Thursday 27 October 2011

လြမ္းေတာ္မူလို႔ စာကိုစီတယ္ . . .


“ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ…ဆံုဆည္းခဲ့ရာ…ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔မွာ…ျပန္ၿပီးခြဲခြာ… ”

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ၾကားဖူးနား၀ရွိခဲ့တဲ့ စိုင္းစိုင္းခမ္းလႈိင္ရဲ႕ “ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ” သီခ်င္းထဲက စာသားတစ္ပိုင္းတစ္စကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ခပ္တိုးတိုးညည္းမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ဘ၀ခရီးရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ အိုေအစစ္ေတြျဖစ္တာမို႔ လူတိုင္းတန္ဖိုးထားၾကတဲ့ အနဂၣရတနာေတြ မဟုတ္ပါလား။ ခင္မင္ရတဲ့ စိတ္တူသေဘာတူ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္နဲ႔သာ အတူသြားရမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ငရဲကိုေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသြားၾကမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ ပုထုဇဥ္လူသားေတြပဲ မဟုတ္ပါလားေလ။

ဦးဟန္ၾကည္တို႔ခမ်ာမွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က အေရးအခင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ပိတ္တာ ခံလိုက္ရတဲ့အျပင္ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း တကၠသိုလ္ေတြဖြင့္ဖို႔ သံုးႏွစ္နီးပါးထိုင္ေစာင့္ခဲ့ရေသးတာမို႔ တက္ခ်င္လြန္းလွတဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ကိုေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ အသက္ေတြ ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ျဖစ္ကုန္ၾကပါၿပီ။ ေခတ္ဆိုး၊ ေခတ္ၾကပ္ႀကီးထဲမွာ ရွင္သန္ရုန္းကန္ခဲ့ၾကရသူေတြျဖစ္တာမို႔လည္း အရြယ္ေတြက ရွိသင့္တာထက္ပိုရင့္ေနၾကသလို အေတြးအေခၚေတြကလည္း လူႀကီးတစ္ပိုင္း ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ တစ္ေယာက္က္ိုတစ္ေယာက္ ယံုၾကည္လို႔မရတဲ့ အေနအထားကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ႀကံဳေတြ႕ျဖတ္သန္းလာရသူေတြျဖစ္တာမို႔လည္း ေက်ာင္းေရာက္စမွာ အခ်င္းခ်င္း ရင္းႏွီးပြင့္လင္းဖို႔ ခင္ခင္မင္မင္ျဖစ္ဖို႔ အေတာ္အားယူၾကရပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀ကတည္းက အတန္းထဲမွာထိပ္၊ အမ်ဳိးအေဆြေတြရဲ႕ အညႊန္႔အဖူးေတြျဖစ္ၾကျပန္တာမို႔ မာနေလးေတြကလည္း ငယ္ထိပ္တက္ေနၾကျပန္တာေၾကာင့္ ေက်ာင္းစတက္လို႔ ေလးငါးဆယ္ရက္ၾကာတဲ့အထိ သူတစ္လူ၊ ငါတစ္မင္းျဖစ္ေနခဲ့ၾကပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ အတန္း Executive Committee ( E C ) အဖြဲ႕ရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ပုဂံကို တစ္ညအိပ္ႏွစ္ရက္ ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္ၿပီးၾကတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္၊ ေသာက္ေဖာ္စားဖက္ေတြလို ပုလင္းတူဘူးဆို႔ခ်င္း လည္ပင္းဖက္လ်က္သား ျဖစ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။

ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ကတည္းက အေပါင္းအသင္းနည္းနည္းနဲ႔ တစ္သီးပုဂၢလေနခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္လည္း ဆရာ၀န္လုပ္မယ့္လူျဖစ္လာတာမို႔ ငယ္က်င့္ေတြေဖ်ာက္ၿပီး မည္းမည္းျမင္သမွ် ၿပံဳးျပမ်က္ႏွာခ်ဳိေသြးၿပီး အေပါင္းအသင္းလုပ္လိုက္ရာမွာေတာ့ အတန္းထဲက သူငယ္ခ်င္းေပါင္း ၁၆၀ ေလာက္မွာ ၁၅၀ ၀န္းက်င္ေလာက္နဲ႔ ရင္းႏွီးသြားပါေတာ့တယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္မွာက ward ထဲဆင္းဖို႔နဲ႔ လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ အုပ္စုငယ္ေတြခြဲေပးထားတာမို႔ အုပ္စုတူခ်င္းက ပိုၿပီးအကၽြမ္းတ၀င္ရွိၾကတာ သဘာ၀ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ရဲေက်ာ္သူ၊ ရဲထြန္းကို၊ ရဲထြဋ္ေနာင္ ဆိုတဲ့ “ ရဲသံုးေဖာ္ ” က ရွိေသးသလို ေအာင္ခိုင္၊ ေအာင္ႏိုင္ဦး၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုး၊ ေအာင္ေက်ာ္စိုးစံ၊ ေအာင္ျမင့္ဦး၊ ေအာင္ျမင့္ေအး၊ ေအာင္ကိုဦး ဆိုတဲ့ “ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါး ” ကလည္း သီးသန္႔တစ္ဂုိဏ္း ရွိပါေသးရဲ႕။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ေတာင္ႀကီးသား စိုင္းဗညား ဦးစီးတဲ့ “ ေသမင္းတမန္ဂိုဏ္း ” ၊ မံုရြာသား ေပၚဦးရဲ႕ “ ၾကာကူလီဂိုဏ္း ”၊ တန္႔ဆည္သား ေက်ာ္မင္းေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ ရာမဂိုဏ္း ” စတဲ့ မဒီကညာတစ္သိုက္ကို အၾကည္အသာ၀ိုက္ရာက ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဂိုဏ္းႀကီးေတြလည္း ရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။

အဲဒီဂိုဏ္းေတြထဲမွာ ေသမင္းတမန္းဂိုဏ္းဆိုတာက တကယ့္လူေခ်ာေတြ၊ ကင္းေတြ၊ မင္းသားေတြနဲ႔ ဖြဲ႕ထားပါတယ္။ အႏီွသေကာင့္သားေတြက ရူပါျဖဴးၾကတာမို႔ ျမင္သမွ် မဒီေတြအတြက္ မႀကဳိ္က္ဘဲမေနႏိုင္ေအာင္ အႏၲရာယ္ႀကီးလွတာမို႔ “ ေသမင္းတမန္ဂိုဏ္း ” လို႔ မည္ပါသတဲ့။ အမဆိုရင္ ေျခမ၊ လက္မပါမက်န္ ငမ္းတတ္တဲ့ သေကာင့္သားေတြကေတာ့ “ ၾကာကူလီဂိုဏ္း ”၊ သူတို႔ႀကံသမွ်၊ သူတို႔ခ်ိန္သမွ်၊ သူတို႔လ်ာထားသမွ် သူမ်ားမ-မ သြားတာခံရေလ့ရွိတဲ့ ေဂၚသမွ်မစြံတဲ့ ဖိုးက်န္ရစ္ေတြကေတာ့ “ ရာမဂိုဏ္း ” မွာ အသီးသီး အသက စုစည္းပါ၀င္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ ဆယ္တန္းတုန္းက သခ်ၤာတစ္ရာမျပည့္ခဲ့တာကို စိတ္နာနာနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းေရာက္မွ ေန႔မီးညမီးဆက္ၿပီး အပတ္တကုတ္ႀကဳိးစားၿပီး ဂဏန္းေပါင္းၾကတဲ့ “ ကုလားကားအုပ္စု ”၊ ခ်ဳိတျမျမခါးသက္ရီေ၀ပါတဲ့ ပယင္းေရာင္ ယစ္ေရႊရည္ကို တြယ္တာၾကတဲ့ “ ရွပ္အုပ္စု ”၊ သူမ်ားတကာလုပ္တဲ့ အားကစားကို ေလာင္းကစားျဖစ္ေအာင္ ႀကံစည္ႀကဳိးကုတ္ အားထုတ္ၾကတဲ့ “ တစ္လံုးအုပ္စု ” စသည္၊ စသည္ျဖင့္လည္း အုပ္စုေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနျပန္ပါေသးတယ္။ ထံုးစံက ေဆးတကၠသိုလ္ကဘြဲ႕ရၿပီးမွ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ၊ သန္ရာသန္ရာ အထူးျပဳယူႀကၿပီး ပါရဂူလိုင္းေတြ ခြဲျခားၾကရိုးျဖစ္ေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔တစ္ေတြကေတာ့ ပထမႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ကိုယ့္စိတ္ႀကဳိက္ အထူးျပဳဘာသာရပ္ေတြ ခြဲျခားၿပီးသား ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဤသည္လည္း တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတို႔၏ ထံုးစံပင္မဟုတ္တံုေခ်ေလာလို႔ပဲ စာသံေပသံနဲ႔ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ႕။

အထက္ကေျပာခဲ့သလို ဆိုင္ရာဂိုဏ္းေတြ၊ အုပ္စုေတြ၊ အဖြဲ႕ေတြမွာ ခင္ရမင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအျပင္ ၀ါသနာတူ၊ စိတ္ကူကိုယ္တူေတြ စုစည္းၿပီးဖြဲ႕ၾကျပန္တဲ့ စာေပအုပ္စုေတြရွိေသးသလို၊ ေဘာလံုးသင္းကလည္း ရွိလိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းေရာက္လို႔ သံုးေလးလေလာက္မွာ ၀ါသနာတူ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ထုတ္ျဖစ္ၾကရာကေန ေနာက္ထပ္သူငယ္ခ်င္းသစ္ေတြထပ္ရလာျပန္ပါေတာ့တယ္။ ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကို စစ္စစ္စီစီသံုးရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ဒီဘက္ေခတ္လို ကြန္ပ်ဴတာေတြလည္း ေစ်းမေပါေသးတာမို႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကို တစ္ေယာက္ထည္းမထုတ္ႏိုင္ဘဲ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုေပါင္းစပ္ေပါင္းထုတ္ၿပီး၊ အခန္းတကာ၊ တကၠသိုလ္တကာ လည္ေရာင္းၾကရပါတယ္။ ( အဲဒီေတာ့မွပဲ အႏုပညာသမားျဖစ္ခ်င္ရင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ရဲရမယ္ဆိုတဲ့ ဥပေဒသ အသစ္ကိုရခဲ့ပါရဲ႕…) ပထမႏွစ္ကုန္ကာနီးေလာက္မွာ ကိုအိမ့္၊ မင္းၾကင္နာ၊ ၾကည္ေထြးဟန္၊ ရီေနဆန္း၊ ျမမွဴးအိမ္နဲ႔ ဦးဟန္ၾကည္တို႔က “ ရင္ကြဲေကာင္ ” အမည္နဲ႔ ၀ထၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္တစ္အုပ္ ထုတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အုပ္စုက သူ႔အလိုလို “ ရင္ကြဲေကာင္ အုပ္စု ” ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

 စာေပ၀ါသနာအိုးေတြ ကဲင္တဲင္းမွာစုထိုင္ၿပီး သူ႔ကဗ်ာ၊ ကိုယ့္ကဗ်ာ လဲဖတ္ၾက၊ သူ႕၀ထၳဳ ကိုယ့္၀ထၳဳ အျပန္အလွန္ေ၀ဖန္ၾကနဲ႔ အင္မတန္ ေပ်ာ္ဖို႔ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းလွပါရဲ႕။ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြ၊ ေမာ္ဒန္၀ထၳဳေတြ ေခတ္စားလွတဲ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ ဆရာၿငိမ္းေက်ာ္ရဲ႕ ၀ထၳဳထဲက စာသားေတြ၊ စကားေျပအေရးအသားေတြကို မက္မက္စက္စက္ရွိလြန္းၿပီး၊ ေရွးရိုးကဗ်ာဖြဲ႕နည္းေတြကို တျမတ္တႏိုးဖက္တြယ္ထားတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ေပါက္စေလးကို သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းက Sir Realism လို႔ အျမင္ကတ္ကတ္နဲ႔ ၀ိုင္းသမုတ္ၾကတာကိုလည္း ျပန္ေတြးမိတုိုင္း ဆြတ္ပ်ံ႕လြမ္းေမာေနမိပါေသးတယ္။ စေလဦးပုည၊ နတ္ရွင္ေနာင္၊ န၀ေဒး၊ မင္းႀကီးကေတာ္ခင္ဆံု၊ သတိုးပီယ အစရွိတဲ့ စာေပပညာရွင္ေတြနဲ႔သာ အကၽြမ္းတ၀င္ရွိခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာမွာ မာယာေကာ့ဗ္စကီး၊ အန္တြန္ခ်က္ေကာ့၊ အီလ်ာအာရင္ဘတ္၊ ေမာ္ေရးဗီးယား ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ စာေပပညာရွင္ေတြကို နံမည္ေတာင္မၾကားဖူးခဲ့ရွာတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ စာေပစကား၀ိုင္းမွာ မ်က္စိသူငယ္နားသူငယ္နဲ႔ မၾကာခဏဆိုသလို ဒုကၡေရာက္ရတာကိုလည္း ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းမိပါေတာ့တယ္။ စာသမားခ်င္းအတူတူ၊ ႏွာတစ္ဖ်ားအသာယူခံရတာကို မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ အႏွီစာေရးဆရာေတြေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဘာသာျပန္ေရာ၊ မူရင္းပါရေအာင္ရွာၿပီး ေခါင္းမူးေအာင္ ဖတ္ခဲ့ရတာေတြဟာလည္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀ရဲ႕ အမွတ္တရေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။

ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က စာၾကမ္းပိုးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ၀ါသနာတူ စာေပမိတ္ေဆြေတြရဲ႕ သိုင္း၀ိုင္းပံ့ပိုးမႈေတြေၾကာင့္ “ စာလိပ္ ” ျဖစ္ခဲ့ရတာဟာလည္း ဘ၀ရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ရတနာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကရခဲ့တဲ့ ျမတ္ႏိုးစရာအေကာင္းဆုံုး ဘ၀လက္ေဆာင္ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ မႏၲေလးေဆးတကၠသိုလ္ေငြရတုမဂၢဇင္းမွာ ကုန္းေဇာင္းရြာက ေဆးေက်ာင္းသူ မတင္တင္၀င္းက ၀ထၳဳတိုတစ္ပုဒ္ေရးၿပီး ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ “ ဂ်ဴး ” အျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံေက်ာ္ခဲ့ေပမယ့္ ေဆးတကၠသိုလ္ေရႊရတုေခတ္မွာ ေဆးေက်ာင္းေရာက္ခဲ့တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ဘာတစ္ခုမွ ေပါက္ေပါက္ေျမာက္ေျမာက္ ေလာက္ေလာက္လားလား မျဖစ္ခဲ့ရတာကေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကံဇာတာရဲ႕ ခၽြတ္ေခ်ာ္မႈလို႔ပဲ လူမဟန္၊ ကံကိုမဲရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းေတာ္မူတာေၾကာင့္ ဒီစာကို စီလိုက္ရပါေၾကာင္းေလ။                   

Monday 24 October 2011

အသားတစ္ပိႆာ၊ မစင္တစ္မတ္သား . . .

ဦးဟန္္ၾကည္တစ္ေယာက္  
ေဘာလံုးပြဲကို သည္းသည္းမည္းမည္း၀ါသနာႀကီးလွတာ အမ်ားသိေတာ္မူၾကတဲ့အတုိင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ အားကစားကို ေလာင္းကစားအသြင္ေျပာင္းရမွ ဘ၀င္က်၊ မေနာေခြ႕ၾကတဲ့ ေရႊျပည္သားေတြနဲ႔ လားလားမွမတူဘဲ အားကစားသက္သက္ကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္အားေပးေနျဖစ္ေတာ့တာမို႔ လူအားေရာ၊ ေငြအားပါ စိုက္ထုတ္အားေပးၾကတဲ့ အႏွီပုဂၢဳိလ္ေတြလို မံမံတူတူမပုန္းဘဲ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ ပါးစပ္ႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနဆဲပါ။ တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးစသည္ျဖင့္ အလံုးေရာဂါသည္ေတြ ေပါမ်ားလွပါတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ရဲ႕ ေမွ်ာ္တိုင္းမေ၀းတဲ့ ေရႊျပည္ေတာ္ႀကီးမွာ ေဘာလံုးမွန္လို႔ တိုက္ေပၚကေနေခြးက်၀က္က်က်ၿပီး တဲေပၚမွာေခြေနရတဲ့ ေကာင္းတာကို မစားခ်င္သူ အေပါင္းသဟာမ်ားကို သံေ၀ဂယူေစာတာေၾကာင့္ ေဘာလံုးပြဲဟူသမွ်ကို အိပ္ေရးပ်က္၊ မ်က္ေခ်းထြက္ခံၿပီး အားေပးေသာ္ၿငားလည္း အိပ္ကပ္ထဲက ဖြတ္ကလိဒဂၤါးကိုေတာ့ တစ္ျပားမွအထိမခံရဲတာလည္း အေၾကာင္းတစ္ခု ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္သည္လည္း အမ်ားတကာလို အမွားသတၱ၀ါ ေလာကီသားျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ မိဘပိုက္ဆံကို စိတ္ႀကဳိက္သံုးမွ ကုသိုလ္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ အႏွီေဘာလံုးပြဲေလာင္းကစားမ်ားနဲ႔ မကင္းခဲ့တာကို ၀န္ခံရပါလိမ့္မယ္။ Beckham, Nicky Butt, Neville ညီေနာင္, Scholes စတဲ့ Man U Academy 92 batch သင္တန္းသားတစ္အုပ္ အသင္းႀကီးမွာ စကစားခြင့္ရၾကတဲ့ ၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ပရီးမီးယားေဘာလံုးပြဲေတြကို မစားရ၀ခမန္း အားေပးသားက်ေနခဲ့တဲ့အျပင္ ထြက္သမွ်ဂ်ာနယ္တိုင္းကို မိဘပိုက္ဆံနဲ႔ အင္တိုက္အားတိုက္ ၀ယ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀က ေဘာလံုးဆရာႀကီးအျဖစ္နဲ႔ ဖြတ္တက္ေအာင္ မြဲခဲ့ဖူးပါရဲ႕။ မြဲရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက မိဘအိမ္မွာေန၊ မိဘအိမ္မွာစားလို႔ မိဘပိုက္ဆံနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ပညာသင္ခြင့္ရတာေတာင္ အားမရႏိုင္ေသးဘဲ မိဘဆီက မုန္႔ဖိုးပါေတာင္းၾကတဲ့ ေရႊျပည္သား ေက်ာင္းသူ၊ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထံုးေဟာင္းကို အျပည့္အ၀လိုက္နာၿပီး လကုန္ရက္တိုင္း မိဘဆီလက္ျဖန္႔ေတာင္းလို႔ ရသမွ် တစ္လစာ မုန္႔ဖိုးကို ႏိုင္ငံတကာေဘာလံုးအေက်ာ္အေမာ္ေတြရဲ႕ ေျခေတာ္ဖ်ားမွာ ပံုေအာထားၿပီး တစ္ပတ္တစ္ခါ ပူေဇာ္ေလ့ရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

http://cdn.bleacherreport.net/images_root/slides/photos/000/990/864/92_display_image.jpg?1307272004
ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ ေဘာ္ဒါအေပါင္း
တကယ္လို႔မ်ား လကုန္ရက္ဟာ တနလၤာလိုေန႔မ်ဳိးျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးေငြက လက္ထဲမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ၿမဲတတ္ပါရဲ႕။ ေသာၾကာေန႔လိုေန႔မ်ဳိးမွာ လကုန္ခဲ့ရင္ေတာ့ စေန၊ တနဂၤေႏြႏွစ္ရက္ေက်ာ္တာနဲ႔ ေဘာလံုးမွန္လို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ေပါက္တဲ့ ေရာဂါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားနဲ႔ မနက္ခင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ
“ အေမ့လက္ဖက္ရည္ပဲ ေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္ ” ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခဆင္လက္ေပးၿပီး အရိုးမရွိတဲ့ လွ်ာတစ္ေခ်ာင္းကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်လို႔ ေမြးသမိခင္ကို ေၿမွာက္ပင့္ၿပီး အိမ္ကလက္ဖက္ရည္ပဲ ကပ္ေသာက္ရတာလဲ လစဥ္နဲ႔အမွ်ပါ။ လစဥ္လတိုင္းလိုလို ရသမွ်မုန္႔ဖိုးေျပာင္ေအာင္ ေလာင္းကစားနဲ႔ အက်ဳိးေပးသန္လြန္းလွတဲ့ ကိုယ့္ကုသိုလ္ကံကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္မိတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ မုန္႔ဖိုးေလး ၿမဳိးၿမဳိးျမက္ျမက္ရတဲ့အခါတိုင္းမွာ ၀ယ္စရာ၊ ၿခမ္းစရာေတြကို အရင္ဆံုးေျပး၀ယ္ၿပီး ရွိစုမဲ့စု ကိုယ္ေရာင္ကိုယ္၀ါကေလးေတြ မေမွးမွိန္ရေလေအာင္ ႀကဳိတင္ကာကြယ္ခဲ့ရရွာပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မကာကြယ္ရင္လည္း ၀တ္ေကာင္းစားလွရယ္လို႔ တစ္ထည္မွ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘဲ ေဘာလံုးေဘာင္းဘီတိုကေလး၀တ္လို႔ နားၾကပ္ကို လည္ပင္းမွာခ်ိတ္ၿပီး Ward ထဲမွာ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ round ေနရမယ့္အေရးက ေသခ်ာလြန္းေနတယ္ မဟုတ္ပါလား။

