာင့္သက္သာေပါ့။

အႏွီီအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ကာလသားတစ္အုပ္ကေတာ့ အလွဴ႕အိမ္နဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ ထမင္းေကၽြးရုံေဆာက္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနၾကရၿပီ။ ၿခံက်ယ္၀န္းက်ယ္ေပါလွပါတယ္ဆိုတဲ့ အညာေဒသမွာေတာင္ ေကၽြးရုံက တစ္ရုံတည္းေဆာက္လို႔ ေလာက္တာမဟုတ္ဘူးရယ္။ အနည္းဆံုး ႏွစ္ရုံေလာက္ေတာ့ ေဆာက္ထားမွ။ ေကၽြးရုံတစ္ရုံဆိုတာကလည္း ေပ၁၀၀ ပတ္လည္ရွိတဲ့ ၿခံ၀န္းတစ္ခုအျပည့္ ေဆာက္ခ်ပစ္တာဆိုေတာ့ အလွဴတစ္ခုမွာ လာၾကစားၾကမယ့္ ပရိသတ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေရာ့။ ၀ါးေပါတဲ့အညာေဒသပီပီ ၀ါးလံုးတိုင္ေထာင္၊ ဖ်ာၾကမ္းကာ၊ ဖ်ာၾကမ္းမိုးတဲ့ ေကၽြးရုံႀကီးတစ္ရုံကို ကာလသားေတြ ေဆာက္လိုက္တာ မ်က္လွည့္ျပသလို တကယ့္တစ္ညေနခင္းကေလးပဲ ၾကာတာကလား။ တိုင္ထူဖို႔အတြက္ ၀ါးႏွစ္လံုးစာဆန္႔တဲ့ က်င္းေတြ တန္းစီၿပီးတူး။ တစ္က်င္း တစ္က်င္းမွာ ၀ါးႏွစ္လံုးစီ လ်ာထား။ အႏွီ၀ါးႏွစ္လံုးကို ေအာက္ပိုင္းေတြ ေလွ်ာ္နဲ႔တုပ္။ အေပၚပိုင္းက ၀ါးႏွစ္လံုးၾကားမွာ တန္း၀ါးေတြညွပ္။ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ တိုင္တစ္လံုးကို ကာလသားတစ္ေယာက္ကိုင္ၿပီး “ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ” ဆိုတာနဲ႔ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ က်င္းထဲကို တၿပဳိင္တည္းစိုက္ထည့္လိုက္ရင္ ကိစၥျပတ္ၿပီ။ အနိမ့္အျမင့္မညီေသးရင္ တိုင္ရင္းမွာ သဲထည့္ၿပီး ညွိလိုက္ျပဳလိုက္တာနဲ႔ အိုေခ။ တန္း၀ါးေတြေပၚမွာ ကန္႔လန္႔တန္းေတြတင္ၿပီး ေလွ်ာ္နဲ႔တုပ္လိုက္ရင္ ေကၽြးရုံကိုယ္ထည္ၿပီးၿပီ။ အေပၚမွာ ဖ်ာၾကမ္းေတြတင္ ပတ္လည္မွာ ဖ်ာၾကမ္းေတြကာလိုက္တာနဲ႔ ေကၽြးရန္အသင့္။ ေကၽြးရုံေရွ႕မွာ အေပၚပိုင္းအဆစ္ကို ဓားနဲ႔မႊာထားတဲ့ ႏွစ္ေတာင္သာသာ ၀ါးပိုးပိုင္းေတြ ေလးငါးလံုး တန္းစီၿပီး စိုက္ထားတာက ေသာက္ေရအိုးတင္ဖို႔။ ေကၽြးရုံဖြင့္ကာနီးရင္ မႊာထားတဲ့ ၀ါးဆစ္ၾကားထဲကို ေရအုိးတင္လိုက္ရုံနဲ႔တင္ အညာလက္ျဖစ္ ေရအိုးစင္ကေလးေတြက ေသာက္ခ်င့္စဖြယ္ လွေနေရာ။

