ဒီရက္ပတ္အတြင္းမွာ
ဟိုနားၾကည့္လည္း ဒီမိုကေရစီ၊ သည္နားၾကည့္လည္း ဒီမုိကေရစီနဲ႔ အသံေတြညံလို႔ စည္လို႔ေနပါရဲ႕။ အႏွီ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ အရာႀကီးကလည္း ေျပာရဆိုရတာ ပါးစပ္အျပည့္ကိုး။ ဒါႀကီးရရင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္မယ္လို႔ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း လူတိုင္းက မက္မက္စက္စက္ ရွိၾကတာပ။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာဆိုရင္လည္း ဒီစနစ္ႀကီးနဲ႔ တိုးတက္ႀကီးထြားေနၾကတယ္ ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ စနစ္ႀကီးကို ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ မက်င့္သံုးလိုက္ရရင္ျဖင့္ ႏိုင္ငံျဖစ္ရႈံးရေခ်ရဲ႕။ ကိုင္း…ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ အႏွီဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးကို အလံုးလား၊ အျပားလား ခြဲခြဲျခားျခား သိတဲ့လူကေရာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္ႏွစ္ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ား ရွိေနပါၿပီလဲ။ ဘုမသိ၊ ဘမသိဘဲ သူမ်ားေတာင္းလို႔ လိုက္ေတာင္းေနတာမ်ဳိးေတာ့ျဖင့္ မျဖစ္သင့္ဘူး ထင္ပါရဲ႕။
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူ႔ဆရာကို အးကိုးတႀကီး ေမးဖူးပါတယ္။ ဆရာ…တဲ့ ဒီမိုကေရစီရရင္ လူသတ္ခ်င္လည္း သတ္လို႔ရတယ္ဆို…တဲ့။ ဆရာလုပ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းကိုဆင္နင္းခံလိုက္ရတယ္ေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔ မင့္ကို ဘယ္သူေျပာလဲဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလူေတြ ေျပာၾကတာပဲ ဆရာ…တဲ့။ ဦးဟန္ၾကည္လည္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေျဖထည့္လိုက္ပါတယ္။ ေအး…မင္းေျပာတဲ့ ဒီမိုကေရစီႀကီးသာေရာက္လာရင္ ငါေတာ့ျမန္မာျပည္မွာ မေနေတာ့ဘူးေဟ့…လို႔။ ကိုင္း…ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သူမ်ားေယာင္လို႔ လိုက္ေယာင္ေနတဲ့လူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား မ်ားေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ခက္တာက ကိုယ့္လူမ်ဳိးကလည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ မ်က္စိမွိတ္စြတ္ေတာင္းတဲ့ အက်င့္ကေလးကလည္း ေမြးကတည္းက တစ္ခါတည္းပါခဲ့ၿပီးသားမဟုတ္လား။ က်န္တာမေျပာနဲ႔ ကုိယ္ရြတ္ေနတဲ့ ဘုရားရွိခိုးကိုပဲ ျပန္စဥ္းစားေပေရာ့။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္း ဘုရားေရွ႕မွာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး ညတိုင္းရြတ္ေနတဲ့ ၾသကာသဘုရားရွိခိုးထဲက “ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါး ” “ ၀ိပၸတၱိတရားေလးပါး” “ ဗ်ႆနတရားငါးပါး ” “ ကပ္ႀကီးသံုးပါး ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းေတြကိုေတာင္ ဘာမွန္းမွ မသိၾကဘဲကိုး။ ဆုေတာင္းတဲ့လူက