ေဘာလံုးမွန္လို႔ မုန္႔ဖိုးေျပာင္ေလ့ရွိေပမယ့္ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေလးမွာ ေလာင္းကစားေသြးရယ္လို႔ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငားမပါရွာဘဲ 
 “ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားတိုင္း ေလာင္းကစား တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးတတ္ေျမာက္ၾကသည္ ” ဆိုတဲ့ ေရွးသူေဟာင္း ေနာင္ေတာ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ လမ္းရိုးကို အျပည့္အ၀လိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး ေဘာ္ဒါအေပါင္းနဲ႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းဖို႔သာ ရည္ရြယ္ခဲ့ရိုးအမွန္ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ေလာင္းထားတဲ့ အသင္းရႈံးရင္လည္း “ မုန္႔ဖိုးေတာ့ေျပာင္ပဟဲ့ ” ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိးေပၚရုံေလာက္သာရွိၿပီး ေငြေမ်ာရင္ေငြနဲ႔လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးမ်ဳိးလည္း မေပၚခဲ့ဖူးပါ။ ႏုိင္ျပန္ရင္လည္း 
 “ မုန္႔ဖိုးပြားလာၿပီ ” ဆိုတဲ့ သာမန္ပီတိမ်ဳိးထက္မပိုခဲ့ပါ။ ေဘာလံုးမွန္တဲ့အခါမွာလည္း အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့သလို ေဘာလံုးေအာင္တဲ့အခါမ်ဳိးမွာလည္း ေျမာက္ႁကြႁကြမျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ေဘာလံုးပြဲကို ေလာင္းရုံသာေလာင္းထားခဲ့ၿပီး မၾကည့္ျဖစ္ဘဲ အိမ္ျပန္ၿပီးအိပ္တဲ့အခါလည္း ရွိပါေသးတယ္။ မနက္မိုးလင္းမွ ေဘာလံုးပြဲရုံေရွ႕မွာေထာင္ထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ၿပီး ႏိုင္တယ္ဆိုရင္လည္း ေငြကေလးအသာထုတ္၊ ရႈံးခဲ့ရင္လည္း ေလာင္းေၾကးျဖတ္ပိုင္းေလးကို အသာဆုတ္ၿဖဲလိုက္ရုံကလြဲလို႔ ထူးထူးေထြေထြ မခံစားခဲ့ရဖူးပါ။ သူမ်ားေယာင္တိုင္း လိုက္လို႔ေယာင္ အေမာင္ေတာင္မွန္းေျမာက္မွန္းမသိခဲ့ရွာဘဲ ၂၀ရာစု ေက်ာင္းသားက်င့္၀တ္ကို တာ၀န္ေက်ေအာင္ လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းသာ ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ နဖူးကေခၽြး ေျခမေပၚက်ရုံေတာင္မကဘဲ အ၀ီစိက ငရဲမင္းရဲ႕ ငယ္ထိပ္ေပၚက်တဲ့အထိ တပင္တပန္းကုန္းရုန္းရွာေဖြမွ ေငြျမင္ရတဲ့ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္လံုး၊ ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးစတဲ့ ေရာဂါဆိုးေတြနဲ႔ ကင္းကင္းလြတ္လြတ္ေနႏိုင္ခဲ့တာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ မၾကာမၾကာ ေတြးမိပါရဲ႕။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ဘ၀မွာ လူငယ္ပီသတဲ့ အမွားအယြင္းေလးေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ပဲ ဂုဏ္ယူရရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ တစ္လံုးဆရာမ်ား ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းကေတာ့ “ ေဘာလံုးအေၾကာင္းနားမလည္ခင္၊ ေဘာလံုးမေလာင္းတတ္ခင္ သင္ေလာင္းေလာင္းရင္ေတာ့ ႏိုင္စၿမဲပဲ၊ ေလာင္းတတ္သြားရင္ေတာ့ ကုန္ပါေလေရာ ” တဲ့။ ေဘာလံုးဂ်ပိုး ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါက ေဘာလံုးက၀ိ ပညာရွိျဖစ္ခဲ့တာမို႔ ေလာင္းသမွ်ရႈံး၊ ေတာင္းသမွ်ဆံုးျဖစ္ရတယ္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မလား မသိေတာ့ပါ။ အဲဒီဆိုရိုးစကားရဲ႕ မွန္ကန္ခ်က္ကို သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သက္ေသျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားဘ၀က Test ေတြႏိွပ္စက္တိုင္းမွာ စာေမးပြဲဆိုရင္ ေသမတတ္ေၾကာက္ရွာတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေသာက္ သူငယ္ခ်င္းအေဆာင္ကို သြားသြားအိပ္ၿပီး စာအတူက်က္ေလ့ရွိခဲ့ပါတယ္။ အေဆာင္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က နဂိုကတည္းက ေလာင္းကစားဗီဇကေလး တႁကြႁကြ ရွိေနသူျဖစ္တာမို႔  “ ကုလားကားၾကည့္တဲ့လိုင္း ” ကေန “ တစ္လံုးလိုင္း ” ကိုေျပာင္းဖို႔ စိတ္ကူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုးက၀ိ ေမာင္ဟန္ၾကည္ စာအတူလာၾကည့္တိုင္း ေဘာလံုးအသင္းေတြအေၾကာင္း တဖြဖြေမးၿပီး ပညာယူေလ့ရွိပါတယ္။ ေဘာလံုးသင္းေတြကို နည္းနည္းပါးပါးတီးမိေခါက္မိရွိလာခ်ိန္မွာေတာ့ “ ေဘာလံုးေလာက ” ထဲကို အႀကံေပးအရာရွိ ေမာင္ဟန္ၾကည္ အားကိုးနဲ႔ ေျခစံုပစ္၀င္ရုံတင္အားမရေသးဘဲ တစ္ကိုယ္လံုးပစ္၀င္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဘာလံုးအေၾကာင္းကို လံုးျခမ္းမကြဲခင္တုန္းက ေလာင္းသမွ်ႏိုင္ေနတာမို႔ အားေတြရ၊ ဘ၀င္ေတြက်ၿပီး ဂ်ာနယ္ေပါင္းစံု၀ယ္ဖတ္၊ ေဘာလံုးပြဲဟူသမွ် မလြတ္တမ္းၾကည့္လို႔ က၀ိလက္သစ္ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာင္းသမွ်ကြဲ၊ ေထာင္းသမွ်လဲၿပီး ေတာင္းသမွ်မြဲရွာပါေတာ့တယ္။

ေလာင္းကစားပါရမီအရင္းခံ ရင့္သန္လွပါတဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ေဘာလံုးကေန လိုင္းေပါင္းစံုခုန္ကူးလို႔ “ မ.ထ.သ ” အျဖစ္နဲ႔ 
“ ဖဲ၀ိုင္း ” အစ၊ “ ဂ်င္၀ိုင္း ” အလည္၊ “ ေရႊေဘာလံုး ” အဆံုး ေလာင္းကစားနည္းမ်ဳိးစံုေအာင္ စိတ္ေနာက္ေငြပါ မီးကုန္ယမ္းကုန္ႀကဲပစ္လိုက္ရာမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ကို ခဏငွားၿပီး ေပါင္လို႔ရတဲ့ေငြကို ကစား၀ိုင္းမွာ ျဖဳန္းပစ္တဲ့အထိ အေျခအေနဆိုးသြားရွာပါေတာ့တယ္။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ေပါင္ထားတဲ့ဆိုင္ကယ္ကို ျပန္ေရြးဖို႔ ေငြရွာမယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေလးငါးေယာက္ရဲ႕ စက္ဘီးေတြကို ေပါင္ပစ္ၿပီး ထပ္ေအာလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေခတ္က သံုးေသာင္း၀န္းက်င္ေပးရတဲ့ Littmann နားၾကပ္ကိုလည္း ကစား၀ိုင္းမွာ အရင္းလုပ္ဖို႔ တစ္ေသာင္း၀န္းက်င္နဲ႔ ေရာင္းလိုေရာင္း၊ ေျခာက္ေသာင္းေက်ာ္ေပးရတဲ့ GGO Anatomy စာအုပ္ကို က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ေပါင္လိုေပါင္နဲ႔ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္လို႔၊ ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္သြားတာျမင္ရေတာ့ ေဘာလံုးက၀ိ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေဆးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ကိုယ္က်င့္တရားကိုေတာင္ ျခစားေအာင္ တတ္ႏိုင္လွတဲ့ ေလာင္းကစားရဲ႕ စြမ္းပကားကို ဖ်ားသြားရပါေတာ့တယ္။

http://www.conney.com/wcsstore/Conney/images/fullsize/z30245.gif
ေဆးေလာကရဲ႕ နံမည္အႀကီးဆံုး Littmann Stetho
 
တစ္ညမွာေတာ့ နယ္ကေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ အတူၾကည့္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေလာင္းကစားေသြးႀကီးလွတဲ့ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းက တစ္လစာ အသံုးစရိတ္ေငြ တစ္ေသာင္းလံုးကို ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းဘက္ကေန ပံုေအာပစ္လိုက္ၿပီး ေဘာလံုးပြဲကို ရင္တခုန္ခုန္နဲ႔ အတူထိုင္ၿပီး ၾကည့္ေနရရွာပါတယ္။ တစ္ဂိုးသြင္းရင္ေတာင္ အျပည့္ႏိုင္မယ့္ ေလာင္းေၾကးျဖစ္ေပမယ့္ Zola, Jimmy Floyd Hasselbaink တုိ႔ရဲ႕ ခ်ဲလ္ဆီးတိုက္စစ္က ပြဲၿပီးဖို႔ ၁၅ မိနစ္လိုတဲ့အခ်ိန္အထိ တစ္ဖက္အသင္းရဲ႕ ဂိုးေပါက္ကို ေလာက္ေလာက္လားလား မၿခိမ္းေျခာက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ တစ္လလံုး ထမင္းငတ္မယ့္ကိန္းနဲ႔ ႀကံဳေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းခမ်ာ ဖင္တႁကြႁကြနဲ႔ ရင္မေနရတာကို ေဘးကၾကည့္ရင္း ေမာင္ဟန္ၾကည္ပါ ရင္ေမာေနမိပါေတာ့တယ္။ သူ႔ပါးစပ္ကလည္း “ ငါေတာ့ ထမင္းငတ္ၿပီ ” ဆိုတဲ့ ျမည္တမ္းစကားကို ဆီမန္းမန္းသလို တဖြဖြေရရြတ္ေနျပန္တာကို စိတ္မသက္မသာနားေထာင္ေနရင္း ေလာင္းကစားသမားရဲ႕ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးပံုကို ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေတြးမိခဲ့ျဖစ္ပါတယ္။ ပြဲၿပီးဖို႔ စကၠန္႔ပိုင္းအလိုေရာက္မွ ဘယ္ေတာင္ပံကျဖတ္တင္ေဘာကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားကေန Hasselbaink ေခါင္းတုိက္သြင္းလိုက္မွ သူငယ္ခ်င္းဆီက “ ဟင္း ” ခနဲ သက္ျပင္းႀကီးခ်သံ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ သူ႔နဖူးမွာလည္း ဆီးကင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္ႀကီးေတြ ထြက္ေနရွာပါၿပီ။

http://i.dailymail.co.uk/i/pix/2008/09/11/article-0-002EA2BB00000258-367_468x509.jpg
က်ီစယ္ရက္ပါေပ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားရယ္ . . .
 က်န္တဲ့ေဘာမိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြမွာလည္း ေလာင္းကစားေၾကာင့္ ေကာင္းစားတယ္ဆိုတာ အင္မတန္ရွားလွပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ စီးေနက် စက္ဘီးမျမင္ရတာေၾကာင့္ ေမးမိတဲ့အခါ “ ေရာ္နယ္ဒို အိမ္ျပန္ဖို႔ ငွားသြားတယ္ ” လို႔ ေျဖပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ေရာ္နယ္ဒို ႏွိပ္စက္တာေၾကာင့္ သူ႔စက္ဘီး အေပါင္ဆိုင္ကို အလည္ေရာက္သြားပါသတဲ့။ ေဘာလံုးပြဲေတြၿပီးသြားတဲ့ တနလၤာေန႔ကေတာ့ ေစ်းေပါင္က်ဳိး၊ ေစ်းေန႔လို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ေဘာလံုးပြဲေၾကာင့္ ပိုက္ဆံအိပ္ေတြေပါက္ကုန္ၿပီး စားဖို႔ပိုက္ဆံမက်န္ေတာ့တာေၾကာင့္ ပိုင္သမွ် ပစၥည္း၊ ပစၥယေတြကို သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း ေပါင္လိုေပါင္၊ ေရာင္းလိုေရာင္း လုပ္ၾကရလို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္ပစၥည္းမဆို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ရႏိုင္တာမို႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္လည္း အဲဒီလိုရက္မ်ဳိးမွာ လိုခ်င္တဲ့ေဆးပစၥည္းေတြကို ၀ယ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိဘကို စာရင္းျပတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀ယ္ေစ်းကိုမေျပာဘဲ ေစ်းရင္းကိုေျပာၿပီး ႏွစ္ေပါက္တစ္ေပါက္ရိုက္ေလ့ ရွိပါသတဲ့။ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ေလာင္းကစားေလာက မဟုတ္ပါလား။