အလွဴေပးဖို႔ တစ္ရက္အလိုေလာက္ေရာက္ရင္ေတာ့ အလွဴ႕ရွင္ရဲ႕ ၿခံ၀န္းထဲမွာ မ႑ပ္ႀကီးထိုးၿပီ။ စကၠဴနဲ႔လုပ္ၿပီး ေရႊမင္သုတ္ထားတဲ့ မ႑ပ္ႀကီးေတြကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ငွားထားရတာ။ သံုးပင္ေလးခန္း၊ ငါးခန္းပတ္လည္ စသည္ျဖင့္ အရြယ္အစားကိုလိုက္ၿပီး ေစ်းကအမ်ဳိးမ်ဳိး။ မ႑ပ္ၾကမ္းကေတာ့ ရြာသားေတြလက္ရာ ၀ါးဖရိန္။ ပြဲနီးလာရင္ ၿမဳိ႕ကမ႑ပ္ဆရာအိမ္က မ႑ပ္အကာေတြကို လွည္းေတြလွည္းေတြနဲ႔ တိုက္ၿပီး ( အညာမွာက လွည္းနဲ႔သြားသယ္တာကို လွည္းနဲ႔တိုက္တယ္လို႔ ေခၚသဗ် ) မ႑ပ္ၾကမ္းေရွ႕မွာပံုထား။ မ႑ပ္ဆရာေရာက္လာရင္ သူ႕ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း ဟိုအပိုင္းကို ဟိုတိုင္မွာခ်ည္။ ဟိုအကန္႔ကို ဟိုတန္းမွာတုပ္။ မၾကာခင္မွာပဲ နန္းေတာ္ပံုခ်ဳိးထားတဲ့ မ႑ပ္ႀကီး ရုပ္လံုးေပၚပါေလေရာ။ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေတြ၊ ခန္း၀င္ပန္းခ်ီကားေတြ ထည္ထည္၀ါ၀ါ၊ ဘံုအဆင့္ဆင့္မွာ ေရႊေရာင္လက္ေနတဲ့ မ႑ပ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္တာနဲ႔တင္ တစ္ရြာလံုး ျမဴးလို႔ေပ်ာ္လို႔။ မ႑ပ္ထဲမွာ တရားေပးမယ့္ သံဃာေတာ္ေတြထိုင္ဖို႔ သံဃာစင္ကိုလည္း မေမ့ေစရ။ မ႑ပ္ေထာင့္က ကန္ေတာ့ပြဲကေလးက ရွင္ဥပဂုတ္မေထရ္ျမတ္ကို ပူေဇာ္ထားတာ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အလွဴတြင္းမွာ မိုးရြာၿပီး ပြဲမပ်က္ရေလေအာင္ မေထရ္ျမတ္ႀကီးကို မိုးတားေပးေတာ္မူဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားမွ။ အႏွီဓေလ့က ပထမသဂၤါယနာတင္တဲ့ အခ်ိန္ကို ျပန္သတိရမိေအာင္ လုပ္ေနသလို။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သီရိဓမၼာေသာကမင္းႀကီးရဲ႕ အလွဴပြဲမွာ ပြဲဖ်က္မယ့္ မာရ္နတ္က မိုးေတြရြာ၊ ေလေတြတိုက္ေအာင္လုပ္ေတာ့ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္ႀကီးက ကာကြယ္တားဆီးေပးေတာ္မူခဲ့တာကိုး။

မ႑ပ္ထိုးၿပီးတာနဲ႔ တစ္ရြာလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းသည္း အလုပ္မ်ားၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ရက္ဆိုရင္ အလွဴရက္။ အႏွီပထမရက္ကို အညာမွာေတာ့ “ မ႑ပ္၀င္ ”လို႔ ေခၚၾကပါရဲ႕။ အလွဴကိုလာၾကမယ့္ ကိုယ့္မိတ္ေဆြေတြကို ဧည့္ခံဖို႔ ေကၽြးေမြးဖို႔ အိမ္တိုင္းလိုလို အဆင္ေျပမယ့္ မုန္႔ေတြလုပ္ၾကရၿပီ။ ဆီေပါ၊ ေကာက္ညွင္းေပါတဲ့ အညာေဒသျဖစ္ျပန္ေတာ့ ေကာက္ညွင္းတို႔ ဆန္ၾကမ္းတို႔ကို အေျခခံထားတဲ့ အညာမုန္႔ေတြက ဗိုက္တာမင္ ျပည့္တာထက္ေတာင္ လွ်ံေနေသး။ အမ်ားဆံုးလုပ္ၾကတာက မုန္႔ဆီေၾကာ္။ ေကာက္ညွင္းဆန္ႏွစ္မႈန္႔ကို ထန္းလ်က္ရည္နဲ႔ေရာၿပီး အိုးကင္းျပန္႔ေပၚမွာ ဆီနဲ႔ေၾကာ္၊ ေသာင္သာတဲ့လူက ေထာပတ္ထည့္ထားတဲ့ မုန္႔ဆီေၾကာ္တစ္ခုတစ္ခုဆိုတာ ေခါင္းေပၚတင္လိုက္ရင္ နားႏွစ္ဖက္ကိုပါ အုပ္က်သြားတဲ့အထိ အားပါးတရႀကီးေတြ။ ငွက္ေပ်ာပင္ဆုိတာကလည္း အေလ့က်ေလာက္နီးနီး ေပါက္ေနျပန္တာမို႔ ေကာက္ညွင္းထုပ္၊ မုန္႔ဖက္ထုပ္ဆိုတာကေတာ့ မျမင္ခ်င့္အဆံုး။ ႀကံသကာတို႔ ေျမပဲယိုတို႔ကလည္း စံုစံုလင္လင္။ ဟိုအိမ္သြားလည္း အညာမုန္႔၊ သည္အိမ္သြားလည္း အညာမုန္႔။ ၿမဳိ႕သားမ်ားကေတာ့ အႏွီေလာက္မ်ားလြန္းတဲ့ မုန္႔ေတြကို တစ္ခါေလာက္ျမင္ဖူးသြားရင္ တစ္သက္မုန္းေလာက္ေပမယ့္ ေက်းေတာက အညာသားေတြကေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားကို ဘယ္ႏွစ္ခါပဲစားစား မုန္းကိုမမုန္းႏိုင္တာကလား။ ဧည့္သည္ေစာင္သည္လာရင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရွဳေပ်ာ္ရွိေအာင္ အိမ္ကေလးေတြကို လွည္းက်င္းသုတ္သင္။ အိမ္မွာရွိသမွ် ပန္းကန္ခြက္ေယာက္အသစ္ေတြ ထုတ္ခ်။ အေကာင္းဆံုးထားတဲ့ စားပြဲခင္းေတြ ထုတ္ခင္း။ ညအိပ္နားမယ့္ ဧည့္သည္ေတြအတြက္ မၿခံဳရက္ မသံုးရက္ဘဲ ထန္းေခါက္ဖာထဲထည့္သိမ္းထားၾကတဲ့ ေစာင္ေတြ ျခင္ေထာင္ေတြထုတ္။ အညာသားဆုိတာ ဧည့္သည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ လူစားမ်ဳိး။