အႏွီလို ဘာမွမသိဘဲ ထိုင္ေတာင္းေနေတာ့ ဆုေပးတဲ့လူက ဘာမ်ားေပးရမွာပါလိမ့္။ ေပးေတာ့ေရာ ေပးမွန္းသိပါဦးမလား။ စဥ္းစားမိရင္ အေတာ္ခြက်တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တစ္ေတြပါ။ ကိုင္း…အခုလည္း လုပ္ၾကျပန္ပါၿပီ။ ဒီမိုကေရစီပါတဲ့။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၁၉၇၀ ၀န္းက်င္ႏွစ္ေတြတုန္းက အေမရိကန္ႏိုင္ငံက သံရံုးေရွ႕မွာ တရုတ္ျပည္က ေက်ာင္းသားေတြက သူရို႕တရုတ္ျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရရွိေရးအတြက္ ဆႏၵေတြျပၾကပါသတဲ့။ အႏွီအုပ္ထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က “ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာလို႔ေခၚသလဲ ” လို႔ ေမးေတာ့ သေကာင့္သားက “ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာမွန္းေတာ့ က်ဳပ္မသိဘူးဗ်ာ…ဒါေပမယ့္ အဲဒါႀကီးကို က်ဳပ္တို႔လိုခ်င္တာပဲ သိတယ္ ” လို႔ ေျဖပါသတဲ့။ အင္မတန္ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အေျဖကေတာ့ ကမၻာကို ေက်ာ္ပါေလေရာ။ အင္း…အဲဒီသတင္းေထာက္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ဆီ ေရာက္မလာပါေစနဲ႔လို႔ ထုိင္ဆုေတာင္းရေတာ့မွာပါပဲ။
တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းရွိဖို႔ကေတာ့ အင္မတန္႔အင္မတန္ အေရးႀကီးမွန္း ဦးဟန္ၾကည္တို႔လည္း နားလည္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိယံုနဲ႔ေတာ့ ထင္တိုင္းေပါက္ဖို႔ လြယ္မယ္မထင္ေပါင္ဗ်ား။ မိဘေကာင္းတိုင္း သားသမီးေကာင္းျဖစ္တာမွ မဟုတ္တာကလား။ ေဘာလုံးသင္းတစ္သင္းနဲ႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစို႔လား။ ေဘာလံုးသင္းတစ္သင္း ရႈံးၾကၿပီဆိုရင္ နည္းျပအသံုးမက်ဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ၾကတာ သဘာ၀ေပါ့။ ကိုင္း…အဲသလိုဆိုရင္ နည္းျပေကာင္းတိုင္းေရာ ဒီေဘာလံုးအသင္း ပြဲတိုင္းႏိုင္ေရာလား။ မန္ယူအသင္းက နာမည္ေက်ာ္နည္းျပ ဆာအဲလက္စ္ဖာဂူဆန္ကို ျမန္မာအသင္းနည္းျပအျဖစ္ တိုင္းျပည္ကိုေပါင္ၿပီးရတဲ့ေငြနဲ႔ငွားလိုက္ေတာ့ေရာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ျမန္မာအသင္း ကမၻာ့ဖလား ေျခစစ္ပြဲ ေအာင္ေရာလား။ ေ၀းပါေသးရဲ႕။ ဂိုးသြင္းရမွာက ကစားသမားအလုပ္ကိုး။ သူမွဂိုးမသြင္းရင္ ကြင္းေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတဲ့ နည္းျပက ဘာတတ္ႏိုင္ေသးလို႔လဲ။ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ စာသင္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းကိုပဲၾကည့္။ ဆရာညံ့ရင္ ေက်ာင္းသားညံ့တာေတာ့ ေသခ်ာသပ။ ဆရာေတာ္တိုင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေတာ္ဖို႔ဆိုတာ ျဖစ္မွမျဖစ္ႏိုင္ဘဲ။ ဦးဟန္ၾကည္ စာေတြဘယ္ေလာက္တတ္ေနေန၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကံဳးသင္ေနေန က်တဲ့ေက်ာင္းသားကေတာ့ က်ကိုက်တာပါပဲ။ စကားလံုးႀကီးႀကီးေျပာရရင္ သံုးေလာကထြဋ္ထား ရွင္ေတာ္ဘုရားက အကၽြတ္တရားေဟာေတာ္မူတာေတာင္ တရားနာပုဂၢဳိလ္က ကၽြတ္ထိုက္တဲ့ ပါရမီေလး ရွိေနဦးမွ ကၽြတ္တာကလား။ ဆိုလိုတာက ကေလးအျပင္ထြက္လာဖို႔ လက္သည္ခ်ည္း အားမကိုးဘဲ ကိုယ္တိုင္လည္း ညွစ္အားကေလးေတာ့ ကူဦးမွလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ထစ္ခနဲရွိရင္ သူမ်ားကို လက္ညႈိးထိုင္ထိုးေနတာေလးေတြေလွ်ာ့ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႀကဳိးစားၾကဖို႔ တိုက္တြန္းခ်င္တာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း “ မသိတာကို သိေအာင္ေျပာျပေပးလို႔ရတယ္…
မတတ္တာကို တတ္ေအာင္သင္ေပးလို႔ရတယ္…
မရွိတာကို ရွိေအာင္လုပ္ေပးလို႔ရတယ္…
မလုပ္တာကိုေတာ့ လုပ္ေအာင္မတတ္ႏိုင္ဘူး…” လို႔
ဆိုၾကတာေပါ့ေလ။ ခက္ေနတာက ဦးဟန္ၾကည္တို႔ လူမ်ဳိးအမ်ားစုက မသိတာနဲ႔ မတတ္တာကို ေဘးဖယ္ၿပီး မရွိတာကိုပဲ ရွိေအာင္လုပ္ဖို႔ အားသန္ေနၾကသကိုး။ အႏွီလိုျဖင့္ ဘာမွန္းမသိၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီဆိုတာႀကီးကို ဘာမွနားမတည္တဲ့ လူေတြရဲ႕လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ေတာ့ ေမ်ာက္လက္ထဲကို မီးျခစ္ထည့္ေပးသလိုျဖစ္ကုန္မွာ ေတြးၿပီး ေၾကာက္မိပါသဗ်ား။ စကားစပ္မိလို႔ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းရဲ႕ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းထဲက အေၾကာင္းကေလးတစ္ခုကို ဥဒါဟရုဏ္ေဆာင္ခ်င္ပါရဲ႕။ ဆရာႀကီးတို႔ စာေပအဖြဲ႕ တရုတ္ျပည္ကို ေလ့လာေရးသြားၾကေတာ့ အႏွီျပည္မွာ လယ္သမားေတြကို လယ္ယာေျမေ၀ျခမ္းေရးေတြ လုပ္ေပးထားတာ တစ္တိုင္းျပည္လံုးက လယ္သမားေတြ အိုေခမွာစိုျပည္ေနၾကသတဲ့။ ျမန္မာျပည္ႀကီးမွာ အစိုးရက လယ္ယာေျမေ၀ျခမ္းေရးဆိုၿပီး ေျမရွင္ႀကီးေတြဆီက လယ္ေတြကို သိမ္းၿပီး လယ္သူရင္းငွားတို႔ လယ္ကူလီတို႔လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ အဆင္ေခ်ာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သူရင္းငွားကေန လယ္ပိုင္ျဖစ္လာတဲ့ သေကာင့္သားမ်ားက သူရို႕ကိုယ္သူရို႕ သူေဌးစိတ္၀င္ၿပီး ေသာက္လိုက္၊ စားလိုက္နဲ႔ ျဖဳန္းလိုက္ၾကတာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္လဲၾကာေရာ သူရို႕လက္ထဲကလယ္ေတြလည္း မူလပိုင္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ေျမရွင္ႀကီးေတြရဲ႕ လက္ထဲကို ျပန္ေရာက္ကုန္ေတာ့တာကိုး။
ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာလို မဟုတ္ဘဲ ေ၀ျခမ္းေရးနဲ႔ ေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြအေၾကာင္းကို ဆရာႀကီးက စပ္စုတာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ တာ၀န္ရွိတဲ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးေတြက မိန္႔မိန္႔ႀကီးၿပံဳးၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔က လယ္မဲ့ယာမဲ့ေတြလက္ထဲကို လယ္ေတြထည့္မေပးခင္မွာ သူရို႕သေဘာေပါက္ေအာင္၊ အရင္အတိုင္း ဆက္ႀကဳိးစားေအာင္ ပညာအရင္ေပးထားတာကိုး…လို႔ ေျဖသတဲ့။ အသိဥာဏ္ ရွိသြားတဲ့ တရုတ္လယ္မဲ့ယာမဲ့ေတြက