ေဘာပြဲေလာင္းၾကတဲ့ ေဘာဆရာေတြကလည္း အယူအဆအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း နကၡတ္ေတြ၊ ဇာတာခြင္ေတြနဲ႔ ဘယ္အသင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာကို တြက္ၾကခ်က္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာမ်ားကလည္း အရင္တစ္ပြဲမွာကန္ခဲ့တဲ့ေျခစြမ္ခ်င္းႏႈိင္းယွဥ္ ကစားသမားအင္အား၊ ဒဏ္ရာရ၊ ပြဲပယ္ကစားသမားအေျခအေနေတြကို သံုးသပ္ၿပီး ေကာက္ခ်က္ဆြဲၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က်ျပန္ေတာ့ အသင္းႏွစ္သင္းရဲ႕ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ဆံုမႈ ရာဇ၀င္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ၾကတာလည္း ရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မႏၲေလးႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္မွာလာတက္တဲ့ ညီတစ္၀မ္းကြဲတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေဘာလံုးပြဲေလာင္းနည္း နိႆရည္းကေတာ့ အမ်ားနဲ့မတူဘဲ တမူကြဲျပားေနတာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူစီးထားတဲ့ ဆင္ေျခာက္ေကာင္ဖိနပ္က သဲႀကဳိးေတြဖြာလန္ႀကဲၿပီး ရစရာမရွိေအာင္ က်ေနတာျမင္မိလို႔ အျမင္မေတာ္တာေၾကာင့္ ပါးစပ္ေဆာ့မိတဲ့ အစ္ကိုျဖစ္သူကို  
“ ဒီဖိနပ္ကို အသစ္လဲလို႔မျဖစ္ဘူး အစ္ကိုရ၊ သူလုပ္ေကၽြးထားတာမ်ားေနၿပီမို႔လို႔ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တရိုတေသ စီးထားတာ ” လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ သူ႕စကားရဲ႕ အနက္ကို သေဘာမေပါက္တဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ နလပိန္းတံုးခမ်ာ သူ႕ကို လူအ-လို႔ အထင္ခံရမွာစိုးတာေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေျပာရဲဘဲ တေစ့တေစာင္းက အကဲခတ္ေနလိုက္တာမွာ တစ္ညသားမွာေတာ့ သူ႔ဖိနပ္ရဲ႕ေက်းဇူးျပဳပံုကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ျမင္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညက မွတ္မွတ္ရရ မန္ယူနဲ႔ အာဆင္နယ္ပြဲကန္ေတာ့ အႀကံမရတာနဲ႔ သူ႕ကိုေမးမိေတာ့ ခဏေနာ္လို႔ ခြင့္ေတာင္းၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေဘးက ကြင္းေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ သူ႔ဖိနပ္ကို မိုးေပၚေႃမွာက္ၿပီးပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔လုပ္ရပ္ကို အထာမေပါက္ဘဲ ေငးရုံသာေငးေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကို သေကာင့္သားက ငသေလာက္ၿပံဳး၊ ငသလဲထုိးၿပံုး ၿပံဳးျပၿပီး “ ဒီညေတာ့ မန္ယူကိုသာ ကိုင္ေပေတာ့ အစ္ကိုေရ ” လို႔ အပိုင္ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ “ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ ” လို႔ မအူမလည္နဲ႔ေမးမိတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကို ညီေတာ္ေမာင္က “ ဖိနပ္ကေျပာတာ ယံုစမ္းပါအစ္ကိုရာ။ ခုနက ဖိနပ္ကို သဲႀကဳိးဘက္က မန္ယူ၊ ခံုဘက္က အာႀကီးလို႔ေျပာၿပီး ေၿမွာက္လိုက္ေတာ့ သဲႀကဳိးဘက္က အေပၚမွာက်တယ္ဆိုေတာ့ ဒီမွမွာ မန္ယူႏိုင္မွာ ေသခ်ာၿပီေပါ့ ” လို႔ အပိုင္ေျပာပါတယ္။ အ၀ိဥာဏ လူသားစစ္စစ္ႀကီးက သ၀ိဥာဏ ဖိနပ္ေျပာတဲ့စကားကိုယံုတဲ့ သူ႕အဆိုကို ေစာဒက မတက္ရဲေတာ့ဘဲ ပူပူေႏြးေႏြးရထားတဲ့ မုန္႔ဖိုးေငြ ႏွစ္ေသာင္းကို သူ႔လက္ထဲထိုးအပ္ၿပီး “ ကိုင္း---ဒါျဖင့္လည္း မန္ယူဘက္က အလံထူၾကတာေပါ့ ငါ့ညီရာ ” ဆိုၿပီး အပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညမွာ မန္ယူက အာဆင္နယ္ကို ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေက်ေအာင္ အမႈန္႔ေျခၿပီး ေျခာက္ဂိုး- ဂိုးမရွိနဲ႔ ႏိုင္သြားခဲ့တာမို႔ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီေမာင္မင္းႀကီးသားတစ္ေယာက္ ဒီေန႔အထိ သူ႔ေက်းဇူးရွင္ ဆင္ေျခာက္ေကာင္ဖိနပ္ကို ညဘက္မွာ ရွိခိုးဦးတင္ၿပီး အိပ္ေတာ္မူသလားဆိုတာကိုေတာ့ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္ သတင္းမရေတာ့ပါ။

ေဘာလံုး၀ါသနာအိုး ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ၂၀၀၂ ကမၻာ့ဖလားမွာ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ေဘာမိတ္ေဆြမ်ားအတြက္ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္ေလာက္တဲ့ သတင္းျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ ေလးႏွစ္တစ္ခါ က်င္းပတဲ့ အဲဒီကမၻာ့ဖလားပြဲႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္လုပြဲမွာ ဆရာႀကီးျဖစ္တဲ့ ဘရာဇီးနဲ႔ ၿပဳိင္ဘက္ေတြကို မညွာမတာ ျဖည္ေလ့ရွိတဲ့ ဂ်ာမနီတို႔ ဆံုၾကပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္က ဂ်ာမနီ ၈ - ေဆာ္ဒီအားေရးဗီးယား ၀ ပဲြမွာ ဂ်ာမန္တိုက္္စစ္မွဴး ကလိုေဆးက ေခါင္းတိုက္ဂိုး သံုးဂိုးသြင္းလိုက္ၿပီး ဂိုးသြင္းဘုရင္ဆိုကို ခ်ိန္လိုက္ရာမွာ အႏွီသေကာင့္သားကို ဂိုးသြင္းဘုရင္ “ ေရႊဖိနပ္ ” ဆုအစား “ ေရႊဦးထုပ္ဆု ” ေပးရင္ေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ဟန္ၾကည္တို႔ ေဘာပရိသတ္က ေတြးခဲ့မိပါေသးတယ္။

http://asianwavemag.com/wp-content/uploads/2010/06/13357156_101n.jpg
ေခါင္းတိုက္ေကာင္းတဲ့ ကလိုေဆး

ပြဲတိုင္းႏိုင္ေနတဲ့အျပင္ တူရကီနဲ႔ပြဲမွာ ေျခေထာက္ကို ေဘာလံုးမွန္တာကို ေသမတတ္အမူအယာနဲ႔ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး အက္တင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထစ္ဘက္အသင္းသား အနီကဒ္ရေအာင္ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းတဲ့ ရီဗာလ္ဒိုနဲ႔၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ေရာ္နယ္ဒုိရဲ႕ ဦးစြန္းဖုတ္ဆံပင္ေကကို ျမင္ျပင္းကပ္လွတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ ထံုးစံကို ဗံုးမွန္လို႔ အပ်က္မခံဘဲ ရႈံးဖို႔ ခုနစ္ဆယ့္ငါးရာႏႈန္းေသခ်ာၿပီးသား ဂ်ာမနီဘက္က အပိုင္ထိုင္ထားၿပီးသားပါ။ ထံုးစံအတိုင္း မုန္႔ဖိုးမေျပာင္မခ်င္း ဇာတ္လမ္းမဆံုးတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္အတြက္ အဲဒီညက ရလာဒ္က ဘရာဇီး ၂ ဂိုး - ဂ်ာမနီ ၀ ပါ။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ကမိန္းမ မသိေအာင္ အိမ္ကိုေပါင္ၿပီး ဘရာဇီးဘက္ကေန ပံုေအာလိုက္တဲ့ ေရႊမန္းသား ပုဂၢဳိလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဖရဏာပီတိ ဂြမ္းဆီထိေအာင္ အရသာရွိသြားပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂြမ္းဆီထိရာကေန ဆီယစ္သြားတဲ့ အႏွီပုဂၢဳိလ္ခမ်ာမွာ နဂိုက ႏွလံုးေရာဂါအခံကို ေရာ္နယ္ဒိုရဲ႕ မိနစ္ရွစ္ဆယ္ ေနာက္ဆံုးပြဲသိမ္းဂိုးက ပါရမီျဖည့္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္ အေပ်ာ္လြန္ ၀မ္းသာလံုးဆို႔ၿပီး ေဘာလံုးပြဲရုံထဲမွာတင္ အသက္ပါသြားရွာပါေတာ့တယ္။ က်န္ရစ္တဲ့ မိန္းမ ေကာင္းစားဖို႔ ေဘာလံုးေလာင္းကစားအတြက္ အသက္ပါေပးရစ္တဲ့ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ သတင္းကိုသာ အဂၤလန္က William Hill ေလာင္းကစားဒိုင္ႀကီးသာၾကားရရင္ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘြဲ႕မ်ားေပးမလား မသိေတာ့ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေသြးထဲသားထဲမွာ ေလာင္းကစားပိုး ၀င္ေနတဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္ကေတာ့ က်န္ရစ္တဲ့ သူ႔မိန္းမကို မနာလို ျဖစ္ေနခဲ့တာပဲ အမွတ္ထင္ထင္ရွိေနခဲ့ပါရဲ႕။

http://champions-league-betting.com/images/hair/ronaldo.jpg
ဒီမ်က္ႏွာေပး ဒီဆံပင္ေက

http://sportige.com/wp-content/uploads/2010/07/Ronaldo-Rivaldo-2002-World-Cup-Final.jpg
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း သူပါပဲ
 
လူေတြဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြဖက္လာရင္ ကိုယ့္သိကၡာနဲ႔ အရွက္တရားေတြ ေဘးဖယ္ထားၾကေလ့ရွိတယ္ဆိုတာကိုလည္း ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္း ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ခဲ့မိပါတယ္။ အဲဒီအခ်က္ကိုေတာ့ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ အေနအထိုင္ အင္မတန္ေအးေဆးၿပီး စကားကို ဟဟမေျပာဘဲ သိမ္ေမြ႕လြန္းတဲ့ MIT က ေဘာလံုးေလာင္းကစား၀ါသနာရွင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ေဘာလံုးပြဲ အတူၾကည့္မိရင္း သံေ၀ဂရခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီညက အိမ္မွာ လူႀကီးေတြမရွိတာေၾကာင့္ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို အိမ္မွာအေဖာ္ေခၚထားၿပီး ေဘာလုံးပြဲ အတူၾကည့္မိရာမွာ သူေလာင္းထားတဲ့ အသင္းက ကစားသမားညံ့ရင္ေရာ၊ တစ္ဖက္အသင္းသားက သူ႔အသင္းသားကို လူခ်ရင္ပါ မိုးမႊန္ေနေအာင္ဆဲတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕အသံကို အခုထက္ထိ ျပန္ၾကားေယာင္ေနဆဲပါ။ ႏိုင္လည္း ၿပဳံးၿပံဳး၊ ရႈံးလည္းေျပာင္ေျပာင္ေနတတ္တဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္နဲ႔ ကြာခ်င္တို္င္းကြာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ စရိုက္ကိုျမင္တဲ့အခါမွာ ေလာင္းကစားေသြး၀င္လာရင္ တစ္ခ်ဳိ႕လူေတြဟာ လူစိတ္ေပ်ာက္သြားတတ္တာကို မွတ္မွတ္သားသား ရွိမိပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ဂုဏ္သိကၡာကို အသက္ထက္ တန္ဖိုးထားခ်င္တဲ့ ေမာင္ဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ရင္ထဲမွာ ေငြ႕ေငြ႕ကေလး ေလာင္ေနခဲ့တဲ့ ေလာင္းကစားမီး ၿငိမ္းသြားခဲ့တာလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အသက္အရြယ္ကေလးရလာတဲ့ အခုအခ်ိန္မွာ ခပ္ငယ္ငယ္က ေလာင္းကစားကိစၥကို ဦးဟန္ၾကည္ မၾကာမၾကာ ျပန္ေတြးမိတတ္ပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ဘ၀မွာ လူငယ္ပီသတဲ့ အမွားအယြင္းေလးေတြကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး လူႀကီးျဖစ္တဲ့အထိ အရိုးမစြဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ခဲ့တာပဲ ႀကံဖန္ေတြးရင္း ဂုဏ္ယူေနမိတာလည္း အခါခါပါ။ ဒီအရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ေလာင္းကစားသမားဟူသမွ်ကို ဦးဟန္ၾကည္ အယံုအၾကည္မရွိသလို ေလးစားမႈလည္း မရိေတာ့ပါ။ လူငယ္ဘသာ၀ စူးစမ္းခ်င္တ့ဲ့၀ါသနာ အရင္းခံေၾကာင့္ ေလာင္းကစားကို စမ္းသပ္တာ လက္ခံႏိုင္ေသးေပမယ့္ နားလည္ရင့္က်က္တဲ့ အသက္အရြယ္မွာ ေလာင္းကစားလုပ္ေနၾကတာေတြျမင္ရင္ အင္မတန္ စိတ္ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္က တစ္ဖက္သာရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္ကို တန္ဖိုးထားသူ ျဖစ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ ေလာင္းကစားသမားေတြကို ေစာ္ကားတဲ့စကားမ်ဳိးေတြ ေျပာေလ့မရွိသလို အထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔လည္း ၾကည့္ေလ့မရွိပါ။ ကိုယ့္တရားကို စီရင္ၾကရမွာ ေလာကရဲ႕ နိယာမပဲ မဟုတ္ပါလား။

တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ရာရင္းၿပီး ႏွစ္ရာအျမတ္ထြက္ဖို႔ဆိုတာ မေသခ်ာမေရရာတဲ့ ကိစၥျဖစ္သလို ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အဲဒီလို လိုခ်င္ေလာဘရွိျခင္းဟာ သူတစ္ပါးရဲ႔ေငြေၾကးကို အေခ်ာင္လိုခ်င္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေလာင္းကစားသမားဟာ တစ္ရာရင္းၿပီး တစ္ေထာင္ျမတ္ခ်င္သူေတြပါ။ လူတိုင္းမွာ ေလာဘနဲ႔ မကင္းၾကေပမယ့္ အဲဒီလို မတရားသျဖင့္ ရလိုမႈကိုေတာ့ ၀ိသမေလာလို႔ပဲ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။ သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ ကံၾကမၼာေကာင္းလို႔ ႏိုင္တယ္၊ ေငြရတယ္လို႔ ထင္ေကာင္းထင္မွာျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီေငြေတြဟာ သူတပါးရဲ႕ မ်က္ရည္စက္ေတြ၊ မိသားစုေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြ၊ အနာဂတ္ေတြပါေနတာေၾကာင့္ ေငြပူေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေလာင္းကစားကရတဲ့ေငြဟာ မၿမဲသလို၊ ေလာင္းကစားေၾကာင့္ ႀကီးပြားတဲ့သူေတြရဲ႕ဘ၀ဟာလည္း မၿငိမ္းခ်မ္းၾကတာ ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ အဆိုးတကာ့အဆိုးဆံုးကေတာ့ သံသရာအထိ ဒုကၡေရာက္ျခင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေလာင္းကစားကရတဲ့ေငြနဲ႔ အလွဴဒါနလုပ္ဖို႔ မသင့္ေတာ့လို႔ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းဟာ သံသရာရဲ႕ အေထာက္အပံ့အျဖစ္ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလွဴတစ္ခုျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ -
( ၁ ) အလွဴပစၥည္း
( ၂ ) အလွဴခံပုဂၢဳိလ္
( ၃ ) အလွဴေပးသူရဲ႕ စိတ္ေစတနာ
သံုးမ်ဳိးလံုး သန္႔စင္မြန္ျမတ္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါရဲ႕။ ဒီလိုအေျခခံအခ်က္သံုးခ်က္နဲ႔ ျပည့္စံုညီညြတ္တဲ့ အလွဴဒါနမ်ဳိးကသာ တရားေတာ္နဲ႔ ညီညြတ္ၿပီး သံသရာအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္းျဖစ္မယ့္ ဒါနမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ေလာင္းကစားကရတဲ့ ေငြေၾကးနဲ႔ လွဴမိရင္ အလွဴပစၥည္းမသန္႔စင္တာေၾကာင့္ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ပါ အာပတ္သင့္ဖို႔ ေသခ်ာေနပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ေလာင္းကစားဗီဇေၾကာင့္ ကိုယ္ၾကည္ညိဳျမတ္ႏိုးတဲ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြပါ အျပစ္သင့္ရတာ သံေ၀ဂရစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကလြန္ေျမာက္လို႔ လက္ေတြ႕ေလာကထဲကို ေရာက္လာၿပီး အေၾကာင္းအက်ဳိး၊ အေကာင္းအဆုိုးကို ခြဲျခားနားလည္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဘာေလာင္းကစားကိုမွ စိတ္မကူးေတာ့ပါ။ ေလာင္းကစားကရမယ့္ေငြကိုလည္း အင္မတန္ရြံၿပီး ေၾကာက္ပါတယ္။ သမၼာအာဇီ၀က်က်နဲ႔ တပင္တပန္းရွာထားရတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေခၽြးနည္းစာထဲမွာ ေလာင္းကစားေငြ တစ္က်ပ္တစ္ျပားပါသြားရုံနဲ႔ အလွဴပစၥည္းရဲ႕တန္ဖိုးက်သြားမွာကို စိုးရိမ္မိတာေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာေပးရရင္ အဆီအႏွစ္ အရသာအျပည့္နဲ႔ အေကာင္းဆံုးခ်က္ထားတဲ့ အသားဟင္း တစ္ပိႆာအိုးထဲမွာ မစင္ ( ခ်ီး ) တစ္မတ္သားေလာက္က်သြားရုံနဲ႔ စားလို႔မရေတာ့တာမ်ဳိး ျဖစ္သြားရင္ ရင္နာစရာ အေတာ္ေကာင္းမယ္ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္ကေတာ့ အသားဟင္းတစ္ပိႆာနဲ႔တူတဲ့ သူ႕ရဲ႕ သမၼာအာဇီ၀၀င္ေငြ ေခၽြးနည္းစာထဲမွာ မစင္တစ္မတ္သားနဲ႔တူတဲ့ ေလာင္းကစား၀င္ေငြ တစ္က်ပ္တစ္ျပားမက်ရေလေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ရသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္လို႔ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေက်နပ္စြာ ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိေနပါေၾကာင္း။                    ။

Monday 10 October 2011

နာမည္မ်ားႏွင့္ ဦးဟန္ၾကည္ . . .

လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကရင္ ဘယ္လူမ်ဳိးမွာမဆို တစ္ေယာက္ခ်င္းစီမွာ ကိုယ္ပိုင္နာမည္ေတြ ရွိၾကစၿမဲပါ။ တစ္ခုခုကို အစြဲျပဳၿပီးမွည့္ထားတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အတိတ္နိမိတ္ကိုေဆာင္ၿပီးမွည့္ထားတာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္စီရဲ႕နာမည္ေတြမွာ သူ႔အဓိပၸာယ္နဲ႔သူ ရွိလို႔ေနပါရဲ႕။

http://mmastrology.files.wordpress.com/2007/11/1.jpg


တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ နာမည္ေတြကိုေလ့လာၾကည့္ရင္ မိဘေတြက သူတို႔သားသမီးအေပၚမွာထားၾကတဲ့  ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကိုလည္း တစ္စြန္းတစ္စ ေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ငယ္ငယ္က က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ခ်ဴခ်ာတဲ့ကေလးကို က်န္းမာေရးေကာင္းေစဖို႔ “ ေမာင္သံေခ်ာင္း” လို႔မွည့္တာမ်ဳိး၊ အမ်ဳိးအေဆြေတြၾကားထဲမွာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ “ မ်ဳိးေအာင္ ”  “ မ်ဳိးေက်ာ္ ” “ မ်ဳိးမင္း ” “ မ်ဳိးေဇာ္ ” “ မ်ဳိးညြန္႔ ”  လို႔မွည့္တာမ်ဳိးေတြကို သတိထားမိႏိုင္သလို ကိုယ္ေလးစားတဲ့၊ ကိုယ္သေဘာက်တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြလို ထင္ရွားေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕နာမည္မွာ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြရဲ႕နာမည္ေတြထည့္ၿပီး မွည့္ေပးတာမ်ဳိးလည္း ေတြ႕ရႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ေခတ္တစ္ခါက တစ္ခိုင္လံုးေရႊအၿငိမ့္အဖြဲ႕ႀကီး လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့ခ်ိန္မွာ အဲဒီေခတ္က ပြဲခ်စ္သူ မိဘအမ်ားစုက သူတို႔သမီးေတြကို အဲဒီအၿငိမ့္အဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မင္းသမီးနာမည္ “ ေအးေအးျမင့္ ” လို႔ မွည့္ခဲ့ၾကတာ ထင္ရွားတဲ့ သာဓကပါ။

တစ္ခ်ဳိ႕မိဘေတြကလည္း ကေလးကိုေမြးဖြားခ်ိန္က အမွတ္တရ တစ္ခုခုကို အစြဲျပဳၿပီး မွည့္ၾကျပန္ပါတယ္။ မိုးေတြသည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနခ်ိန္မွာ ေမြးခဲ့တဲ့ကေလးကို “ ေမာင္မိုးသီး ”
“ မမိုးညဳိ ” စသည္ျဖင့္ အမည္ေပးသလို၊ ႏွင္းေတြေ၀ေနတဲ့ မနက္ခင္းမွာေမြးခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီးပီမိုးနင္းကို သူ႔မိဘေတြက “ ေမာင္မိုးႏွင္း ” လို႔ ခ်စ္စႏိုးအမည္ေပးခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာ့ ကေလးရဲ႕ထင္ရွားတဲ့၀ိေသသလကၡဏာေတြကို အစြဲျပဳၿပီး ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ ၀၀တုတ္တုတ္ကေလးကို “ ျဖဴလံုး ” မည္းမည္း၀၀ကေလးကို “ မည္းလံုး ” “ ညဳိတုတ္ ”စသည္ျဖင့္ အမည္ေပးသလို ထင္ရွားတဲ့ အမွတ္ပါတဲ့ကေလးကို “ မွတ္ႀကီး ” “ ခ်က္ႀကီး ”  “ ဒူးညဳိ ” စသည္ျဖင့္လည္း ခ်စ္စႏိုးအမည္ေပးၾကျပန္ပါတယ္။ ထင္ရွားတဲ့အမွတ္အသားကို အစြဲျပဳၿပီးေပးတဲ့ အဲဒီလိုနံမည္မ်ဳိးေတြကို ပါဠိဘာသာနဲ႔ “ အႏြတၱသညာ ”လို႔ ေခၚပါသတဲ့။ က်န္တဲ့နံမည္ေပးနည္းေတြကို ပါဠိလိုဘယ္လိုေခၚမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ သူႀကီးမင္း ကိုကို္ေမာင္၊ ေမဓာ၀ီနဲ႔၊ ဘုန္းဘုန္းေတာက္တို႔က ပိုၿပီးႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိပါလိမ့္မယ္။

အညာေက်းလက္ေဒသေတြမွာေတာ့ ကေလးေတြကို သူတို႔ခ်စ္တဲ့ တိရစၦာန္ေတြရဲ႕နာမည္ကို အလြယ္တကူ မွည့္တတ္ၾကတာမုိ႔ ကေလးေတြရဲ႕နာမည္ဟာ “ေခြးမ” ”ဆိတ္သိုး” “ႏြားေမာင္” စသည္ျဖင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္းျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အမွတ္မထင္စဥ္းစားမိရင္ ကေလးကို နာမည္ဆိုးႀကီးမွည့္ေပးထားတယ္ ထင္စရာေကာင္းေပမယ့္ မိဘျဖစ္သူက သူ႕သားသမီးေတြရဲ႕ နာမည္ရင္းကို မေခၚဘဲ ေတြ႕ကရာ နာမည္ေတြကို ခ်စ္စႏိုးေခၚရင္း တကယ္တြင္သြားတဲ့ နာမည္ေတြျဖစ္တာကို သတိထားမိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

တစ္ခါတစ္ခါမွာ နာမည္နဲ႔လူနဲ႔မလိုက္ဖက္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ တစ္ခ်ိန္လံုး တေရွာင္ေရွာင္ခ်ဴခ်ာလြန္းတဲ့လူရဲ႕ နာမည္က “ ေမာင္ဖိုးမာ ” ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး အရိုးေပၚ အေရကပ္လို႔ ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္လူရဲ႕နာမည္က “ ေမာင္၀ ” ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္နဲ႔ ဆံုးသြားတဲ့ မိန္းကေလးနာမည္က “ မသက္ရွည္ ” ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလည္း မၾကာမၾကာေတြ႕ႏိုင္သလို စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ ျဖစ္ေနတဲ့ လူနာမည္ကေတာ့ “ ဦးခ်မ္းသာ ” ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီနာမည္ေတြဟာ မိဘက သူတို႔သားသမီးအေပၚမွာ ထားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ျပေနတဲ့ နာမည္မ်ဳိးေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးခ်ဳိ႕တဲ့လြန္းတဲ့ သူတို႔သားသမီးကို က်န္းမာေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵနဲ႔ နိမိတ္ေကာင္းေအာင္ “ ေမာင္ဖိုးမာ ”လို႔ မွည့္ေပးထားတာ ျဖစ္သလို ပိန္လြန္းတဲ့ သားကေလးကို ၀လာႏိုးႏိုးရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ “ ေမာင္၀ ”လို႔ နာမည္ေပးၾကျဖင္း ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ သူတို႔ကေလးေတြက ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္မပါဘဲ ခ်ဴခ်ာၿမဲခ်ဴခ်ာ၊ ပိန္ၿမဲတိုင္းပိန္ၾကတဲ့ အခါမွာေတာ့ အမ်ားအျမင္မွာ ရယ္စရာ၊ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