ကာလသမီးေတြကလည္း သူရို႕အပ္ထားတဲ့ အ၀တ္အစားေတြ အလွဴရက္အမီရဖို႔ စက္ဆိုင္ေတြကို ေလာေဆာ္။ ခါေတာ္မီ ဆံပင္ေျပးေကာက္တဲ့လူကေကာက္။ သည္ပြဲမ်ဳိးမွ အလွမျပင္ရင္ ဘယ္ပြဲျပင္ရလိမ့္တုန္း။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ အညာေက်းေတာသူဆိုတာ ဒီဇိုင္နာေတြ ဘာေတြ ဘာသိတာမွတ္လို႔။ စက္ဆိုင္နံရံမွာ ေတာ္သလိုေလ်ာ္သလို ႏွီးစနဲ႔ထိုးၿပီးညွပ္ထားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြထဲက ကိုယ္ႀကဳိက္တဲ့ မင္းသမီး၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌကိုလက္ညွဳိးထုိးျပၿပီး အဲသာမ်ဳိးခ်ဳပ္ေပးေတာ္လို႔ ေျပာပစ္ခဲ့တဲ့သူေတြခ်ည္း။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ “ ေမာင့္ပက္လက္လန္ ” တို႔ ဘီဘဲတို႔ ေခတ္စားတာမွတ္မိေသးရဲ႕။ ေမာင့္ပက္လက္လန္ဆိုတဲ့ အက်ႌစက မွန္သားေရာင္ ခပ္ၾကည္ၾကည္ အသားမွာ မန္က်ည္းရြက္ပံုစံ အဖတ္ကေလးေတြ အစီအရီ ကပ္ေနတဲ့ ဒီဇိုင္း။ အိမ္ရွင္ထီးေတြ မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ပက္လက္လန္သြားေအာင္ ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ အႏွီနာမည္တြင္တယ္ ထင္တာပါပဲ။ အထိုက္အေလ်ာက္ တတ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ဇာေလးဘာေလး၀တ္တာေပါ့ေလ။ အလွဴ႕အမကေတာ့ အႏွီကာလမွာ စတားေပါ့။ သူရို႕က်ေတာ့ ေတာၿမဳိ႕ေလးနဲ႔တင္ ဘယ္ေက်နပ္လိမ့္တုန္း။ မႏၲေလးေျပးၿပီး ပိုးခ်ိတ္ေတြဘာေတြ ၀ယ္ၾကသေပါ့။ အလွဴ႕အမ၀တ္တဲ့ ဘယ္ခ်ိတ္ကဘယ္ေလာက္ေပးရတာဆိုတဲ့ အသံက သည္ကာလမွာ အေရးႀကီးျပန္ေသးရဲ႕။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .

( သကလ ၀ဋၬ နဲ႔ ရွင္ဥပဂုတၱမေထရ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတ္ပံုမွားနဲ႔ အခ်က္အလက္အမွားေတြကို ေစတနာေရွ႕ထားၿပီး ျပင္ဆင္ေထာက္ျပေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ဇနက ( အဂၤါေမာင္ ) ကို အထူးေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ပါရေစ )

ခ်စ္ေသာအညာ ( ၄ ) . . .

အပိုင္း ( ၃ ) မွ အဆက္ . . .