သူရို႕လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ လယ္ေတြ၊ ယာေတြကို အလဟႆျဖဳန္းတီးမျဖစ္ဘဲ ႀကဳိးႀကဳိးကုတ္ကုတ္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကေတာ့တာေပါ့။ အႏွီမွာတင္ ဆရာႀကီးလည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ မေအာင္ျမင္တာ စနစ္မေကာင္းလို႔ မဟုတ္ဘဲ စနစ္မက်လို႔ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ပါေလေရာ။ ကိုင္း…အခုလည္း လာျပန္ပါၿပီ ဒီမိုကေရစီ ဆိုပါလား။ ဒီမိုကေရစီ အေျခခံအသိမရွိဘဲ ဒီမိုကေရစီသာ ေပးထည့္လိုက္ရင္ေတာ့ လယ္ယာေျမေ၀ျခမ္းေရးထက္ေတာင္ ပိုဆိုးဖို႔ မ်ားေနသကိုး။
ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အေျခခံမူက Majority rule ( အမ်ားသေဘာတူခ်က္ျဖင့္ စည္းၾကပ္ျခင္း ) ပါတဲ့။ ကိုင္း…အႏွီလိုဆိုရင္ အမ်ားညီတိုင္း တိုးတက္ေရာလား။ ဦးဟန္ၾကည္ေတာ့ မထင္ေရးခ် မထင္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေတာ့ “ အခု ညီညြတ္ေရး…ညီညြတ္ေရးနဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္…ဒါေပမယ့္ စားဖားေတြ ညီညြတ္တာမ်ဳိးကေတာ့ အလကားပဲ ” လို႔ သူ႔၀သီအတိုင္း ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာဖူးပါရဲ႕။ အႏွီလို တလြဲဆံပင္ေကာင္းညီညြတ္တ့ဲ အမ်ားသေဘာနဲ႔ စည္းၾကပ္ရင္ေတာ့ ငါးပါးတင္မကဘဲ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ပါလိမ့္မဗ်ား။ ဆိုၾကပါစို႔ သူငယ္ခ်င္းဆယ္ေယာက္ရွိတယ္ေပါ့။ အႏွီမွာတင္ တစ္ေယာက္က ဒီမိုကေရစီထံုးစံအရ အႏွိပ္ခန္းသြားၾကဖို႔ အဆိုတင္သြင္းတယ္ ဆိုၾကပါစို႔။ ထံုးတမ္းစဥ္လာန႔ဲအညီ ဒီမိုကေရစီနည္းလမ္းက်က် မဲခြဲဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကေတာ့ ေထာက္ခံမဲ ၇ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၃ မဲနဲ႔ သြားေရးဘက္က ႏိုင္သြားတယ္ဆိုၾကပါစို႔။ အႏွီလိုသာျဖင့္ မခက္ၾကေပဘူးလား။ အမ်ားညီတိုင္းသာ “ ဤ ” ကို “ ကၽြဲ ” လို႔ ဖတ္ေနရရင္ တိုင္းျပည္ကေတာ့ အဖတ္တင္မကဘဲ အရည္ပါ ဆယ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ေပဘူး။ အမ်ားညီၾကရင္ေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာရတာ ဦးဟန္ၾကည္သိသပ။ ဒါေပမယ့္ ခဏတာ စိတ္ခ်မ္းသာၿပီး ေရရွည္မွာ ထမင္းအိုးကြဲမယ့္အေရးကိုေတာ့ ဘယ္လိုခ်င္ပါလိမ့္မလဲ။
အမ်ားရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈဆိုေပမယ့္ ငတုံးဆယ္ေယာက္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈနဲ႔ ပညာရွိဆယ္ေယာက္ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈက အဆေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေပမေပါ့။ အမ်ားသေဘာတူညီမႈနဲ႔ ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ရင္လည္း တတ္သိနားလည္တဲ့ အမ်ားရဲ႕တင္ေျမွာက္မႈကပဲ အမွန္တရားနဲ႔ ပိုနီးစပ္မွာ မဟုတ္ပါလား။ သူမ်ားေျပာလို႔ ဟုတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ေခါင္းညိတ္ၾကတာထက္စာရင္ ကိုယ္တိုင္နားလည္ယံုၾကည္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ထာမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ ပိုၿပီးေလးစားပါရဲ႕။ အႏွီလိုလူေတြက တင္ေျမွာက္လိုက္တ့ဲ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးကိုပဲ ပိုၿပီးအားကိုးခ်င္ပါရဲ႕။
အႏွီေတာ့ အမ်ားညီတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို မက်င့္သံုးခင္ အမ်ားစုကို ႏုိင္ငံသားက်င့္၀တ္ နားလည္ေအာင္ အရင္ဆံုးပညာေပးသင့္တယ္လို႔ ဦးဟန္ၾကည္က ဆိုလိုခ်င္တာပါ။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ ဒီမိုကေရစီကိုေတာ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ မလိုခ်င္ဘဲ ဘယ္ေနလိမ့္မတုန္း။ လိုခ်င္တာမွ တစ္ပိုင္းကို ေသေနသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဒါႀကီးရမွ ဒုကၡမ်ားမွာကိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္ခ်င္မလဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေၾကးအထပ္ထပ္နဲ႔ ညစ္ပတ္ေပတူးေနတဲ့ အထည္တစ္ခုကို ေဆးမဆိုးခင္ အႏွီအထည္ညစ္ႀကီးကို အရင္ေလွ်ာ္ရေပမေပါ့။ လိုအပ္ရင္လည္း ျပဳတ္ေလွ်ာ္သင့္ရင္ ေလွ်ာ္ရေပမေပါ့။ အႏွီလို္မလုပ္ဘဲ အထည္ညစ္ကို ေဆးဆိုးမိရင္ျဖင့္ ဆိုးမိတဲ့ေဆးေတြ အလဟႆျဖစ္ကုန္မွာ ႏွေျမာစရာမဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြကို ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အေျခခံစိတ္ထားေတြ အရင္ရိုက္သြင္း၊ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာကိုေခၚသလည္းဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ပညာေပးၿပီးမွ အႏွီစနစ္ေကာင္းႀကီးကို စနစ္တက် အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကရင္ အတိုင္းထက္အလြန္၊ တံခြန္နဲ႔ ကုကၠားျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း မီးေမာင္းထိုးလိုက္ပါရဲ႕ဗ်ား။ ။
စာႁကြင္း။ ။
ဒီမိုကေရစီအေျခခံ အုတ္ျမစ္ကို ဘယ္လိုခ်သင့္တယ္ဆိုတာကို ပညာေရးေလာကသားျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္က ပညာေရးရႈေထာင့္ကေန ဆက္သံုးသပ္ၿပီး ေနာက္ပို႔စ္မွာ ဆက္တင္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္အရာမဆို လြတ္လပ္စြာကြဲလြဲခြင့္ရွိတာမို႔ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ပုဂၢလိကအျမင္နဲ႔ သံုးသပ္ခ်က္ကို စိတ္ႀကဳိက္သာ ကြဲလြဲၾကဖို႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ စိတ္ႀကဳိက္ကြဲလြဲလို႔အားရရင္ ၁၉၄၀ ေက်ာ္ႏွစ္ေတြအတြင္းက သံအမတ္ႀကီးဦးထြန္းတင္ေရးထားခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီစိတ္ထား ဆိုတဲ့စာအုပ္ပါးကေလးကို ဖတ္ျဖစ္ေအာင္ဖတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရဲ႕။ အႏွီစာအုပ္ကို ရွာရျပဳရတာ ခက္ခဲသပ၊ ဖတ္လည္းဖတ္ခ်င္လွသပဆိုရင္လည္း အလွ်င္းသင့္တဲ့အခါမွာ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေကာက္ႏုတ္ၿပီး ဖတ္ညႊန္းက႑မွာ တင္ေပးပါ့မဗ်ား။ ။