မ်ဳိးရိုးနံမည္ကို ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ဥေရာပသားေတြနဲ႔ တရုတ္ေတြမွာ နာမည္ေပးတဲ့ကိစၥအတြက္ မထည့္မျဖစ္ထည့္ရမယ့္ မ်ဳိးရိုးနာမည္၊ မိဘနာမည္ေတြရွိေနတာေၾကာင့္ နာမည္တစ္လံုးစဥ္းစားရတာ သက္သာၿပီး ကိုယ္ပိုင္နာမည္တစ္လံုးအတြက္သာ စဥ္းစားဖို႔လိုေပမယ့္ နာမည္ေပးခ်င္သလိုေပးေလ့ရွိၾကတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြမွာေတာ့ နာမည္တစ္ခါေပးဖို႔ တပင္တပမ္းစဥ္းစားၾကရပါတယ္။ သားသမီးဆိုတာ မိဘေပးတဲ့ နာမည္ကိုပဲ ကိုယ္ပိုင္ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိဘဲ မယူမျဖစ္တဲ့ အေမြအေနနဲ႔ လက္ခံၾကရတာမို႔ နာမည္ေတြဟာ မိဘေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေဖာ္ျပတဲ့ ျပယုဂ္တစ္ခုျဖစ္သလို၊ သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔ အတၱကို မီးေမာင္းထိုးျပတဲ႔ ျပကြက္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

တစ္ခါက သားျဖစ္သူကို “ ေနကမၻာစန္း ” လို႔နာမည္ေပးထားတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို သတိထားၿပီး ေလ့လာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမိတ္ေဆြဟာ အရာရာ အသာစီးရခ်င္၊ အႏိုင္ယူခ်င္တဲ့ အတၱစိတ္ ႀကီးလြန္းေနတာ အမွတ္မထင္သြားေတြ႕ရပါတယ္။ သမီးျဖစ္သူကို “ ခင္ေအးခ်မ္း ” လို႔ နာမည္ေပးထားၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမိသားစုကေတာ့ ဘ၀မွာ ရိုးသားေအးခ်မ္းမႈကို အျမတ္တႏိုးတန္ဖိုးထားၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ေနၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ သားသမီးနံမည္မွာ မိဘေတြရဲ႕နာမည္ကို အျပည့္အစံုထည့္ေပးေလ့ရွိတဲ့ မိဘေတြမွာေတာ့ မ်ဳိးရိုးကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵႀကီးမားသလို၊ ကိုယ့္နာမည္ကို ဆက္လည္တည္တံ့ေစခ်င္တဲ့ အာသီသနဲ႔ အတၱလည္း ရွိေနၾကတာ ခံစားလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ သမီးျဖစ္သူကို  
“ ခင္ေခ်ာေခ်ာေခ်ာခက္ခက္ခိုင္ ” “ နန္းႏွင္းႏုႏုႏြယ္နီေႏြး ” စတဲ့ နာမည္ေတြေပးထားတဲ့ မိဘေတြကေတာ့ အႏုပညာလည္းဆန္ခ်င္သလို၊ အမ်ားထက္လည္း ထူးခ်င္ဆန္းခ်င္တဲ့ စိတ္ပုိင္းဆိုင္ရာမ်ဳိး ရွိေနမယ္လို႔ ေယဘုယ်သေဘာ ေကာက္ခ်က္ဆြဲလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။

တစ္ခ်ဳိ႕ကေလးမ်ားမွာေတာ့ နာမည္ေတြ တစ္မ်ဳိးမက ရွိေနတတ္ပါေသးတယ္။ နာမည္မ်ားရျခင္းအေၾကာင္းရင္းက မိဘျဖစ္သူရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မျပတ္သားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ လူႀကီးေတြၾကားမွာ အာဏာခြဲေ၀ပံုမညီမွ်မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ မိဘျဖစ္သူေတြက ေကာင္းႏိုးရာရာ နာမည္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု စမ္းေပးၾကည့္ရင္းက နာမည္ေတြမ်ားသြားတာမ်ဳိးပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ မိဘကေပးတဲ့နာမည္ အဘုိုးအဘြားကေပးတဲ့နံမည္၊ အေဒၚေတြ ဦးေလးေတြက ေပးတဲ့နာမည္ေတြ မ်ားကုန္တာေၾကာင့္လည္း ကေလးတစ္ေယာက္မွာ ငယ္နာမည္၊ အိမ္နာမည္၊ ေက်ာင္းနာမည္္ စသည္ျဖင့္ သူ႔ဖာသာေတာင္ မမွတ္မိေလာက္ေအာင္ နာမည္မ်ားေသာ လူသားျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

အညာေတာေက်ာင္းတစ္ခုမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာလုပ္ေနခ်ိန္တုန္းက သံုးတန္းတပည့္မတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က တကယ့္အပ်ံစားပါ။ “ ဒါဇင္ေက်ာ္ ” လို႔ ထူးထူးဆန္းဆန္းမွည့္ထားတဲ့ ကေလးမေလးရဲ႕ နာမည္ကို စိတ္၀င္စားမိတာေၾကာင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ၁၃ ေယာက္ေျမာက္ကေလး၊ တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္သြားတဲ့ ေမြးခ်င္းအေရအတြက္ကို အစြဲျပဳၿပီး မွည့္ေပးထားတဲ့ နာမည္ျဖစ္တာကို သိရပါေတာ့တယ္။ ၁၁ ေယာက္ေျမာက္ ေမြးခ်င္းျဖစ္တဲ့ သူ႔အထက္က အစ္ကိုျဖစ္သူရဲ႕နာမည္ကေတာ့ “ ဆယ္ပို ” ပါတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရိုးရိုးေလးနဲ႔ လွေနတဲ့ အညာနာမည္ပါလိမ့္လို႔ အခါခါေတြးမိပါေတာ့တယ္။

နာမည္ေတြမွာ လိင္ခြဲျခားမႈ ရွိရမွာျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ခ်ဳိ႕နာမည္ေတြမွာေတာ့ ဣတၳိလိင္၊ ပုလိင္မကြဲတာမ်ဳိးလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ “ ခင္ညႊန္႔ ” “ သန္းစိန္”ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြကို ေယာက်္ားေလးေရာ၊ မိန္းကေလးပါ မွည့္လို႔ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ တစ္လံုးတည္းရွိတဲ့ နာမည္မ်ဳိးေတြမွာ ပိုၿပီးမကြဲျပားတာကိုလည္း သတိထားမိႏိုင္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြလင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ႕ နာမည္ေတြက “ ဦးညဳိ” နဲ႔ “ ေဒၚညိဳ ” ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ဖြင့္ထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္နာမည္ကိုေတာ့ “ ညိဳႀကီး ” ကေဖးလို႔ ဗ်ဴဟာေျမာက္ေျမာက္ မွည့္ထားေလရဲ႕။

ေဆးေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕နာမည္ေတြကလည္း ထူးဆန္းပါတယ္။ “ ျမကုေဋ ” ဆိုတဲ့ ရွားရွားပါးပါးနာမည္ပိုင္ရွင္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေက်ာင္းေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ လူသိအမ်ားဆံုးေက်ာင္းသားစာရင္းထဲမွာ ၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ဂ်ဴနီယာတန္းထဲက “ ေရႊမိုးမိုး ”ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း “ ဇာနည္စိုး ” ဆိုတဲ့ ေယာက်္ားေလးနာမည္ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။

တခ်ဳိ႕တရုတ္နာမည္ေတြ၊ တိုင္းရင္းသားနာမည္ေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာဘာသာနဲ႔ အနက္ေကာက္ရတဲ့ အဓိပၸာယ္က တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနတာမို႔ ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ရယ္စရာေကာင္းေနျပန္ပါေသးတယ္။ မႏၲေလးတကၠသိုလ္မွာ တက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတရုတ္မတစ္ေယာက္ရဲ႕ တရုတ္နာမည္ကို ေမးမိေတာ့ သူက သူ႕တရုတ္နာမည္ကို လူေရွ႕မွာ မေခၚဖို႔ အတန္တန္ ကတိေတာင္းၿပီးမွ ေျပာျပပါတယ္။ သူ႕တရုတ္နာမည္က ႀကံႀကံဖန္ဖန္ “ ရွဴေပါက္ၾကမ္း ” ပါတဲ့။ တရုတ္လိုေတာ့ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ထြက္မွန္းမသိေပမယ့္ ျမန္မာလိုေတြးမိေတာ့ ၾကက္သီးေရာ၊ ဘဲသီးပါ ထခ်င္စရာႀကီးမို႔ လူေရွ႕မွာေရာ၊ လူကြယ္ရာမွာပါ မေခၚရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ရပါရဲ႕။ ေဆးေက်ာင္းက တိုင္းရင္းသူ သူငယ္ခ်င္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က်ျပန္ေတာ့ “ ဂ်ီမိုးမိုးခိုင္ ” ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ သူ႕အဓိပၸာယ္နဲ႔သူေတာ့ လွခ်င္လွမွာျဖစ္ေပမယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္က ဂ်ီက်လြန္းလို႔မ်ား ဒီနာမည္ေပးထားသလားလို႔ ေတြးမိခ်င္စရာ ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

နာမည္ေတြကို စိတ္၀င္တစားရွိလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ပညာေရးေလာကသားျဖစ္လာၿပီး ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြကို ကိုယ္ႀကဳိက္ရာနာမည္နဲ႔ေခၚခြင့္ ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီအတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမကၡရနည္းဗ်ဴဟာကိုသံုးၿပီး ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ နာမည္ေတြေပးပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔မိဘေတြကေပးထားတဲ့ နာမည္ေတြက ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္စာအုပ္ထဲမွာပဲ က်န္ေနရစ္ၿပီး စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုးမွာ ဦးဟန္ၾကည္ေပးတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲ စခန္းသြားၾကရရွာပါတယ္။ အဲဒီလိုနာမည္သစ္ေပးလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ ဆရာနဲ႔တပည့္ပိုၿပီး ရင္းႏွီးသြားတယ္လို႔ ခံစားရသလို ကေလးအခ်င္းခ်င္းလဲ ပိုၿပီးေႏြးေႏြးေထြးေထြးဆက္ဆံသြားၾကတယ္လို႔လည္း ယူဆမိသလို၊ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကေလးလို႔ပဲ ယူဆသြားၾကတယ္ဆိုတာလည္း သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြရဲ႕ နာမည္သစ္ေတြကိုပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲေခၚေလ့ရွိတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္မွာ အေရးအေၾကာင္းႀကဳံရင္ သူ႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ နာမည္ရင္းေတြကို မမွတ္မိႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတာကိုေတာ့ ႃခြင္းခ်က္အျဖစ္ထားရစ္ရပါလိမ့္မယ္။

ကေလးေတြကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ မွည့္ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေတြထဲက တစ္ခ်ဳိ႕တစ္၀က္ကိုေတာ့ အခုထက္ထိ မွတ္မွတ္သားသား ရွိေနပါေသးတယ္။

ေက်ာင္းမၾကာမၾကာပ်က္ေလ့ရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားကို ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ ကိုယ္ထင္ျပတတ္တဲ့ ဂုဏ္ရည္တူခ်င္းထပ္တူျပဳၿပီး ေပးထားျဖစ္တဲ့ နာမည္က “ သရဲ ” ပါတဲ့

အရိုးေပၚ အေရကပ္ေနေအာင္ ပိန္လြန္းတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ေတးေရးဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကို အစြဲျပဳၿပီး “ အရိုး ”