တာ၀န္ေက် စပါးသြင္း၊ စပါးေပးယူထားတဲ့ အေႁကြးေတြဆပ္ၿပီးရင္ေတာ့ က်ီထဲမွာ က်န္တဲ့စပါးဟာ လယ္သမားရဲ႕ တစ္ႏွစ္တာ လုပ္အားခေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အႏွီကာလကေတာ့ အညာရြာေတြမွာ ဆိုင္းသံဗုံသံေတြ ဆူဆူညံတဲ့ကာလ။ အလွဴပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲၿပီး ထမင္းရည္ေတြ ေခ်ာင္းစီးတဲ့ ကာလႀကီးေပါ့။ ဟိုရြာသည္ရြာ အလွဴႀကီးၿပဳိင္ၾကတဲ့ ကာလႀကီးဆိုရင္လည္း မမွားေပဘူးေပါ့။ အလွဴပြဲေတြထဲမွာ အညာေတာအလွဴဟာ ေပ်ာ္စရာ အေကာင္းဆံုးလို႔ ဦးဟန္ၾကည္ထင္ပါရဲ႕။ အႏွီလိုေျပာလို႔ ေဒသစြဲစိတ္နဲ႔ လိုရာဆြဲေျပာတယ္လို႔လည္း မထင္ေလနဲ႔။ အညာသားရဲ႕ အညာေသြး၊ အညာဗီဇက ေတာအလွဴေတြမွာမွ အထင္းသားေပၚတာ ေျပာမယံု ႀကံဳဖူးမွ သိၾကမွာပ။

ရြာတစ္ရြာမွာ အလွဴရွိတယ္ဆိုရင္ အလွဴမတိုင္ခင္ တစ္လကိုးသီတင္းေလာက္ကတည္းက တစ္ရြာလံုး အံုးအံုးႁကြက္ႁကြက္ လႈပ္ရွားၾကေရာ။ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြကလည္း ၿမဳိ႕တက္ၿပီး အက်ႌအ၀တ္အစား ၀ယ္တဲ့လူ၀ယ္၊ စက္ဆုိင္မွာ အပ္တဲ့လူအပ္။ လူႀကီးပိုင္းကလည္း လုပ္စရာကိုင္စရာရွိတာေတြကို ျပင္ၾကဆင္ၾက။ ကေလးေတြကလည္း ျမဴးၾကေပ်ာ္ၾက၊ တစ္ရြာသားနဲ႔ တစ္ရြာသားဆံုရင္ ငါတို႔ရြာက သည္ေႏြမွာ ဘယ္ႏွစ္လွဴ၊ မင္းတို႔ရြာက ဘယ္ႏွစ္လွဴဆိုတာ ၿပဳိင္ၾကရတာ အေမာ။ အလွဴဆိုတာက အညာအသံုးအႏႈန္းနဲ႔ ေျပာရရင္ အလွဴေလးနဲ႔ အလွဴႀကီးဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိးရွိေသးတာရယ္။ အလွဴေလးဆိုတာကေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ေကၽြးၿပီး ဆုိင္းေတြ၀ိုင္းေတြမပါဘဲ ေလာက္စပီကာ ( အညာေခၚ ေလာ္စပီကာ ) ဖြင့္ၿပီး အက်ဥ္းရုံး သကၤန္းစည္းေပးတဲ့ပြဲ။ အလွဴႀကီးကေတာ့ ထမင္းသံုးနပ္အနည္းဆံုးေကၽြးၿပီး ဆိုင္းေတြ၊ ဘိသိတ္ေတြနဲ႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ၀ွဲခ်ီးက်င္းပတဲ့ပြဲႀကီး။ ေတာ္ရုံေတာင္သူ အနားမကပ္ႏိုင္ဘဲ လယ္ဧက ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ပိုင္တဲ့ ေတာင္သူႀကီးေတြ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့ အလွဴႀကီးမ်ဳိး။ ရြာတစ္ရြာမွာ အလွဴႀကီးတစ္ခုရွိပေဟ့ဆိုရင္ တစ္ရြာလံုးကို ျမဴးလို႔ရႊင္လို႔။ မလိုတမာစိတ္ရွိတယ္လို႔လည္း မၾကားဖူးေပါင္။ မုဒိတာပြားၿပီး   ပီတိျဖစ္ေနၾကတာခ်ည္း။