သြားသံုးဆယ့္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုးေပၚေအာင္အၿမဲအူျမဴးေနေလ့ရွိတဲ့ တပည့္တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ စပ္ၿဖဲ ”

လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ အားမရွိသလိုဟန္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေလ့ရွိတဲ့ေက်ာင္းသားကိုေတာ့ မုန္တိုင္းမိၿပီးလြင့္လာတဲ့ ျမင္ကြင္းကို သတိရသြားေစတာမို႔ - “ ဆူနာမီ ”

မ်က္မွန္အၿမဲတပ္ထားရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ ေလးလံုး ”

အသားညဳိညဳိနဲ႔ ခပ္၀၀ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ ဘဲဥ ”

ပိန္ပိန္ေသးေသးပုပု ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ မွင္စာ ”

ဆရာ့ကို ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုးေမးတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ နာမည္က - “ ငရစ္ ”

အဲဒီလိုရစ္တတ္တဲ့ လံုးလံုးက်စ္က်စ္ ေက်ာင္းသူရဲ႕ နာမည္က - “ ရစ္လံုး ”

ေရွ႕သြားေလးႏွစ္ေခ်ာင္း လူကၽြံေဘာျဖစ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕နာမည္က - “ ေပါက္ေဖာ္ ”

အဲဒီလို သြားေပၚေပၚ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ - “ ၀က္ကတိုး ”

ဆံပင္ေမႊးေလးေတြ ခပ္ႀကဲႀကဲကို တိုတိုေတာင္းေတာင္း ညွပ္ထားေလ့ရွိတဲ့ ပိန္ပိန္ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ စာကေလး ”

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ပိန္ပိန္လာတဲ့ တပည့္မတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ကိုေတာ့ - “ ၾကာရိုး ”
( ဒီနာမည္ေပးလိုက္ေတာ့ ကေလးမက ေပ်ာ္ရွာပါတယ္။ နာမည္ေလးကလည္း လွေပသကိုး။ ဒါေပမယ့္ ၾကာရင္ အရိုးပဲ က်န္မွာမို႔ ဒီနာမည္ေပးလိုက္မွန္းလည္းသိေရာ ကေလးခမ်ာ အီလည္လည္ေလး ျဖစ္ေနရွာပါေရာ )

အၿမဲတမ္း ျပာယာခတ္ၿပီး လက္ေတြေရာ ၊ ေျခေတြပါ အနားမေနတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ကို အစြဲျပဳၿပီး - “ ေမာ္ေတာ္ျပာေလာင္ ”

စာသင္ခ်ိန္မွာ အၿမဲငိုက္တတ္တဲ့ ေနာ္ေဖာကေပၚ ဆိုတဲ့ ကရင္တပည့္မေလးကိုေတာ့ - “ ခေလာကေပၚ ”

ပိန္ပိန္ေညာင္ေညာင္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ကို - “ ပဲေတာင့္ ”

အသားမည္းမည္းနဲ႔ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ ပုရစ္ ”

ျမန္မာစာေမးခြန္းတိုေတြေမးတဲ့အခါ အေျဖမွန္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ကမၻာေက်ာ္အီစြပ္ပံုျပင္မ်ားဆိုတာကို အားပါးတရ ေအာ္ၿပီး ေျဖခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားကိုေတာ့ - “ အီစြပ္ ”

ဓာတုေဗဒမွာ Organic Chemistry ေတြ စာေမးပြဲလုပ္ေပးခ်ိန္က Ethane ကို Ethyan လို႔ ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္ မွားႏိုင္တဲ့ တပည့္ေက်ာ္ရဲ႕နာမည္ကို သူေရးထားတဲ့ နာမည္အတိုင္း - “ အီသရမ္း ”

မည္းမည္းပိန္ပိန္ မြန္တပည့္မတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ - “ ခရမ္းသီး ”

၀၀ျဖဴျဖဴ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း တပည့္မတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က - “ ဘူးသီး ”

ပိိန္ပိန္ရွည္ရွည္နဲ႔ အၿမဲတမ္းပူပူေလာင္ေလာင္ျဖစ္၊ ျပာယာခတ္ေနတတ္တဲ့ တပည့္မကို - “ ငရုတ္သီး ”

မ်က္လံုးျပဴးျပဴး အသားမည္းမည္း တပည့္မေလးကိုေတာ့ - “ ဇီးကြက္ ”

ခပ္ေပါက္ေပါက္၊ ခပ္ေပါေပါ ေနတတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားကိုေတာ့ ျပားတစ္ရာမျပည့္တာေၾကာင့္ - “ 50 cent ”( ျပားငါးဆယ္ )

ညဘက္ဆိုရင္ ကိုးနာရီထိုးတာနဲ႔ အိပ္ယာ၀င္တတ္တဲ့ ၀ီရိယေကာင္းေကာင္း တပည့္မတစ္ေယာက္ကို “ ေမႏိုင္း ”

ဒီႏွစ္မွေရာက္လာတဲ့ ၀၀တုတ္တုတ္ ေက်ာင္းသူေလးကိုေတာ့ - “ ပစ္ပစ္ ”
( ဘေလာ့ဂီဂ်ယ္ရီပစ္ပစ္က သူ႔နာမည္ကို မွတ္ပံုတင္မထားတာေၾကာင့္ ဦးဟန္ၾကည္က ခပ္တည္တည္ ယူသံုးလိုက္ျခင္းပါ )

စာသင္ခ်ိန္မွာေရာ အျပင္မွာပါ ေလေပါႏိုင္လြန္းတဲ့ တပည့္ေက်ာ္ကိုေတာ့ - “ အာလူး ”

အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း တပည့္မတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္က “ ဧရာမ ”

ခပ္ေပါက္ေပါက္ ခပ္ေပါေပါ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ သူ႔နံမည္ရင္းေလးပါပါသြားရေအာင္ “ ဓာတ္ထူး ”

လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကေတာ့ နာမည္ေပးသန္လွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ခမ်ာ ေခါင္းအေတာ္ေျခာက္ရရွာပါတယ္။ ပိန္ပိန္ေသးေသး ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္လာအပ္တဲ့အခါမွာ ခပ္လြယ္လြယ္ “ ညွပ္စိ ” လို႔ နာမည္ေပးထားလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ သူ႕ထက္ေသးတဲ့ တစ္ေယာက္ေရာက္လာျပန္ေတာ့ “ အေသးေလး ” လို႔ နာမည္ေပးၿပီး အဆင္ေျပေနေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေရာက္လာတဲ့ အေသးဆံုးေက်ာင္းသူကိုေတာ့ နာမည္ေပးဖို႔ ခက္ရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ “ ပိစိေကြး ” လို႔ ခပ္လြယ္လြယ္ မွည့္ေပးလိုက္ရပါေရာလား။

………………………………
သူပိုင္တဲ့ ကမၻာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူခ်စ္တဲ့ တပည့္ေပါင္းမ်ားစြာ ပတ္ျခာ၀ိုင္းလို႔ သူျမတ္ႏိုးတဲ့ ပညာေရးေလာကကို ဖက္တြယ္ထားရင္း ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ မေမာႏိုင္မပမ္းႏိုင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးကူးခတ္က်င္လည္ေနဆဲပါ။ သူခ်စ္တဲ့တပည့္ေလးေတြကိုလည္း သူ႕စိတ္ႀကဳိက္နာမည္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္ျပဳစၿမဲ ရွိေနလွ်က္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕တပည့္ခ်စ္ေတြက ဦးဟန္ၾကည္ကို ကြယ္ရာမွာ ဘယ္လိုနာမည္ေတြေပးထားၾကတယ္ဆိုတာေတာ့ မသိရွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တပည့္ေတြအေပၚ သံေယာဇဥ္ႀကီးလြန္းတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ခ်စ္စြာေသာဆရာကို အၾကားခက္တဲ့ နာမည္ဆိုးမ်ဳိးေတာ့ မေပးတာေသခ်ာေနတယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ေက်နပ္လွ်က္လည္း ရွိေနပါေၾကာင္း။               

( “ နာမည္ ” ကို “ နံမည္ ” လို႔ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုမွားသြားမိတာေၾကာင့္ သတ္ပံုေတြအားလံုးကို ျပန္ျပင္လိုက္ပါတယ္။ သတ္ပံုမွန္ဖို႔ အၿမဲလိုလို သတိထားတဲ့ၾကားက အခုလို မွားသြားခဲ့ရတဲ့အတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္သြားရတဲ့ စာဖတ္မိတ္ေဆြအားလံုးကို ေလးစားစြာနဲ႔ အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစ… )




Saturday 1 October 2011

လမ္းခံုးမ်ား . . .

 ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ကလာခဲ့တဲ့ ေတာသားဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ တိုင္းစြန္ျပည္နားကို ေရာက္မွပဲ မျမင္ဖူးတာျမင္ရ၊ မၾကားဖူးတာၾကားရလို႔ ဆိုရမတတ္ အထူးအဆန္းေတြနဲ႔ပဲ ႀကံဳေနရပါေတာ့တယ္။ ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ထူးေထြတည့္အံ့ရာေသာ္ေတြထဲက အထူးတကာ့ အထူးဆံုး၊ အဆန္းတကာ့ အဆန္းဆံုးက ၿမဳိ႕တြင္းလမ္းေတြေပၚမွာ ကိုက္ငါးဆယ္ကို တစ္ခုေလာက္ ေတြ႕ေနရတဲ့ ဧရာမ လမ္းခံုးျမင့္ျမင့္ႀကီးေတြ ( Slow down ) ပဲ ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj6QeWtb9xLzAa3aG_utYTgVQt_g6fZrDpA0uDDi_0SRC26H-GAp8-Sapus2g6IBM1zZQmZ-Xcy1jpNgRAzLaPSPCTRIsBPRtKn6Oybd1kL5hQn8Yf22Ke722XH6S3gJqkHL6Ho8LwmQ8e/s1600/slow+down.jpg

မန္းေရႊျပည္မွာလည္း ၿမဳိ႕တြင္းလမ္းေတြမွာ အရွိန္ေလွ်ာ့ လမ္းခံုးေတြကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလမ္းခံုးတစ္ခုစီရဲ႕ အျမင့္ေရာ အက်ယ္ေရာက လြန္ေရာကၽြံေရာမွ လူႀကီးလက္သီးတစ္ဆုပ္စာေလာက္ပဲ ရွိတာပါ။ ေျဖာင့္ျဖဴးညီညာေနတဲ့ ကတၱရာလမ္းမႀကီးေပၚမွာ အဲဒီေလာက္အျမင့္ရွိတဲ့ လမ္းခံုးတစ္ခုေလာက္ လုပ္ထားလိုက္ရင္ပဲ ကား၊ ဆိုင္ကယ္က အစထားလို႔ စက္ဘီး၊ ဆိုက္ကားမက်န္ အဲဒီခံုးနားမေရာက္ခင္ အရွိန္ေလွ်ာ့ရေတာ့တာမို႔ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းထက္မပိုရတဲ့ လမ္းစည္းကမ္းကိုလည္း သူ႔အလိုလို လုိုက္နာၿပီးသားျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ လမ္းသြားလမ္းလာေတြအတြက္ အထိုက္အေလွ်ာက္ အႏၲရာယ္ကင္းသြားပါတယ္။ ဒါတင္မကေသးဘဲ အဲဒီလမ္းခံုးေတြမေရာက္ခင္မွာ “သတိ၊ ေရွ႕ကိုက္ ၁၀၀ တြင္ လမ္းခံုးရွိသည္ ”ဆုိတဲ့ ဆိုင္းဘုဒ္တပ္ၿပီး သတိေပးထားျပန္တာေၾကာင့္ လမ္းခံုးကို သတိမထားမိဘဲ ၀င္တိုက္ၿပီး အႏၲရာယ္ျဖစ္မယ့္ အေရးကလည္း ႀကဳိၿပီးကာကြယ္ေပးထားတာလည္း ေတြ႕ႏိုင္ပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီေဒသမွာေတြ႕ေနရတဲ့ လမ္းခံုးေတြကေတာ့ တစ္ခံုးတစ္ခံုးကို ေျခာက္လက္မေက်ာ္ေလာက္ျမင့္ၿပီး တစ္ေပနီးပါး က်ယ္ေတာ္မူၾကပါတယ္။ ဘာသတိေပးစာတမ္းမွလည္း ကပ္မထားတာေၾကာင့္ လမ္းေၾကာနားမလည္ေသးတဲ့ ဧည့္စိမ္းတစ္ေယာက္ ညႀကီးမင္းႀကီး ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းမွာ ယာဥ္တစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ေမာင္းလာမိရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ဒုကၡေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ လမ္းေတြကလည္း အဂၤေတလမ္းေတြျဖစ္ျပန္တာမို႔ ဆယ္ဘီးကားႀကီးေတြေမာင္းတဲ့ဒဏ္၊ မိုးရြာေတာ့ ေရ၀ပ္တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ေပါက္တဲ့ေနရာေပါက္၊ ေက်ာက္ေတြေပၚတဲ့ေနရာက ေပၚေနရတဲ့ၾကားမွာ အဲဒီဧရာမလမ္းခံုးႀကီးေတြက တကယ့္ျပႆနာႀကီးေတြ ျဖစ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဘာပဲေမာင္းေမာင္း လမ္းစည္းကမ္းကိုလိုက္နာၿပီး ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ေမာင္းတတ္တဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လို လူမ်ဳိးအတြက္ေတာင္မွ ဆိုင္ကယ္နဲ႔သြားရင္လည္း အဆင္မေျပသလို ကားနဲ႔သြားျပန္ရင္လည္း အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္လြန္းပါရဲ႕။