အလွဴေလးမွာက ဗူးသီးနဲ႔၀က္သား သားႃပြမ္းေကၽြးတာကမ်ားတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အကုန္အက် နည္းတာကိုး။ ဗူးသီးနဲ႔၀က္သားသာဆိုတယ္ ေျပာရရင္ ဧက ၂၀ ေလာက္က်ယ္တဲ့ ဗူးခင္းႀကီးထဲမွာ ငါးပိႆာေလာက္ပဲ အခ်ိန္စီးမယ့္ ၀က္ေပါက္ကေလးတစ္ေကာင္ ျဖတ္ေျပးသေလာက္ပဲ ရွိတာကလား။ လက္ဦးတဲ့လူက အျမန္ႏႈိက္ဆယ္ႏုိင္ပါမွ ပါေလကာ ၀က္သားဖတ္ကေလး ထမင္းပန္းကန္ထဲေရာက္မယ္။ လက္ေႏွးတဲ့လူမ်ားကေတာ့ ဟင္းခ်ဳိပန္းကန္ထဲ ေရငုပ္ရွာမွ ၀က္သားဖတ္ ျမင္ရမယ့္ကိန္း။ အရံဟင္းကေတာ့ ပဲတီခ်ဥ္သနပ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္နဲ႔ ငရုတ္သီးအေတာင့္ေၾကာ္ေတြ အေကၽြးမ်ားတာ သတိထားမိပါရဲ႕။ အလွဴႀကီးမွာေတာ့ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္၊ ပဲတီခ်ဥ္သနပ္၊ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိ၊ ပဲႀကီးႏွပ္၊ ငရုတ္သီးေတာင့္ေၾကာ္ေတြ အေကၽြးမ်ားတာပါပဲ။ အႏွီမွာ မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိဆိုတာက ေရထဲမွာ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ နီနဲ႔ ပုစြန္ေျခာက္ကေလး ပါေလရုံခပ္ၿပီး ပန္းကန္ေပၚမွာ ဆီကေလးေတြ ေ၀့ရုံေ၀့ေနတဲ့ ဟင္းခ်ဳိကို ေခၚတာရယ္။ သူ႕အေရာင္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ဆိုေတာ့ အညာထံုးစံအတိုင္း မွန္ေရာင္ဟင္းခ်ဳိလို႔ နာမည္ေပးထည့္လိုက္တာ မပိုင္လားဗ်ာ။ အလွဴတစ္ခုမွာေတာ့ ငါးေျခာက္နဲ႔ အုန္းႏို႔ႏွပ္ၿပီးေကၽြးတာ တုတ္ခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ အညာသားကေတာ့ ဘာစားစား မၿမိန္ဘူးဆိုတာကို မရွိတာ။ ဗူးသီးဟင္းခ်ဳိဆိုလည္း တရွဴးရွဴးနဲ႔ ေသာက္ထည့္လိုက္ၾကတာ အညာေလနဲ႔ ေျပာရရင္ “ ေလွထိုးတဲ့အတိုင္း ” ေပါ့။

သည္ဘက္နယ္က မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က သူအညာေရာက္တုန္းက အလွဴမွာ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ေကၽြးတာကို တအံ့တၾသနဲ႔ လာေျပာေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္ ၿပံဳးမိေသးရဲ႕။ သူ႕အထင္က ကပ္ေစးႏွဲလို႔ ငါးေျခာက္ေကၽြးတယ္ထင္တာကိုး။ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္က သူေဌးမွ ေကၽြးႏိုင္တာ ကိုယ့္ဆရာလို႔ ရွင္းျပလိုက္ေတာ့မွ အႏွီပုဂၢဳိလ္ ပါးစပ္အေဟာင္းသားကို ျဖစ္လို႔။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မိုးေခါင္ေရရွား အထက္အညာေဒသမွာ ငါးႀကီးေျခာက္ဆိုတာ ေရႊေလာက္ရွားတာကိုး။ သည္ၾကားထဲမွာ ငါးေျခာက္ဆိုတာမ်ဳိးက ဆီထည့္ရင္ ထည့္သေလာက္ ၀င္ေသးတာရယ္။ ဆီမ်ားေလ စားေကာင္းေလဆိုတာမ်ဳိး။ ငါးေျခာက္အေကာင္ႀကီးေတြကို ျပဳတ္၊ အသားႏႊင္၊ ခုတ္စဥ္းၿပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႔ေရာေၾကာ္တဲ့ အညာစတိုင္ ငါးေျခာက္ေၾကာ္မ်ဳိးကို သတိရလြန္းလို႔ ကိုယ့္ဖာသာ အိမ္မွာ ေၾကာ္စားၾကည့္ရင္ အလွဴမွာ စားရသေလာက္ မစြဲေပါင္ဗ်ာ။ အလွဴငါးေျခာက္ေၾကာ္က ဒယ္အိုးႀကီးေတြနဲ႔ ေၾကာ္တဲ့ “ ဒယ္ႀကီးခ်က္ ” ဆိုေတာ့ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေတာ့ ေမေမက ရွင္းျပဖူးပါရဲ႕။ အႏွီေတာ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔မွာ ဒယ္ႀကီးခ်က္ စားရဖို႔အေရး ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ေကၽြးမဲ့ အလွဴႀကီးကို ေႏြေရာက္တိုင္း ေမွ်ာ္ရတာမွ ေမာလို႔။

အလွဴတစ္ခုေပးေတာ့မယ္ဆိုရင္ အလွဴ႕ရွင္၊ အလွဴ႕အမက သက္ႀကီး၀ါႀကီး အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတဲ့လူေတြနဲ႔ ႀကဳိတင္တိုင္ပင္ၾကရတာရယ္။ သူရို႕ကမွ ေထာင့္ေစ့ကို လမ္းညႊန္ႏိုင္တာကိုး။ အညာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြဆိုတာ တကယ့္ကို အပူေဇာ္ခံ၊ အားကိုးအားထားရာေတြ။ ၿမဳိ႕ျပေတြမွာ ေသခါနီး ဖြဲတစ္ဆုပ္ေတာင္ မနည္းခ်ီေနရတဲ့ အရြယ္ေတြ အႏွိပ္ခန္းသြား၊ ဘီယာခ်၊ ကီပင္ထားေနၾကတာေတြျမင္တုိင္းျမင္တိုင္း အညာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းၿပီး ဦးခ်မိတာ အခါခါ။ အလွဴအစည္းအေ၀းေတြမွာ ကာလသားေခါင္း၊ ကာလသမီးေခါင္းေတြပါ ပါၿပီးသား။ အလွဴအတြက္ ထင္းေခြဖို႔၊ ေရခပ္ဖို႔ သူရို႕ဖာသာ တာ၀န္ခြဲသြားလိုက္ၾကတာမွ ေထာင့္ကိုေစ့လို႔။ အလွဴထင္းအတြက္ လိုအပ္ရင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ၿခံထဲက သစ္ပင္ႀကီးေတြကို စိတ္ႀကဳိက္ခုတ္ယူခြင့္ျပဳၿပီး ဒါနအကူပါၾကတာကိုက ခ်စ္စရာ အညာဓေလ့။ အႏွီလို ခုတ္လို႔ထစ္လို႔မွ မေလာက္ေသးရင္ ကာလသားတစ္အုပ္ လွည္းကိုယ္စီျပင္ၿပီး ေတာေျခတက္ ထင္းခုတ္ေပးၾကေသးတာ။ အလွဴအတြက္ ေငြအားမတတ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာင္ ႏိုင္တဲ့ဘက္က လူအားပါ၀င္ခြင့္ရရင္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေက်နပ္ၾကတာ ဘယ္မွာမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ခ်စ္စရာ အညာဓေလ့။ ျမစ္နားေခ်ာင္းနားနီးတဲ့ ရြာေတြမွာေတာ့ အလွဴမတုိင္ခင္ကတည္းက သဲေသာင္ျပင္ထဲမွာ ပဲတီေတြ အပင္ေဖာက္ဖို႔ပ်ဳိးထားတာက ရြာက သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြရဲ႕ တာ၀န္။ ရြာဘံုပစၥည္းေတြျဖစ္တဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြ၊ အိုးေတြ၊ ဒယ္ေတြက ရြာဦးေက်ာင္းမွာ အဆင္သင့္။ ပြဲနီးလာတာနဲ႔ ကာလသားေတြ သြားျပဳသယ္ၿပီး ေဆးလိုက္ေၾကာလိုက္ၾကရုံနဲ႔ အိုေခ။ အႏွီလိုမွ မေလာက္ေသးရင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ သြားငွားလိုက္ရုံ။

သည္ၾကားထဲမွာ ကြမ္းေတာင္ေတြထိုးဖို႔ျပဳဖို႔ကိစၥကို ကာလသမီးေခါင္းက စီစဥ္ထားၿပီးသား။ အႏွီဖက္ကြမ္းေတာင္ထိုးတဲ့ အလုပ္ကလည္း သူ႕ကၽြမ္းက်င္မႈနဲ႔သူ။ အလွဴလွည့္ရာမွာ သံုးမယ့္ တံခြန္ေတြ ကုကၠားေတြ ကိုက္ဖို႔ညွပ္ဖို႔က သက္ႀကီး၀ါႀကီးေတြရဲ႕ အခန္းက႑။ မ႑ပ္ထဲမွာ ထိုင္ၾကနားၾကဦးမယ့္ အလွဴပြဲလာ ပရိသတ္ကို ဧည့္ခံဖို႔ ငွက္ေပ်ာသီးေတြ မွည့္ေအာင္အုပ္ဖို႔ကလည္း ရွိေသး။ အႏွီအလုပ္ကလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ လုပ္ထားရေသးတာ။ အလွဴရက္နဲ႔ကိုက္ၿပီး ငွက္ေပ်ာသီးမွည့္ဖို႔ဆိုတာကလည္း နားလည္တဲ့လူက စီစဥ္ေပးရတဲ့ ကိစၥ။ လက္ဖက္တို႔ ဂ်င္းတို႔ကိုလည္း ေမ့ထားလို႔ မျဖစ္ျပန္။ ျမင္းၿခံနယ္ကထြက္တဲ့ သနပ္ဖက္ေဆးလိပ္ေတြလည္း အစည္းေပါင္းရာခ်ီၿပီး မွာထားမွ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အလွဴမွာ အကူေငြထည့္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေဆးလိပ္ျပန္ကမ္းေပးရဦးမွာကိုး။ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ အလွဴေပးတုန္းကေတာ့ ေငြငါးက်ပ္အကူေငြထည့္ရင္ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ ျပန္ကမ္းတာ မွတ္မိပါရဲ႕ ။ ဒါတင္မကေသးဘဲ အလွဴယပ္ေတာင္ကိုလည္း ၿမဳိ႕ထဲက ယပ္ေတာင္လုပ္ငန္းမွာ ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ အပ္ထားရေသးတာ။ အညာႀကဳိက္ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီးေတြ လိပ္ထားဖို႔ကိုလည္း မလစ္ဟင္းေစရ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အလွဴပြဲလာ အဘိုးႀကီးအမယ္ႀကီးေတြက ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးလိပ္ တစ္ေတာင္ေလာက္ႀကီးေတြကို ခဲရမွ အာသာေျပၾကတာကိုး။ အႏွီေတာ့လည္း ခုတ္စဥ္းထားတဲ့ ဥႏွဲသားကို ဗာဂ်ီးနီးယားေဆးနဲ႔စပ္ၿပီး ခ်ဳိျပင္းရွျဖစ္ေအာင္ ပ်ားရည္ကေလးေတာက္ထားတဲ့ ေျပာင္းဖူးဖက္ေဆးစပ္ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ အညာသူ အမယ္ႀကီးေတြ လံုးပမ္းၾကရျပန္ေရာ။

ဒါတင္မကေသးပဲ ၿမဳိ႕ကဧည့္သည္ေတြကို ဖိတ္ဖို႔ၾကားဖို႔ အလွဴဖိတ္စာရိုက္ရမယ့္ ကိစၥကလည္း ရွိေသး။ ဖိတ္စာမွာ ပါသင့္ပါထိုက္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြလည္း စံုစံုလင္လင္ ထည့္ဦးမွ။ ဟိုအမ်ဳိးပါၿပီး သည္အမ်ဳိးမပါခဲ့ရင္ အၿငဳိျငင္ခံရဖို႔က ေသခ်ာၿပီးသား။ အလွဴဖိတ္စာတို႔ မဂၤလာဖိတ္စာတို႔ဆိုတာ အညာသားေတြအတြက္ ေဆြမ်ဳိးေတာင့္ေၾကာင္း ႁကြားစရာ၊ ၀ါစရာ ေနရာတစ္ခု။ ထည့္ရမယ့္ ေဆြမ်ဳိးစာရင္းေတြ ေနရာက်ရင္ ဖိတ္စာေကာင္းေကာင္းေရးတတ္တဲ့ ရြာက စာတတ္ေပတတ္ ပညာရွိဆီကို ခ်ဥ္းကပ္ေပေရာ့။ သူတို႔ကမွ စာသံေပသံေပါက္ေအာင္ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေရးတတ္ခၽြတ္တတ္ၾကတာကိုး။ “ အသေရမညွဳိးတဲ့ ေပတိုးရြာက၊ ေနာင္အက်ဳိးေျမာ္သည့္ ေမာင္ဖိုးေထာ္၏ တူ …ဘာညာကြိကြ ” နဲ႔ ေရးမွသားမွ သေဘာက်ၾကတာကလား။ အႏွီလိုမဟုတ္ဘဲ တံုးတိတိနဲ႔ ေရးထားလို႔ကေတာ့ မင္းတို႔ရြာမွာ စာတတ္္ပုဂၢဳိလ္ အႏွီေလာက္ ရွားရသလားလို႔ စကားတင္းဆုိခံရဦးမွာကလည္း ေသခ်ာရဲ႕။ သို႔ေပမင့္ သည္ဘက္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း ဆီေလ်ာ္တဲ့ စကားေျပနဲ႔ပဲ ေရးကုန္ၾကတာ မ်ားတာပါပဲ။

ဖိတ္စာကိစၥစီစဥ္ေနတုန္းမွာ လည္လည္ပတ္ပတ္ရွိတဲ့ ရြာသားတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အလွဴ႕ရွင္ရဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္ေယာက္က ၿမဳိ႕တက္ၿပီး ဆိုင္းတို႔ ဘိသိတ္တို႔က ငွားၾကရေသးတာ။ အႏွီကာလကေတာ့ ဆိုင္းဆရာေတြ ဘိသိတ္ဆရာေတြ တယ္ပ႑ာစားတဲ့ ကာလ။ အူစိုတဲ့ ရာသီေတြေပါ့ေလ။ ဆိုင္းကလည္း နာမည္ႀကီးရင္ ႀကီးသလို ေစ်းကေခၚေသးတာရယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ရက္နဲ႔ ဆိုင္းဆရာေပးႏိုင္တဲ့ရက္ အဆင္ေခ်ာဖို႔ တစ္ခ်ဳိ႕မ်ားဆိုရင္ သံုးေလးလေလာက္ကတည္းက ႀကဳိျပဳၿပီး ဆိုင္းငွားၾကရေသးတာ။ အလွဴ႕ရွင္ခမ်ာလည္း ေငြကုန္ေၾကးက်ခံေပမယ့္ ကိုယ္ငွားတဲ့ဆိုင္းက ရြာကႀကဳိက္တဲ့ဆိုင္းျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ဦးစားေပးရေသးတာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ရြာကလူႀကီးေတြက ဘယ္ဆိုင္းဘယ္ဆိုင္းေတာ့ ေကာင္းသကြာလို႔ လမ္းညႊန္တာကိုပဲ လိုက္နာၾကရတာ မ်ားပါရဲ႕။ အလွဴနားကပ္လို႔ ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ဆိုင္းသြားငွားလို႔ကေတာ့ ဆိုင္းဆရာလုပ္တဲ့လူက ဆိုင္းပြဲရွိတဲ့ရက္ေတြကို ၾကက္ေျခေတြ ျခစ္ထားတဲ့ သူ႕ျပကၡဒိန္ႀကီး တလွန္လွန္လုပ္တာနဲ႔တင္ ဆိုင္းငွားေတြခမ်ာ မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္။ ဆိုင္းကိစၥ ရင္ေအးရရင္ ဘိသိတ္ဆရာဆီေျပး။ ဘိသိတ္ကလည္း အာ၀ဇၨန္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ က်ေအာင္ေျပာႏိုင္မွ အဆင္ေျပတာကလား။ ရိုးရိုးဘိသိ္တ္ဆရာမဟုတ္ဘဲ နာမည္ေနာက္မွာ BA တို႔ B.Sc တို႔ အၿမီးငုတ္တုတ္ပါတဲ့ ၿမဳိ႕ႀကီးျပႀကီးက ဘိသိတ္ဆရာမ်ဳိးသာျဖစ္ရင္ အညာသားေတြ မေနာကိုေခြ႕လို႔။

တစ္ခ်ဳိ႕တတ္ႏိုင္တဲ့ အလွဴ႕ရွင္မ်ားက်ေတာ့ အလွဴလွည့္တာကိုေတာင္ ရိုးရိုးမလွည့္ဘဲ ၀င္းခင္းၾကေသးတာ။ ၀င္းကလည္း မင္းညီမင္းသားေတြပံုစံ ၀တ္ဆင္ၿပီး လွည့္တဲ့ “ ရာဇာ၀င္း ” တို႔ နတ္ေတြသိၾကားေတြပံုစံ၀တ္ၿပီးလွည့္တဲ့ “ ေဒ၀ါ၀င္း ” တို႔ဆိုၿပီး ခြဲထားလိုက္ေသး။ ရာဇာ၀င္းမွာေတာင္မွ “ ပုဂံ၀င္း ” “ ကုန္းေဘာင္၀င္း ” ဘာဘာညာညာ ေခါင္းစဥ္ခြဲေတြက ရွိေသး။ အလွဴ႕ရွင္စိတ္ႀကဳိက္၀င္းကို ေရြးၿပီးရင္ အ၀တ္အစားငွားတဲ့ လုပ္ငန္းမွာ စရံသတ္ထားမွ။ အႏွီ၀င္းခင္းတဲ့ ကိစၥက်ေတာ့ အ၀တ္အစားကို အလွဴ႕ရွင္က တာ၀န္ယူၿပီး မိတ္ကပ္ဘာညာကေတာ့ ရြာသူရြာသားေတြ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ယူၾကေပါ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္အလွဴကို တတ္ႏိုင္သမွ် စည္စည္ကားကား သိုက္သိုက္၀န္း၀န္းျဖစ္တယ္ဆိုရင္ကို အညာသားက ေပ်ာ္ၿပီးသား။ ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြ ၀တ္မယ့္ဆင္မယ့္ ေဗာင္း၊ နားေတာင္းေတြ လက္ၾကပ္ေတြပါတဲ့ မင္း၀တ္မင္းစားေတြနဲ႔ နားသမယ့္ သမီးေတြ ၀တ္ဖို႔ မလိကၠာတန္ဆာေတြကိုလည္း ေမ့လို႔မျဖစ္ျပန္။ အလွဴ႕ရွင္နဲ႔ ရွင္ေလာင္းေတြအတြက္ ၿမဳိ႕က မိတ္ကပ္ဆရာကိုလည္း ႀကဳိႀကဳိတင္တင္ ငွားထားဦးမွ။ ဓာတ္ပံုဆရာကိုလည္း မက်န္ေစနဲ႔ဦး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဗီဒီယိုသမားေလးလည္း ပါမွ။     ။

ဆက္ပါဦးမယ္ . . .