ဒီၾကားထဲမွာ  ဘယ္မဟာပညာေက်ာ္ဖြတ္ၾကားရဲ႕ ေရႊဥာဏ္ေတာ္စူးေရာက္မႈေၾကာင့္လဲမသိရဘဲ လမ္းခံုးထားတဲ့ေနရာေတြကလည္း အင္မတန္မွ မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္ျပန္ပါတယ္။ လမ္းေလးခြအဆံုမေရာက္ခင္တိုင္းမွာ လမ္းခံုးတစ္ခုစီထားတာေၾကာင့္ တည့္တည့္ပဲေမာင္းေမာင္း ေကြ႕ပဲေကြ႕ေကြ႕ လမ္းတစ္ခံုးနဲ႔တစ္ခံုးက ဘီးဆယ္လွိမ့္စာေလာက္ပဲ ကြာပါေတာ့တယ္။ တည့္တည့္ေမာင္းတဲ့လူအတြက္ မေထာင္းတာလွေပမယ့္ ေကြ႕မယ့္လူေတြအတြက္ေတာ့ ျပႆနာအေတာ္ႀကီးတဲ့ လမ္းခံုးေတြပါ။ ဆိုင္ကယ္ပဲေမာင္းေမာင္း၊ ကားပဲေမာင္းေမာင္း လမ္းေကြ႕မေရာက္ခင္မွာ လီဗာေလွ်ာ့၊ ဂီယာေျပာင္းၿပီးမွ ေမာင္းၾကတာမို႔ ပထမလမ္းခံုးက ေျပာေလာက္ေအာင္ ဒုကၡမေပးေပမယ့္ လမ္းေကြ႕ေက်ာ္ရင္ ဂီယာျပန္ေျပာင္းၿပီး လီဗာတင္ရမယ့္အခ်ိန္မွာ ဘြားဘြားႀကီးေတြ႕ရတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားလမ္းခံုးေၾကာင့္ ေလးဘီးပါတဲ့ ကားလည္း မသက္သာသလို ႏွစ္ဘီးပဲပါတဲ့ ဆိုင္ကယ္ခမ်ာမွာလည္း အခက္ေတြ႕ရရွာပါေတာ့တယ္။

လမ္းခံုးတစ္ကာ့လမ္းခံုးထဲမွာ ဦးဟန္ၾကည္တို႔ အိမ္ကေန သိပ္မေ၀းတဲ့ ကုန္းအဆင္းက လမ္းခံုးက ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးပါေသးတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အရွိန္နဲ႔ ေျပးတက္ရမယ့္ ခပ္မတ္မတ္ေတာင္ကုန္းရဲ႕ေျခရင္းအစပ္မွာမွ လမ္းခုံးထားေတာ္မူပါသတဲ့။ ဒီၾကားထဲမွာ သူ႔လမ္းခံုးက အက်ယ္ေရာ၊ အျမင့္ပါ စံခ်ိန္မီရုံတင္မကဘဲ စံခ်ိန္လြန္ေနတာမို႔ ကားဗိုက္နဲ႔ မလြတ္ခ်င္သလို ဆိုင္ကယ္အင္ဂ်င္အံုနဲ႔လဲ မလြတ္ျပန္တာမို႔ အရွိန္ကို အဆံုးထိေလွ်ာ့ တစ္ဘီးခ်င္းလွိမ့္ၿပီး အဲဒီလမ္းခံုးဆိုးကိုလြတ္ေအာင္ ေက်ာ္ရပါေတာ့တယ္။ လမ္းခံုးကို ေက်ာ္ၿပီးၿပီးခ်င္း ေတာင္ကုန္းေပၚကို ေမာ့တက္ရေတာ့တာမို႔ ဆိုင္ကယ္ေရာကားပါမက်န္ မီးခိုးေတြအူၿပီး အင္ဂ်င္က ငယ္သံထြက္ေအာင္ စက္ကုန္ေမာင္းတက္ရပါေတာ့တယ္။ ေအာက္ကေန တက္လာရတာ မလြယ္သလို ကုန္းျမင့္ေပၚက အရွိန္နဲ႔ဆင္းလာရတဲ့ ဘယ္ယာဥ္မွလဲ မစားသာျပန္ပါ။ ကုန္းျမင့္ေပၚကေန အရွိန္ေလးနဲ႔ စိတ္လြတ္ကို္ယ္လြတ္ဆင္းလာလိုက္မိလို႔ကေတာ့ အဆင္းလမ္းအဆံုးမွာ ျပဴးျပဴးႀကီးေစာင့္ေနတဲ့ လမ္းခံုးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားၿပီး ငါးပါးေမွာက္မွာ ေသခ်ာလို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဘရိတ္ေပါက္ေနတာ၊ ဘရိတ္မမိတာမ်ားျဖစ္ေနခဲ့ရင္ေတာ့ ငါးပါးတင္မကဘဲ သံဃာစင္ပါ ေမွာက္ဖို႔ က်ိန္းေသေနပါေရာလား။ အဲဒီေလာက္ ဒုကၡေပးလြန္းတဲ့လမ္းခံုးကို ေရာက္တုိင္း ဥာဏ္ႀကီးရွင္ လမ္းခံုးပါရဂူ Mr.ခ်ီးဦးေဏွာက္ကို ဦးဟန္ၾကည္တစ္ေယာက္ ေဒါအပြႀကီးပြၿပီး ပါးစပ္ကေန အားပါးတရနဲ႔ ေမတၱာေတာ္ေတြ တစ္လံုးတစ္ခဲႀကီး ပို႔ေလ့ရွိပါတယ္။

လမ္းခံုးေတြနဲ႔ အဆင္မေျပလွတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္ကို ေလးစားလို႔ပဲ ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရွ႕လမ္းမေပၚက အိမ္နဲ႔မနီးမေ၀းေနရာမွာ ေနာက္ထပ္လမ္းခံုးႏွစ္ခုကို လမ္းသူလမ္းသားမ်ားက ေစတနာဗလပြနဲ႔ ဒီရက္ပတ္ထဲမွာပဲ တပ္ၾကျပန္ပါတယ္။ ေနာက္လာတဲ့ ေမာင္ပုလဲက ဒိုင္း၀န္ထက္ မကဲရရင္ မေနႏုိင္ၾကျပန္တာမို႔ အဲဒီလမ္းခံုးေရာက္ရင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚကေန လမ္းေပၚကို ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းစလံုး ေထာက္ၿပီး တစ္လွိ္မ့္ခ်င္းလွိမ့္တာေတာင္ အင္ဂ်င္အံုနဲ႔ လမ္းခံုးနဲ႔ ဂ်စ္ခနဲျမည္ေအာင္ ပြတ္တို္က္သြားတဲ့အသံက ခံုးသံုးခါေက်ာ္ရရင္ တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားရစၿမဲပါ။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား ေနာက္ကထိုင္လိုက္လာတဲ့ အိမ္ရွင္မကို ဆိုင္ကယ္ေပၚက ဆင္းခိုင္းၿပီး စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ တြန္းသြားခ်င္စိတ္ေပါက္မိတဲ့အထိ စြမ္းေတာ္မူတဲ့ လမ္းခံုးျဖစ္ပါရဲ႕။ Wagon တို႔ Fit တို႔လိို ေဘာ္ဒီနိမ့္တဲ့ ကားမ်ဳိးနဲ႔သြားမိရင္ေတာ့ ေမာင္မင္းႀကီးသားလမ္းခံုးေတြ ႏွိပ္စက္တာနဲ႔တင္ ကားေအာက္ပိုင္းေတြ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကမယ့္ကိန္းပါ။

ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္နဲ႔ စုေပါင္းၿပီးခင္းထားၾကလို႔ ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က အဂၤေတ လမ္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္းေနၾကတဲ့လူေတြကို ဦးဟန္ၾကည္ စိတ္ပ်က္ေနခဲ့တာၾကာပါၿပီ။ လမ္းျဖတ္ကူးရင္း ကစားတတ္ၾကတဲ့ လမ္းထဲက ကေလးေတြကိုကာကြယ္ေပးတဲ့ အေနနဲ႔ ဒီလိုလူေတြကို တားဆီးဖို႔ လမ္းခံုးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ ထားခ်င္စိတ္ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဟန္ၾကည္ လိုခ်င္တဲ့ လမ္းခံုးက အခုလို လမ္းခံုးမ်ဳိးမဟုတ္ပါ။ လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ ယာဥ္ဟူသမွ်ကို အေႏွာင့္အယွက္ေပးမယ့္ လမ္းခံုးမ်ဳိးကို ဦးဟန္ၾကည္ လံုး၀မလိုခ်င္ပါ။

ေျဖာင့္ျဖဴးေနတဲ့ လမ္းေတြမွာ လမ္းခံုးေတြထားဖို႔၊ လမ္းခံုးေတြရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လမ္းခံုးေတြဟာ လမ္းစဥ္းကမ္းကိုမလိုက္နာသူေတြ၊ အရွိန္ျပင္းျပင္းေမာင္းတတ္တဲ့သူေတြကို လမ္းစည္းကမ္းလိုက္နာဖို႔၊ အရွိန္ေလွ်ာ့ေမာင္းေစဖို႔ လုပ္ထားတဲ့ အတားအဆီးေတြပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အမ်ားျပည္သူကို ကူညီဖို႔၊ ကာကြယ္ဖို႔လုပ္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ လမ္းစည္းကမ္းကိုလိုက္နာတဲ့သူေတြ သတ္မွတ္မိုင္ႏႈန္းအတိုင္း ေမာင္းတဲ့သူေတြအတြက္ အေႏွာင့္အယွက္ေပးဖို႔ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လမ္းခံုးတစ္ခုဟာ လိုအပ္တာထက္ ပိုျမင့္ေနခဲ့ရင္၊ လမ္းခံုးေတြ လိုတာထက္ပိုမ်ားေနခဲ့ရင္၊ သတိႀကဳိေပးမထားတဲ့ လမ္းခံုးေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ လူေကာင္းေတြကိုပါ အေႏွာင့္အယွက္ေပးပါေတာ့တယ္။ ဒါဟာ ေစတနာပါတဲ့ လုပ္ရပ္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အားလံုးကို ဒုကၡေပးထာလို႔ပဲ ေခၚရပါေတာ့မယ္။

 ဒီလိုပါပဲ ဥပေဒဆိုတာ လူဆိုးေတြကို တားဆီးၿပီး လူေကာင္းေတြကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဥပေဒတစ္ခုေၾကာင့္ လူေကာင္းေတြပါ အေနအထိုင္ က်ဥ္းက်ပ္သြားရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ….

ဟုတ္ကဲ့…ဦးဟန္ၾကည္ရဲ႕ မ်က္စိေအာက္မွာ သတိေပးခ်က္ကပ္မထားတဲ့ လမ္းခံုးျမင့္ျမင့္ေတြ လိုတာထက္ ပိုမ်ားေနပါတယ္….။        

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger