Sunday 27 March 2011

ေတာေက်ာင္းအလြမ္း . . .

 ဒီေန႔
  ဘေလာ့တကာ ပတ္ၿပီးစာဖတ္ရင္းနဲ႔  မိသားစုဒိုင္ယာယီရဲ႕ တစ္ခါတုန္းက...(၁)  ဆိုတဲ့ပိုစ့္မွာ ေတာေက်ာင္းဆရာလုပ္တုန္းက အမွတ္တရေလးေတြ ဖတ္ရင္း ကိုယ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးကာစက အညာရြာကေလးတစ္ရြာမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့တာ ျပန္သတိရမိၿပီး စာေရးခ်င္စိတ္ေပၚလာတာေၾကာင့္ ဒီပိုစ့္ကို ေရးမိျပန္ပါတယ္။ စာေရးတဲ့၀ါသနာဆိုတာကလည္း အခက္သားပါ။ ေရးစရာေတြ႕ရင္ ေရးကိုေရးရမွ ေက်နပ္တာမို႔ ေမာင္မ်ဳိးက သူ႔ဘေလာ့မွာ ေရးထားတဲ့ ပိုစ့္တစ္ခုထဲက စာသား မေနနိုင္လို႕ပါ စာေရးစရွိတဲ့သူက စာမေရးပဲေနရတဲ့အခါ ေဆးလိပ္ျဖတ္ထားတဲ့သူ ေဆးလိပ္ျပန္ေသာက္ခ်င္သလိုေပါ ့” ကို ကိုးကားၿပီး ေရးခ်င္တာကို ေရးျဖစ္ေအာင္ပဲ ေရးလိုက္ပါတယ္။ 
 
 
ဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ကို္ယ့္အသက္က ၁၈ ၀န္းက်င္ရွိပါၿပီ။ 
စာေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေမေမက ၆ႏွစ္ေက်ာ္မွ ေက်ာင္းထားတာေၾကာင့္ရယ္ ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းေတြ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ပိတ္လိုက္တာေတြရယ္ေၾကာင့္ ဆယ္တန္းေအာင္ခ်ိန္မွာ အသက္က ၁၈ ျဖစ္သြားတာပါ။ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေတြကလည္း မဖြင့္ေသးတာေၾကာင့္ စိတ္မေလေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေက်ာင္းမဖြင့္ခင္ၾကားကာလမွာ ၁၀ တန္းေတြကို စာျပန္သင္ပါတယ္။ ဒါတင္အားမရေသးဘဲ ၿမဳိ႕နဲ႔ ၆ မိုင္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ရြာတစ္ရြာက မူလတန္းေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာ သြားလုပ္ပါေသးတယ္။ မနက္မိုးလင္းရင္ ၆ နာရီကေန ၈ နာရီအထိ ဆယ္တန္းေတြကို စာသင္။ မနက္ ၉ နာရီ၀န္းက်င္ဆိုရင္ လုပ္အားေပးတဲ့ ေက်ာင္းကိုသြားစာသင္၊ ညေန ၄နာရီေလာက္မွျပန္လာ။ ညေန ၆ နာရီကေန ည ၈နာရီအထိ ၁၀ တန္းေက်ာင္းသားေတြကို စာသင္၊ ၈ နာရီကေန ၁၀ နာရီခြဲအထိ Study guide လုပ္နဲ႔ တစ္ေန႔လံုး ခ်ာလပတ္လည္ေနေအာင္ ပညာေရးေလာကထဲကို စ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအထံုပါရမီေၾကာင့္ပဲ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ ဆရာအလုပ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းရသလား မသိေတာ့ပါ။


ကဲ...စကားခ်ီးေတြလက္စသတ္လို႔ ကိုယ္တို႔ေတာေက်ာင္းကေလးဆီ အလည္သြားၾကပါစို႔ရဲ႕...


ကိုယ္လုပ္အားေပးတဲ့ေက်ာင္းမွာ အသက္ ၃၀ေက်ာ္ဆရာမအပ်ဳိႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ၈ေယာက္ရွိပါတယ္။ ဆရာဆိုလို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိတာပါ။ မနက္ ၉နာရီထိုးရင္ ကိုယ့္အစ္မသံုးေလး၀မ္းကြဲေလာက္ေတာ္တဲ့ ဆရာမက ကိုယ့္အိမ္၀င္ၿပီး ေက်ာင္းသြားဖို႔ေခၚပါတယ္။ ထမင္းဗူးေလးထုပ္ၿပီး စက္ဘီးတစ္စီးစီစီးရင္း စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ သြားၾကရင္ နာရီ၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ ေက်ာင္းေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီရြာကေလးက ကားလမ္းေဘးမွာရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းကေတာ့ ေခ်ာင္းနံေဘးလယ္ကြင္းေတြၾကားမွာပါ။ ေက်ာင္းနဲ႔ ကားလမ္းကလည္း ၁ဖာလံုေက်ာ္ေက်ာ္ ေ၀းပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔မ်ား ေနာက္က်ေနရင္ ေက်ာင္းမွာရွိသမွ် တပည့္ပုစုခရုအားလံုး ကားလမ္းမထြက္ၿပီး သူတို႔ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေမွ်ာ္ၾကပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ား အုပ္စုလိုက္ႀကီး လမ္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း ကိုယ္တို႔နဲ႔ လမ္းတ၀က္မွာ ဆံုတဲ့အခါေတာင္ ရွိပါေသးတယ္။ ကိုယ္တို႔ကိုျမင္တာနဲ႔ အုပ္လိုက္ႀကီးေျပးလာၿပီး စက္ဘီးကို၀ိုင္းတြန္းတဲ့ကေလးကတြန္း အထုပ္အပိုးေတြ ၀ိုင္းသယ္တဲ့ကေလးကသယ္နဲ႔ တကဲ့ကို ေပ်ာ္စရာပါ။ ဆရာ့ပစၥည္းေတြလုသယ္ၾကရင္း ရန္မ်ားေတာင္ ျဖစ္တဲ့အခါ ျဖစ္ၾကပါေသးရဲ႕။


ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေလးေတြလို႔ေျပာတာေၾကာင့္ လွလွပပ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းေလးေတြလို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ တစ္ေယာက္မွအျဖဴ၊ အစိမ္းမ၀တ္ႏိုင္သလို ၉၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ဖိနပ္မစီးႏိုင္တာမ်ားပါတယ္။ အမ်ဳိးသားပညာ၀န္ဦးဖိုးက်ားရဲ႕ မိတဆိုးရွင္ျပဳထဲက စာသားကို ငွားၿပီးသံုးရရင္ “ေခါင္းတံုး၊ ေသွ်ာင္ထံုး၊ ဗိုက္ပူ၊ ရင္ေကာ့ႏွင့္ အကြက္မေပၚေသာ ခ်ည္လုံခ်ည္ ထည္ခ်င္းျဖင့္ တန္ဆာဆင္ျခင္းလည္း ရွိထေသာ၊ ႏွပ္ေၾကာင္း၊ ေၾကးေၾကာင္း၊ ေၾကးကြက္တို႔ႏွင့္ မက္ဖြယ္၊ ခ်စ္ဖြယ္၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္လည္း ျဖစ္ထေသာ” ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးမ်ားပါ။ လယ္သမား၊ လယ္ကူလီ၊ သူရင္းငွားသားသမီးေလးေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ တစ္ခါတစ္ခါ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္အမီ လယ္ထဲကေျပးတက္လာၾကေလ့ ရွိပါေသးတယ္။ ဖိနပ္မပါတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕ေျခေထာက္မွာ ရႊံ႕ဗြက္ေျခာက္ေတြမပါရင္ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြမဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ 
ေဖာ္ျမဴလာထုတ္ယူရမယ္ ထင္ပါရဲ႕။


ကိုယ္တို႔စာသင္ေက်ာင္းကလည္း အမ်ားျမင္ဖူးတဲ့ အုတ္တိုက္အမိုးနီနီ မဟုတ္ပါ။
ေျမစုိက္ ထရံကာ ႀကံသက္ကယ္မိုး(ဓနိမမိုးပါ။ ဓနိက ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသမွာပဲေပါၿပီး အထက္အညာေဒသမ်ားမွာေတာ့ ႀကံပင္က အရြက္ေျခာက္ေတြကို သက္ကယ္ပ်စ္ၿပီး မိုးေလ့ရွိပါတယ္) ေလးတိုင္စင္သာသာေက်ာင္းပါ။
ထရံကာေက်ာင္းျဖစ္ေပမယ့္ အထင္ေတာ့ မေသးေစခ်င္ပါ။ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းသားေလးေတြ လက္ခ်က္နဲ႔ ေပါက္တဲ့ေနရာေပါက္ ၿပဲတဲ့ေနရာၿပဲ၊ ေဖာင္းတဲ့ေနရာေဖာင္း ပိန္တဲ့ေနရာပိန္ၿပီး အေ၀းကမ်ားၾကည့္ရင္ စိတၱဇပန္းခ်ီကားဆန္ဆန္ ျဖစ္ေအာင္စီမံထားပါတယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ကေလးေတြႀကီးလာရင္ Abstract artist ေတြ ျဖစ္ေအာင္ပါ။ ဒါျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ စာသင္ေက်ာင္းအစစ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္အနီးမွာ သံုးတန္းေလးတန္းအတြက္ အိုမင္းေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ ေျခတံရွည္သစ္သားေက်ာင္းေဆာင္တစ္ေဆာင္ရွိပါတယ္။ သြပ္မိုးထားေပမယ့္ မိုးရြာရင္ ထီးေဆာင္းေနရတဲ့အထိ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနပူရင္လည္း ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေလာက္ေအာင္ ေလ၀င္ေလထြက္ေကာင္းလွပါတယ္။ ခိုင္ခန္႔ေတာင့္တင္းလြန္းတာမို႔ ကေလးသံုးေလးေယာက္ တစ္ၿပဳိင္္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္၊ ေျပးရင္ ေက်ာင္းၿပိဳက်မွာေၾကာက္တာေၾကာင့္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြမွာ ဘုရားစာရြတ္ေနရတဲ့အထိ ကုသိုလ္ရတဲ့ စာသင္ေဆာင္ပါ။


စာသင္ေဆာင္ေရွ႕၊ ေနာက္နဲ႔ ဘယ္ဘက္ျခမ္းမွာေတာ့ လယ္ကြင္းေတြ ၀ိုင္းထားပါတယ္။ ကေလးေတြကို သဘာ၀သိပၸံသင္တဲ့အခါ အပင္ေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူျပႏိုင္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း ပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဒါတင္မကေသးပဲ စပါးေတြ မွည့္ေလာက္တဲ့ရာသီဆိုရင္ အပင္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးစံေနၾကတဲ့ ေႃမြေပါင္းစံုတို႔က ေက်ာင္းခန္းထဲအထိ အလည္လာေလ့ရွိတာေၾကာင့္ သတၱေဗဒမ်ားသင္ခ်င္ရင္ သူမ်ားႏိုင္ငံကေက်ာင္းေတြလို lab ထဲမွာ ေဆးရည္စိမ္ထားတဲ့ အေကာင္ေတြယူျပဖို႔မလိုဘဲ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလ့လာခြင့္ရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အႏွီသင္ေထာက္ကူ သတၱ၀ါခမ်ာလည္း သံုးတန္း၊ေလးတန္းက ေက်ာင္းသားေတြလက္ခ်က္နဲ႔ ၾကာၾကာသင္ေထာက္ကူခြင့္မရလိုက္တာမ်ားပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ စားနပ္ရိကၡာပါ ဖူလံုတဲ့စာသင္ေက်ာင္းလို႔ပဲ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ေက်ာင္းဘယ္ဘက္ျခမ္းက လယ္ကြင္းေတြအလြန္မွာ ရြာနဲ႔ေက်ာင္းကို ျခားထားတဲ့ ေခ်ာင္းရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္းလာၾကရင္ အဲဒီေခ်ာင္းကတံတားကို ျဖတ္ၿပီးလာရတာပါ။ မိုးဦးက်ၿပီဆိုရင္ အဲဒီေခ်ာင္းကေရေတြလွ်ံလာၿပီး ကိုယ္တို႔ေအာက္ထပ္ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုလံုး ေရအျပည့္ဖံုးလို႔ တီ၊ ဖား၊ ငါးေပါင္းစံုနဲ႔ သဘာ၀သမိုင္းျပတိုက္ ျဖစ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ေခ်ာင္းေရႀကီးရင္ တံတားပါေရေအာက္ေရာက္တာမို႔ အဲဒီကာလေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔ေရာ၊ ကေလးေတြအတြက္ Gazette မဟုတ္ေသာ Natural holiday ပါပဲ။


ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ညာဘက္မွာေတာ့ ရြာဦးဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းရွိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ေက်ာင္းပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေန႔လည္ပိုင္း ဆြမ္းစားၿပီးတာနဲ႔ ရြာထဲကလွဴၾကတန္းၾကတာေတြထဲက ဘုဥ္းေပးလို႔မကုန္တဲ့ ဆြမ္းက်န္၊ ကြမ္းက်န္၊ မုန္႔ပဲသြားေရစာ အက်န္ေလးေတြကို ဆရာေတာ္က ကိုယ္တို႔ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို စြန္႔ႀကဲေလ့ရွိလို႔ပါ။ ေန႔လည္ ၁၂ ၀န္းက်င္ေလာက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာတစ္အုပ္လည္း ဆရာေတာ္အေခၚလႊတ္ရင္ တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ ကပၸိယအႀကီးစား အလုပ္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးလုပ္ၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ ဆင္းရဲသူ ဆင္းရဲသား ေက်ာင္းသားေလးေတြဆီက တစ္ခုခု စားရဖို႔ဆိုတာ မေမွ်ာ္လင့္ေကာင္းတဲ့ အရာပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ(တကယ့္တစ္ခါတစ္ေလပါ၊ တစ္ႏွစ္လံုးမွာ သံုးခါေလာက္ေတာ့ ႀကံဳဖူးပါတယ္) ကေလးတစ္ေယာက္တစ္ေလက သဒၶါေပါက္ၿပီး လက္ဖက္သုတ္ေလးတစ္ပြဲေလာက္ ထည့္ယူလာခဲ့ရင္ အဲဒီေန႔မ်ဳိးကေတာ့ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြအတြက္ မဂၤလာအလြန္အင္မတန္ရွိေပထေသာ ေန႔ပါ။ ရြာထဲက မိဘတစ္ေယာက္တစ္ေလက သဒၶါေပါက္ျပန္တာေၾကာင့္ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ဖို႔ ဖိတ္ရင္(အထင္မႀကီးေစခ်င္ပါ၊ tea လက္ဖက္ရည္မဟုတ္ပါ၊ ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲျခမ္းသုတ္၊ လက္ဖက္သုတ္ပဲ ေကၽြးႏိုင္ၾကပါတယ္) ကိုယ္တို႔ဆရာတစ္အုပ္ တကယ့္ကို ၀မ္းသာအားရ သြားၿပီးဒါနပါရမီျဖည့္ရေလ့ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ရက္မ်ားကေတာ့ ဆရာတစ္အုပ္ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ ထမင္းဘူးကို္ယ္စီဖြင့္ သူ႔ဟင္း၊ ကိုယ့္ဟင္း ဖလွယ္ရင္း(တစ္ေယာက္မွ အသားဟင္းမပါတာမ်ားပါတယ္) တင္းတိမ္ၾကရတာ မ်ားပါတယ္။
 
 
အင္း...ဆုိင္ကယ္တ၀ီ၀ီ၊ ကားတ၀ီ၀ီနဲ႔ ဒီဘက္ေခတ္ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းဆရာမေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ္တို႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေတြကို လြမ္းလိုက္တာေလ။


ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းက ၿမိဳ႕ေက်ာင္းေတြလို စာသင္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ တစ္ခန္းၾကားမွာ နံရံေတြဘာေတြျခားထားတာ မရွိဘဲ အားလံုး တစ္ျပင္တည္းပါ။ အေပၚထပ္မွာ ႏွစ္တန္း၊ သံုးတန္း၊ ေလးတန္း အတန္းသံုးတန္းတင္ထားပါတယ္။ ကေလးတို႔သဘာ၀ စာဖတ္ရင္ အသံကုန္ထုတ္ၿပီး ကုန္းေအာ္ၾကတာမို႔ တစ္တန္းက စာဖတ္ရင္ ေနာက္တစ္တန္းက စာသင္လို႔မရေတာ့ပါ။ မေအာ္နဲ႔လို႔ တားျပန္ရင္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ ပညာသင္လိုစိတ္ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ရာက်မွာစိုးတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေအာင္ ၾကည့္စီစဥ္ရပါတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို ေက်ာင္းေအာက္ခ်ခိုင္းၿပီး ေက်ာင္းေရွ႕က မန္က်ီးပင္ႀကီးေအာက္ တစ္တန္းလံုးေခၚဆင္းသြားၿပီး စာသင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ ေခတ္စားေနတဲ့ လြင္ျပင္က်ယ္သင္ၾကားမႈနည္းစံနစ္လို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္လည္း တပ္လို႔ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ရိုးရာနည္းစံနစ္အတိုင္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ဖုန္ထဲသဲဲထဲမွာ ေမွာက္ရင္း စာေရးႀကပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေလေကာင္းေလသန္႔ေကာင္းေကာင္းရၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ရွိလြန္းတာမို႔ အဲဒီလိုမ်ားသင္ရရင္ ကေလးေတြအားလံုး ၿမဴးႁကြေနတာပါပဲ။ က်န္းမာေရးအျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ေတာ့လည္း ဖုန္ထဲသဲထဲမွာ ျဖစ္သလိုထိုင္ရင္း စာသင္တာ ေရာဂါျဖစ္မယ္လို႔ ထင္စရာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလိုမွမလုပ္ျပန္ရင္လည္း ပြက္ပြက္ညံေနတဲ့ ေက်ာင္းမႀကီးေပၚမွာ စာသင္လို႔လံုး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး မဟုတ္လား။


ကိုယ့္အသက္က ၁၈ ၀န္းက်င္ပဲ ရွိေပမယ့္ အတန္းစဥ္ထူးခၽြန္ခဲ့လို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ပထမဆံုးႏွစ္မွာ သံုးတန္းသင္ရပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ အတန္းတက္သြားေတာ့ ကိုယ္ပါလိုက္တက္သြားၿပီး ေနာက္တစ္ႏွစ္မွာ ေလးတန္းသင္ရပါတယ္။ စာသင္ကာစကေတာ့ နည္းနည္းခပ္ေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း အသားက်သြားပါရဲ႕။ ကေလးတို႔သဘာ၀အရ ကိုယ့္ဆရာေျပာသမွ်အမွန္လို႔ပဲ တစ္ထစ္ခ်ယံုလိုက္ၾကတာေၾကာင့္ သိပ္အခက္အခဲမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္ကေတာ့ အထာက်ေအာင္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားယူရပါတယ္။ တစ္ခါသားမွာ ကိုယ့္ကေလးေတြကို စာတစ္ပုဒ္အိမ္စာေပးၿပီး ေနာက္ေန႔စာမရရင္ ရိုက္မယ္လို႔မွာလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ေန႔လည္းေရာက္ေရာ ကေလးအားလံုး လက္၀ါးေလးေတြထိုးေပးၾကပါေတာ့တယ္။ စာက်က္တာနဲ႔ အရိုက္ခံတာႏွစ္မ်ဳိးမွာ အသက္သာဆံုးကိုမ်ား ေရြးလိုက္ၾကသလားမသိပါ။ တစ္ခ်ီထဲနဲ႔ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ကိုယ္က စာက်က္စရာရွိရင္ စာသင္ခန္းထဲ မွာပဲ အရက်က္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ကေတာ့ ဟန္က်ေနပါရဲ႕။
 
 
ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီးေနခဲ့သမွ် သူငယ္တန္းသင္တဲ့ ကိုယ့္အစ္မ ေက်ာင္းမလာတာေၾကာင့္ သူငယ္တန္းကိုဆင္းၿပီး အစား၀င္သင္မိမွပဲ ကို္ယ့္အဆင့္ကို ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ပါေရာလား။ ကိုယ့္အစ္မအပ်ဳိႀကီးက သူ႔ကေလးေတြကိုစာသင္ရင္ တကယ့္ကို စိတ္ေရာက္ုိယ္ပါႏွစ္ၿပီးသင္တတ္သူပါ။ ကႀကီးေရက ဆိုရင္ စိတ္ပါလက္ပါ ကျပေလ့ရွိသလို 
ကႀကီးေရးခ်ကာဆိုရင္လည္း လက္ကေလးေတြကာျပၿပီး စာလံုးတစ္လံုးခ်င္းစီကို က်က်နနရွင္းျပၿပီး သင္တတ္သူပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ခ်င္းစီလက္ကို အုပ္ကိုင္ၿပီး စာအေရးက်င့္ေပးေလ့ရွိတဲ့ တကယ့္ ကန္႔ကူလက္လွည့္ဆရာမပါ။ သူ႔ကေလးႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းေတြဟာ ၾကာလာေတာ့ သူ႔တစ္လက္ကိုင္ကေလးေတြ ျဖစ္မွန္းမသိျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါကိုသေဘာမေပါက္တဲ့ ကိုယ္က သူငယ္တန္းကို ခပ္လြယ္လြယ္ေအာက္ေမ့ၿပီး အစားထိုး၀င္သင္ေပးဖို႔ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတာ ကေလးေတြကို မဂၤလာပါလို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္မိတဲ့ အခ်ိန္ကစလို႔ ဒုကၡနဲ႔လွလွနဲ႔ ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။
သူတို႔ဆရာမ ေက်ာင္းမလာမွန္းလည္းသိေရာ ကေလးေတြက ကိုယ့္ကို ဆရာအျဖစ္ေတာင္ အသိအမွတ္မျပဳပါ။ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေနေန ကိုယ့္ကိုမၾကည့္ပါ။ ေအာင္မေလး...တစ္ခ်ဳိ႕ကေလးက မ်က္ေစာင္းမ်ားေတာင္ ထိုးလိုက္ၾကပါေသးတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ဘာစာပဲေရးေရး လိုက္မေရးတဲ့အျပင္ ကေလးသံုးေလးေယာက္က သံကုန္ဟစ္ၿပီးေအာ္ငိုၾကပါေတာ့တယ္။ တုတ္ျပလိုက္ရင္ တိတ္သြားမယ္ထင္ေပမယ့္ တုတ္ျမင္မွပဲ ပိုၿပီးအသံက်ယ္လာပါေလေရာလား။ က်န္တဲ့ကေလးေတြကလည္း စာမေရးေတာ့ဘဲ ကိုယ္နဲ႔ေမာင္အာက်ယ္ေလးေတြရဲ႕ပြဲကို ၀ိုင္းၾကည့္ေနတာေၾကာင့္ ဒီကေလးေတြ အငိုမတိတ္ရင္ ကိုယ့္သိကၡာေတာ့ အ၀ီစိေရာက္ေအာင္ က်မယ့္အေရးကိုေတြးရင္း ေခါင္းနပန္းပါႀကီးလာမိတာ ျပန္ေတြးရင္ မေန႔ကလိုပါ။ ေခ်ာ့မရ၊ ေျခာက္မရ၊ စာလည္းသင္လို႔မရေတာ့တာေၾကာင့္ ႀကံရာမရတဲ့အဆံုး “ကဲ...ကေလးတို႔ အငိုတိတ္ရင္ ဆရာေလးက မုန္႔၀ယ္ေကၽြးမယ္”လို႔ ေၾကျငာလိုက္မွပဲ ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးေတြ တိတ္ေတာ္မူၾကပါေတာ့တယ္။ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအကုန္ခံၿပီး သိကၡာဆည္အၿပီးမွာ ပံုျပင္ေျပာလိုက္၊ ကဗ်ာဆိုျပလိုက္လုပ္ရင္း ကေလးေခ်ာ့တဲ့အလုပ္နဲ႔တင္ တစ္မနက္ခင္းလံုး ကုန္ပါေလေရာ။ ေန႔လည္ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ႕သြားရပ္ၿပီး ေျမျဖဴကိုင္တာနဲ႔ ၿပဲၿပဲလန္ေအာင္ငိုၿပီး ဆႏၵျပၾကပါေတာ့တယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ စာမသင္ဘဲ ထိုင္ေနျပန္ေတာ့လည္း ေမ်ာက္ေလာင္းေလးေတြက မီးပြင့္ေအာင္ ကျမင္းလြန္းတာမို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမ်က္စိေနာက္မွာ စိုးးရိမ္ရျပန္ပါေရာ။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကေလးေတြၾကားသြားထိုင္ၿပီး ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ထိုင္ေျပာလိုက္တာ ေျပာစရာပံုျပင္ကုန္သြားလို႔ လံၾကဳတ္ပံုျပင္ေတြပါ ေျပာယူရတဲ့အထိပါ။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးေတာ့ ကိုယ့္အသံယဲ့ယဲ့ပဲ ထြက္ႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ဒီကေလးေတြ ကိုယ္သာစာသင္ရင္ တစ္လံုးမွတတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း အျမင္မွန္ရသြားပါေတာ့တယ္။ ပညာေရးေလာကမွာ အေရးအႀကီးဆံုးနဲ႔ အခက္ဆံုးအတန္းဟာ သူငယ္တန္းဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတဲ့ေနာက္ သူငယ္တန္းဆရာမ ေက်ာင္းပ်က္လို႔မ်ား ကိုယ့္ကိုအစားထိုးမယ္ႀကံရင္ ဆင္ေျခေပါင္းစံု မရိုးႏိုင္ေအာင္ေပးၿပီး ေရွာင္ခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္တာပတ္လံုးပါ။


ေန႔လည္ ထမင္းစားနားၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြ လုပ္ေလ့ရွိတဲ့အလုပ္က ဒိုးဆက္ကစားတဲ့ အလုပ္ပါ။  အဲဒီကစားနည္းမွာ ဂဏန္းေရးထားတဲ့ကတ္ကေလးေတြကို တူရာဆက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ကတ္အရင္ကုန္တဲ့သူက ႏိုင္ပါတယ္။ တစ္ပြဲကို တစ္က်ပ္ေၾကးနဲ႔ ေက်ာင္းမတက္မခ်င္း ကစားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရွိရင္ေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းရင္ ကစားပြဲမရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္ရေပမယ့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးခြင့္ယူတဲ့ ေန႔မ်ားဆိုရင္ေတာ့ ပံုမွန္ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္ထက္ အနည္းဆံုးနာရီ၀က္ေလာက္ေတာ့ ေနာက္က်ၿပီးမွေက်ာင္းတက္ေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား ဆရာမ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းေခါက္ရေတာ့မလား လာေမးရင္ ရႈံးေနတဲ့ဆရာမက ရႈံးေနရတဲ့ၾကားထဲမွာ ေက်ာင္းမတက္ေသးနဲ႔ဦးလို႔ ေအာ္တာခံရဖို႔မ်ားပါတယ္။


ရြာကေလးက ဆင္းရဲတာေၾကာင့္ ဆရာေတြအတြက္ မုန္႔ပဲသြားရည္စာေတြ မတတ္ႏိုင္ၾကေပမယ့္ ရြာဘုရားပြဲတို႔ အလွဴတို႔ရွိတဲ့အခါမ်ားဆိုရင္ေတာ့ အိမ္တိုင္းမုန္႔လုပ္ၿပီး ကိုယ္တို႔ကို အတင္းေခၚေႁကြးေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ဗိုက္ေလးလြန္းၿပီး မစားႏိုင္ေတာ့အထိပါ။ အေၾကာင္းသိတဲ့ တပည့္ေတြက ကိုယ္တို႔ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး သူတို႔အိမ္ေတြမ၀င္မခ်င္း တတြတ္တြတ္ေခၚၾကေလ့ရွိပါတယ္။ ဗိုက္ကားလို႔ မစားႏိုင္ေတာ့ရင္လည္း ခဏေလာက္ေတာ့ အလည္၀င္ၿပီး စကားစျမည္ေျပာေပးမွ သူတို႔ေက်နပ္ပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမ်ားဆိုရင္ ပင္ပန္းလြန္း၊ ဗိုက္တင္းလြန္းတာေၾကာင့္ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားကေန လူစုခြဲၿပီး လစ္ေျပးရတဲ့အထိပါ။


ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းက အစိုးရစာသင္ေက်ာင္းတင္မကဘဲ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းနဲ႔လဲ ခပ္ဆင္ဆင္ပါ။ ဒါကေတာ့ ကမၻာ့ဘယ္ေနရာမွာမွ မေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ စတိုင္လို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ မိဘေတြက လယ္ထဲကိုင္းထဲသြားေနၾကတာျဖစ္လို႔ အိမ္မွာက်န္ရစ္မယ့္ ေက်ာင္းမေနေသးတဲ့အရြယ္ ကေလးေပါက္စအားလံုးကို ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူတို႔ အစ္ကိုအစ္မေတြေနာက္ တစ္ခါတည္းထည့္လႊတ္လိုက္ၾကတာေၾကာင့္ တရား၀င္ေက်ာင္းသားနဲ႔ တရားမ၀င္ေက်ာင္းသားဦးေရက သိပ္ေတာ့မကြာလွပါ။ တစ္ခါတစ္ေလမွာမ်ား ဒီကေလးေပါက္စမ်ား ခ်ီးယို၊ ေသးေပါက္လုပ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔မွာ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာကေလးကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခိုင္းရပါေသးရဲ႕။ ကေလးေတြကို စာေရးခိုင္းထားရင္ ေဘးကပုလုေကြးေလးေတြက တက်ီက်ီလုပ္ေနတာကို အျမင္မေတာ္ရင္လည္း ကိုယ့္ေပါင္ေပၚေကာက္တင္ထားၿပီး အခမ့ဲကေလးထိန္းေပးရပါေသးရဲ႕။ ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးေတြက ေသးပန္းခ်ရင္လည္း ကိုယ္တို႔မွာ အ၀တ္လဲဖို႔ မပါတာေၾကာင့္ ေသးေစာ္နံနံနဲ႔ပဲ တစ္ေနကုန္စခမ္းသြားၾကရပါေတာ့တယ္။
 
 
ကိုယ္တို႔ေက်ာင္းေလးက
ေတာေက်ာင္းဆိုေပမယ့္ လယ္ကြက္ေတြၾကားမွာ ရွိေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းကစားကြင္းရယ္လို႔လည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိပါ။ ေက်ာင္းေရွ႕က ကြက္လပ္မွာပဲ ကေလးေတြ ကစားၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီကြက္လပ္ကလည္း ဖုန္ထုက ေျခက်င္း၀တ္ျမဳပ္ေအာင္ထူတာမို႔ ကေလးတစ္အုပ္မ်ား ေဘာလံုးကန္၊ ၾကက္ခြပ္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြပါ ဖုန္ေတာထဲျမဳပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မျမင္ေတာ့တဲ့အထိပါ။ အဲဒီကြင္းထဲမွာ မကစားနဲ႔လို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း လယ္ထဲဆင္းၿပီး ပုစြန္ႏိႈက္ခိုင္းရုံပဲ ရွိေတာ့တာမို႔ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးေတြအုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ ေနၾကရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားမွာေတာ့ အက်င့္ရသြားတာေၾကာင့္ လက္ကိုင္ပု၀ါပါမလိုေတာ့ပါ။ တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္စိတ္ပါလာရင္ ကေလးေတြနဲ႔ ေဘာလံုး၀င္ကန္ေလ့ရွိပါေသးတယ္။ ေဘာလံုးလို႔သာေခၚရပါတယ္ တကယ့္ဘုရားစူးေဘာလံုးပါ။ ကေလးကန္တဲ့ေမွာ္ဘီေဘာလံုးကေလးက ေပါက္မ်ားေတာင္ေပါက္ေနေသးတာေၾကာင့္ ကန္လိုက္ရင္ ေဘာျပားျဖစ္သြားတတ္ပါေသးရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကေလးေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကန္ၾကတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ခါ သူမ်ားႏိုင္ငံက ကေလးေတြ အားကစားကြင္းမွာ က်က်နနကစားေနၾကတာျမင္ရင္ ကိုယ္နဲ႔ကိုယ့္ကေလးေတြ ဖုန္ေတာသဲေတာထဲမွာ ေဘာျပားကန္ၾကတာကို ျပန္ေတြးမိရင္း လြမ္းမိပါေသးတယ္။


ညေနေက်ာင္းဆင္းရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာမေတြအားလံုး စက္ဘီးကိုယ္စီနဲ႔ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း ျပန္ၾကေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္လမ္းလံုးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စရင္းေနာက္ရင္း တေပ်ာ္တပါးႀကီး ျပန္ၾကတာပါ။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီဆရာမေတြရတဲလစာက မေလာက္မငပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္သတိထားမိသေလာက္ တစ္ခါမွညည္းညည္းညဴညဴလုပ္ေနတာ မၾကားဖူးပါ။ ကေလးေတြကို ေစတနာပ်က္တဲ့ အမူအယာလည္း မျမင္ဖူးပါ။ အခ်င္းခ်င္းလည္း အင္မတန္မွ ညီညြတ္ၾကပါတယ္။ တကယ့္ ညီအစ္မအရင္းအခ်ာေတြလိုပါ။ ေရာက္ရာဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနရင္း က်ရာတာ၀န္ကို ေက်ေအာင္ထမ္းၾကတာမ်ားပါတယ္။


လကုန္လို႔လစာထုတ္ရက္ေရာက္ရင္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြအားလံုး ၿမဳိ႕နယ္ပညာေရးမွဴးရံုးသြားၿပီး လစာထုတ္ရပါတယ္။ ဖြဲ႕စည္းပံုမပါတဲ့ အလကားမတ္တင္းဆရာျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္အတြက္ လစာမရေပမယ့္ ဒီလိုရက္မ်ဳိးဆိုရင္ အူစိုေလ့ရွိတာေၾကာင့္ ကိုယ္ကေတာ့ လကုန္တိုင္း ဆရာမတစ္အုပ္နဲ႔ လစာလိုက္ထုတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ လစာလို႔ေခၚေပမယ့္ နာေရး၊ သာေရး၊ ပင္စင္ေၾကး၊ ေငြစုေငြေခ်း၊ ဘာညာသာရကာေတြႏႈတ္လိုက္ရင္ လစာတစ္၀က္ေက်ာ္က ေျပာင္တာမ်ားပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာ နယ္ပညာက ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြကို ပညာေရးမွဴးရုံုးက စာေရးမေလာက္ကပါ မေခ်မငံေျပာတာခံရပါေသးရဲ႕။ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းကဆရာမ်ားကေတာ့ ကိုယ္တို႔ကို ဖုတ္ေလတဲ့ငပ္ိ ရွိတယ္ေထာင္ထင္ပံုမရပါ။


လစာထုတ္လို႔ၿပီးရင္ ၿမဳိ႕ထဲကေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ထံုးစံမပ်က္ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္သြားစားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေတြလို တစ္ေယာက္တစ္ပြဲမစားႏိုင္ပါ။ လူ၉ေယာက္အတြက္ ေခါက္ဆြဲ၄ပြဲမွာၿပီး ေ၀စားမွ်စား လုပ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္လမွ တစ္ခါပဲစားႏိုင္ၾကတာမို႔ အဲဒီေခါက္ဆြဲပြဲတ၀က္က ကိုယ္တို႔အတြက္ေတာ့ နတ္သုဒၶြြြြြြြြါေလာက္နီးနီး အရသာရွိလွပါရဲ႕။


ကိုယ္သင္တဲ့ေလးတန္းေက်ာင္းသား သံုးဆယ္၀န္းက်င္မွာ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းသြားၿပီး အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းအထိ ပညာသင္ႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းသားက ငါးေယာက္ပဲရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ကေလးေတြကေတာ့ ေလးတန္းေအာင္တာနဲ႔ လယ္ထဲတန္း၀င္ရတာမ်ားပါတယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မခိုင္းေလာက္ေသးတဲ့ အရြယ္မွာ ကိုယ္တို႔ကို ကေလးထိန္းခိုင္းထားတဲ့သေဘာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြကေတာ့ ရသမွ်အခ်ိန္ေလးအတြင္းမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ သင္ေပးၾကေလ့ရွိပါတယ္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းကို ဆက္တက္မယ့္ကေလးမ်ားဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ဂရုစိုက္ေပးရပါတယ္။ ဒီကေလးေတြ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းမွာ စာမလိုက္ႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲရတာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွအျဖစ္မခံပါ။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ကေလးေတြ စာမလိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ၿမဳိ႕ေက်ာင္းက ဆရာမက ကိုယ္တို႔ေတာေက်ာင္းဆရာေတြကို ေမတၱာပို႔တာလည္း နည္းနည္းမွမခံႏိုင္ပါ။ ဒီစိတ္ေတြေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႔အားလံုး အေကာင္းဆံုးႀကဳိးစားျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။


တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြက်လို႔ ကိုယ္ေက်ာင္းသြားရေတာ့မယ့္အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းက ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးတစ္ခု လုပ္ေပးပါတယ္။ ကေလးေတြက ကိုယ့္ကိုထိုင္ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အဲဒီေန႔က ကေလးေတြအားလံုးငိုၾကပါတယ္။ ကိုယ္လည္း မ်က္ရည္၀ဲပါတယ္။ ဆရာမေတြလည္း မ်က္ရည္၀ဲက်ပါတယ္။ သံေယာဇဥ္နည္းတယ္လို႔ထင္ထားမိတဲ့ကိုယ္ ဘာေၾကာင္းမ်က္ရည္၀ဲခဲ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ပါ။


ဒီစာေရးေနခ်ိန္ဆိုရင္ ကိုယ့္တပည့္ေဟာင္းေလးေတြ အသက္ ၂၃၊ ၂၄ ေလာက္ရွိကုန္ၾကေလာက္ပါၿပီ။ ဘြဲ႕ရတဲ့ကေလးလည္း ဘြဲ႕ရၿပီးျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ လယ္သမားႀကီးေတြ၊ လယ္သူမႀကီးေတြအျဖစ္နဲ႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းေနၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေတာမွာေမြး၊ ေတာမွာႀကီး လယ္ထဲမွာတင္ ဘ၀ဆံုးသြားၾကမယ့္ ကိုယ့္ကေလးေတြကို အင္မတန္သတိရမိ လြမ္းမိပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ေအာင္၊ ဖြံ႕ၿဖဳိးေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ကိုယ့္ကေလးေတြလည္း ေခတ္ပညာတတ္ေတြအျဖစ္နဲ႔ မ်က္စိေရးနားေရးအျပည့္ရွိလာမွာမို႔ လယ္သမားျဖစ္ၾကရင္ေတာင္ ႏြားနဲ႔ဖက္ရုန္းၾကရတဲ့အဆင့္ေလာက္ေတာ့ ပင္ပန္းၾကမယ္မထင္ပါ။ ၿမဳိ႕နဲ႔ေတာ အဆင့္အတန္းခ်င္း လူေနမႈခ်င္း သိပ္ကြာေတာ့မွာ မဟုတ္တာေၾကာင့္ ေတာသား၊ ဒိုက္ဖတ္ လို႔လည္း လူအထင္ေသးတာခံရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။

အစစအရာရာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေနတဲ့ ဒီပညာေခတ္ႀကီးမွာ ပညာေရးေလာကသားတစ္ေယာက္ဟာ တာ၀န္အရွိဆံုးျဖစ္တာမို႔ ကိုယ္စြမ္းသေလာက္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ရင္း ပညာတတ္မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ဖို႔ ဆက္ႀကဳိးစားပါဦးမယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စိတ္ညစ္မယ္။ စိတ္ဓာတ္က်မယ္ႀကံမိတိုင္းလည္း လစာနည္းနည္းေလးနဲ႔ အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားေပးေနၾကတဲ့ ကိုယ္နဲ႔လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမေတြမ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း စိတ္ဓာတ္ကို ျပန္ျမွင့္ယူပါတယ္။ ဆက္ႀကိဳးစားပါဥိးမယ္ေလ။     ။

ေတာရြာေလးေတြက
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးရွာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ပညာသင္ၾကားေပးေနၾကတဲ့ နယ္ပညာက ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ဂုဏ္ျပဳရင္း ကိုယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ လုပ္အားေပးခဲ့ဖူးတဲ့ မုတ္စည္ အ . မ . က ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို သတိတရနဲ႔ ဒီပိုစ့္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။     ။

Saturday 26 March 2011

ဟဲ့...ကား...

ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး  
ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ျဖစ္ဘဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကုန္သြားပါတယ္။
စာလည္းမဖတ္ျဖစ္၊ သင္ရိုးညႊန္းတန္းလည္း မျပင္ျဖစ္၊ ဘာသာျပန္စရာရွိတာေတြလည္း မျပန္ျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ေငြေၾကး တစ္ခုခုမရလိုက္ဘဲ တစ္ေန႔မကုန္ေစရဆိုတဲ့ ကိုယ့္မူကိုေတာ့ အပ်က္မခံပါ။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကြန္ျပဴတာဆိုင္သြားၿပီး မသိရင္ေမး၊ မစင္ေဆးလုပ္ရင္း ပညာယူျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ လိပ္စာကဒ္လုပ္တဲ့ ေဆာ့ဖ္၀ဲတစ္ခုပါ ရလာခဲ့တာမို႔ မျမတ္ေပမယ့္ မရႈံးတဲ့ေန႔စာရင္းထဲမွာ ဒီေန႔ကို ထည့္ရမယ့္ပံုေပၚပါတယ္။

ညဦးပိုင္းေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း တီဗီဖြင့္ၿပီး ရုပ္ရွင္ထိုင္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တိုးတက္လာတဲ့ နည္းပညာေကာင္းမႈနဲ႔ ဇာတ္ကား ၂၀ ၀န္းက်င္ပါတဲ့ ဒီဗီဒီေခြ(ခိုးကူးေခြေတြလို႔ေတာ့ အားမနာပါးမနာ မေျပာသင့္ပါ။ သူ႔မူရင္းေခြသာ ၀ယ္ၾကည့္ရရင္လည္း ပိုက္ဆံပင္စိုက္ထားရမယ္ ထင္ပါရဲ႕)တစ္ေခြကိုမွ ျမန္မာေငြ ၅၀၀ ပဲေပးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမဆို ေငြရရင္ၿပီးေရာ လုပ္တတ္တဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးအေၾကာင္း ေနာေက်ၿပီးသားမို႔ အဂၤလိပ္စာတန္းမထိုးဘဲ ျမန္မာစာတမ္းဘဲထိုးတဲ့ေခြဆိုရင္ေတာ့ ေ၀းေ၀းေရွာင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ အျမန္ႏႈန္းတင္ၿပီး ကူးထားတာေၾကာင့္ အေရာင္အေသြးက မႈန္ရုံတင္မကဘဲ ဒီဗီဒီေခၚေလာက္ရုံေခြနဲ႔ ကူးထားတာမို႔ ႏွစ္ခါသံုးခါေလာက္ၾကည့္ၿပီးရင္ ပစ္ရတာ မ်ားလို႔ပါ။


အဂၤလိ္ပ္နဲ႔ တရုတ္စာတမ္းပဲထိုးတဲ့ေခြမ်ဳိးကေတာ့ ေပါက္ေဖာ္ႀကီးတို႔ဆီက လာတဲ့ေခြေတြျဖစ္တာမို႔ အေရာင္အေသြးေရာ၊ အရည္အေသြးပါ မိတ္အင္ဒီတင္ထက္ အမ်ားႀကီးသာပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ အဂၤလိပ္စာတန္းထိုးတဲ့အတြက္ ကိုယ့္အဂၤလိပ္စာ အရည္အေသြးလည္း တိုးတက္ပါတယ္။ တိတိက်က် စာတန္းထိုးတာေၾကာင့္ ဇာတ္ကားကိုလည္း ေရလည္ေအာင္ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆီက ထြက္တဲ့ ျမန္မာစာတန္းထိုးေခြကေတာ့ စာပါရင္ၿပီးေရာ ျဖစ္ကတတ္ဆန္းလုပ္ထားတာမို႔ ေျပာတာတျခား၊ သူထိုးတဲ့စာတန္းက တျခားျဖစ္ေနတာမ်ားပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ျမန္မာစာလံုးေပါင္းသတ္ပံုက မွားပါေသးတယ္။ သူဘာသာျပန္လိုက္မွျဖင့္ ကိုယ္ေတာင္နားမလည္ေအာင္ ျဖစ္ရေလ့ရွိပါတယ္။ တစ္ခါကလည္း make a hole (လမ္းဖယ္) ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို “အေပါက္ေဖာက္” လို႔ျပန္ထည့္ထားတာ ကိုယ့္မွာ မ်က္စိပါလည္သြားရေလာက္ေအာင္ပါ။ ျပီးရင္ Do you smoke (ေဆးလိပ္ေသာက္သလား) ဆိုတာကိုလည္း “မင္း မီးခုိးထြက္သလား” လို႔ ျပန္လိုက္တာေၾကာင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပါ ျဖစ္ရပါေသးရဲ႕။ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခါမွ ေဒါသထြက္ရတာ မ်ားေနတာမို႔ ကိုယ္ကေတာ့ ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္ရိုးမကလို႔ ငေဖာင္ရိုး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါေစေတာ့ ျမန္မာစာတန္းထိုးတဲ့ ဇာတ္ကားကို ေယာင္လို႔ေတာင္မၾကည့္ပါ။ ဘာမဆို ထိုက္တန္ေအာင္လုပ္ၿပီးမွ သူမ်ားဆီကေငြကို ယူဖို႔စိတ္ကူးေလးေတြ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးရင္ထဲေရာက္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဆိုတာကိုလည္း အခါခါ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။
 
http://www.madoomovie.com/media/0824Herbie-fully-loaded_high.jpg
 
ဒီည ၾကည့့့္ျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ကားက Lindsey Loham ပါတဲ့ Herbie, fully loaded ဆိုတဲ့ဇာတ္ကားပါ။ ကေလးႀကိဳက္ဇာတ္ကား လို႔ပဲေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ တစ္ကားလံုး ကြန္ျပဴတာအထူးျပဳလုပ္ခ်က္ေတြ ေ၀ေ၀ဆာဆာသံုးၿပီး သရုပ္ေဆာင္ပညာကိုေတာ့ ပီပီျပင္ျပင္ ဘာမွျပမသြားႏိုင္တဲ့ ဇာတ္ကားပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ၾကည့္တာမို႔ ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ ႏွစ္ခန္းၾကည့္ၿပီးရင္ ဇာတ္သိမ္းသိေနတဲ့ ျမန္မာဇာတ္ကားၾကည့္တာထက္ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ အမ်ားႀကီးရပါတယ္။

http://www.webwombat.com.au/entertainment/movies/images/herbie.jpg 

အစစအရာရာ သူမ်ားနဲ႔တန္းတူျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတဲ့ ဒီကာလမ်ဳိးမွာ သူမ်ားတကာလို Blue Ray ေတြ 3D ေတြမၾကည့္ႏိုင္ေသးရင္ေတာင္ စိတ္အပန္းေျဖဖို႔ ဒီဗီဒီေခြေလးေတာ့ အရည္အေသြးအသင့္အတင့္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္မိပါတယ္။ ဒါကိုမွ ပုဆိန္ရိုးေသာ ငေဖာင္ရိုးေသာ မေထာ့မနန္းေတြ ေျပာတာခံရရင္လည္း ျပည္တြင္းျဖစ္ တိုက်ယ္တစ္ထည္စြတ္(စြပ္က်ယ္မဟုတ္ပါ စြပ္လိုက္ရင္ က်ယ္ရုံတင္မကဘဲ ေအာက္နားက တိုပါတိုလိုက္လာပါတယ္) ၊ ဖ်င္ၾကမ္းပုဆိုး၀တ္၊ ၀ါးဖတ္ခေမာက္ေဆာင္း၊ ကြမ္းသီးဖက္ေဆးလိပ္ႀကီး တစ္ေတာင္ေလာက္ကိုက္ရင္း ႏြားလွည္းေပၚက်က်နနထိုင္လ႔ို
“ဟဲ့...ကား...ျမန္ျမန္ေျပး” လို႔ ေမာင္းရုံသာ ရွိေတာ့ပါေၾကာင္း။     ။

Friday 25 March 2011

လာျခင္းေကာင္း၏၊ မေကာင္း၏ . . .

ငလ်င္တဲ့...

မၾကားခ်င္ဆံုး သတင္းဆုိးႀကီးပါ။ မေန႔ညကပဲ ေဒါက္တာထြန္းလြင္ရဲ႕ မိုးေလ၀သဆိုဒ္ကို သြားဖတ္ၾကည့္ၿပီး ရာသီဥတု ခန္႔မွန္းသတင္းေတြ ေလ့လာမိတယ္။ ဒီေန႔မနက္ေရာက္ေတာ့ ငလ်င္သတင္းၾကားရပါေရာလား။ အေသအေပ်ာက္သတင္းေတြလည္း ၾကားေနရပါၿပီ။ ကမၻာႀကီးဖ်ားေနၿပီလား။

မေရရာေသာ ေျမကမၻာ...

အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ သတင္းေတြတင္ေပးေနတဲ့ eleven media group  ေက်းဇူးေၾကာင့့္ သတင္းေတြ အဆက္မျပတ္ရပါတယ္။ ဒီဆိုဒ္ကို နာရီ၀က္တစ္ခါေလာက္ ေျပးၾကည့္ေနမိပါတယ္။ တာခ်ီလိတ္တို႔ဘက္မွာ အသိမိတ္ေဆြေတြ မရွိေပမယ့္ အဲဒီေဒသမွာေနၾကတဲ့လူေတြကို သနားမိ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ ေျမႀကီးဆိုတာ လူသားေတြ အားကိုးရတ့ဲ အခိုင္မာဆံုး၊ အတည္တံ့ဆံုးအရာပါ။ ဒီေလာက္ခိုင္ၿမဲတဲ့ အရာတစ္ခုက မတည္ၿမဲဘဲ ေဖာက္ျပန္သြားတာ ဘယ္ေလာက္မ်ားေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းလိမ့္မလဲ။ ေရႀကီးတယ္ဆိုရင္ ေတာင္ေပၚတက္ေျပးလို႔ရပါတယ္။ မုန္တိုင္းတိုက္တယ္ဆိုရင္ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔အေဆာက္အဦထဲမွာ ခိုေနရင္ လြတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ငလ်င္လႈပ္တာမ်ဳိးၾကေတာ့ ဘယ္မွာမွ ေျပးလို႔မလြတ္ေတာ့ပါ။ တကယ့္ကို ေျပးစရာေျမမရွိျဖစ္ရပါၿပီ။

ဒါေတာင္ ပင္လယ္နဲ႔မနီးတဲ့ေဒသမွာ ငလ်င္လႈပ္လို႔ပါ။ ပင္လယ္ေအာက္ခင္းႀကမ္းျပင္မွာမ်ား ငလ်င္လႈပ္လို႔ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ဆူနာမီတစ္ခု ထပ္လာပါလိမ့္ဦးမယ္။ အစစအရာရာ သူမ်ားနဲ႔တန္းတူျဖစ္ဖို႔ အားယူေနရတဲ့ ဒီအခ်ိန္ကာမ်ဳိးမွာ ကိုယ့္တိုင္းသူျပည္သားေတြ ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ျမန္မာ့စိတ္ရင္းကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီး ျမင္ရလြန္းလို႔ပါပဲ။ ငလ်င္ေၾကာင့္ တိုက္ေတြတာေတြ၊ အိမ္ေတြ ၿပိဳၾက၊ ပ်က္ႀကတယ္ဆိုတာ ၾကားတာနဲ႔ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားက အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းေတြကို အဆင္သင့္၀ယ္ၿပီး စုေဆာင္းထားၾကပါလိမ့္မယ္။ လွဴဖို႔တန္းဖို႔လို႔ မထင္ေစခ်င္ပါ။ မေဆာက္မျဖစ္ အိမ္ျပန္ေဆာက္ၾကရရွာမယ့္ ငလ်င္ဒဏ္သင့္မိသားစုေတြကို ေစ်းျမင့္ျမင့္တင္ၿပီး ေရာင္းေပးဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ႀကီးနဲ႔ျဖစ္ပါတယ္။ မ်က္ျဖဴွဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလပါပဲ။ ေတာမီးမေလာင္ခင္က ေတာေၾကာင္ လက္ခေမာင္းခတ္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ မ်ားမၾကာမီ ျပဳိက်ပ်က္စီးသြားတဲ့ တိုက္ေတြေနရာမွာ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြအစား၀င္၊ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြေနရာမွာ ထရံကာဓနိမိုးအိမ္ေတြ အစား၀င္ၾကရရွာပါလိမ့္မယ္။ အစစအရာရာ ရွားပါးေနတဲ့ကာလႀကီးမွာ ကိုယ္တို႔လူမ်ဳိးေတြအတြက္ တစ္ပူေပၚတစ္ပူမဆင့္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။


ျပန္ေဆာက္ႏုိင္ဖို႔ ကူညီစို႔...
ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ၾကားဖူးပါတယ္။ အဲဒီပံုျပင္ထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္ေပၚကေန တစ္ၿပိဳင္တည္းျပဳတ္က်ၾကပါသတဲ့။ တစ္ေယာက္ေပၚတစ္ေယာက္ထပ္ၿပီး ျပဳတ္က်ၾကေတာ့ ေအာက္ကသူငယ္ခ်င္းက ပြဲခ်င္းၿပီးေသသြားၿပီး အေပၚကတစ္ေယာက္ကေတာ့ ေပါင္က်ဳိးသြားပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ေပါင္က်ဳိးတဲ့တစ္ေယာက္က ေသတဲ့တစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး “သူငယ္ခ်င္းေရ...မင္းက ေသသာေသသြားတယ္ ငါေလာက္မနာပါဘူးကြာ” လို႔ ေအာ္ငိုပါသတဲ့။ အခုလည္း အိုးပ်က္အိမ္ပ်က္နဲ႔ ဒုကၡဆင္းရဲႀကီးစြာက်န္ရစ္ရွာမယ့္ အဲဒီေဒသသားေတြပါးစပ္က “မင္းတို႔က ေသသာေသသြားတာပါကြာ ငါတို႔လို ဘ၀မပ်က္ပါဘူး” လို႔ ျမည္တမ္းသံေတြထြက္လာရွာမယ့္ အေရးကို ေတြးျမင္ေယာင္၊ ၾကားေယာင္ေနမိရင္း စိတ္မထိန္းႏိုင္ေအာင္ ၀မ္းနည္းေနမိပါေတာ့တယ္။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္...
ဒီငလ်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈေတြကို ကိုယ္တို႔တိုင္းသူျပည္သားေတြအားလံုး တက္ညီလက္ညီ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေထာက္မၾကရင္း “ျမန္မာ့စိတ္ရင္း၊ ကူညီျခင္း” ဆိုတဲ့ ေရွးအစဥ္အလာကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားၾကရင္ျဖင့္ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ ၀ံသာႏုရကၡိတ တရားေတြကို ျပန္လည္ဖုန္သုတ္အေရာင္တင္ရာ ေရာက္မွာမို႔ ငလ်င္အလြန္ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္လည္း တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအတြက္ ေျခလွမ္းသစ္ေတြ ျမင္ႏိုင္လာမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အပ်က္အစီးေတြ ေသဆံုးမႈေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၾကရင္း သနားစိတ္၊ ကရုဏာစိတ္၀င္ဆိုတဲ့ လက္ငင္းသံုးလို႔မရႏိုင္တဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးေတြ အသာေဘးခ်ိတ္လို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ကူညီေထာက္ပံ့မႈေတြ စတင္သင့္လွပါရဲ႕ေလ။


“ တာခ်ီလိတ္ ”
ငလ်င္တဲ့ေလ
ေျမလႊာတုန္ဟီး  ေျမႀကီးအက္ကြဲ
သည္းအူျပတ္ေအာင္  လႈိင္းခတ္တုန္ခါ
ေျမကမၻာရဲ႕ ေၾကကြဲခန္း...

ငလ်င္တဲ့ေလ
ေနရာထိုင္ခင္း  ပ်က္ယြင္းေဖာက္ျပန္
ရပ္တည္ရန္ခက္  အသက္ဆံုးရႈံး
ယူႀကံဳးမရ  ဘ၀အိုးအိမ္
စည္းစိမ္ပ်က္စီး
ေသာကမီးေတြေ၀မွ်သူ...

ငလ်င္တဲ့ေလ
စိတ္မေျဖႏုိင္  ေတြေ၀မႈိင္ေငး
အေတြးတုန္လႈပ္  ရုတ္ရုတ္သဲသဲ
ေၾကကြဲခန္းဖြင့္  ေရြးခ်ယ္ခြင့္မဲ့
၀င္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ကမၻာနာ...

ငလ်င္တဲ့ေလ
ကမၻာေျမျပင္  တုန္ယင္အက္ကြဲ
မေခၚဘဲလာ ကမၻာနာမို႔
ေျဖသာႏိုင္လည္း  လူ႔စိတ္ထဲတြင္
ငလ်င္ေလာဘ  ၀ိသမတို႔
လႈိင္းထလႈပ္ရွား  သနားမဲ့ကင္း
ရိုင္းမိုက္ျခင္းတို႔  လက္ငင္းယူေဆာင္
လူ႔ေဘာင္ေျခမြ  ေတာေၾကာင္ထဖို႔
ေရွ႕ကႏႈိးေဆာ္  လမ္းျပေသာ္ကား
ရမ္းကားလြန္း၍  ယုတ္ညံ့သည္...

ေၾသာ္...
ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာ  ကိုယ့္အနာကို
ၾကင္နာယုယ  ကုသဖို႔ေ၀း
ကိုယ္က်ဳိးေတြးသည့္  ကိုယ့္ေသြးကိုယ့္သား
ေလာဘသားတို႔  သနားစိတ္၀င္
လူစိတ္ျပင္ေအာင္  ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ
ငလ်င္စေသာ္
  ေတာ္ပါဘိျခင္း  ငလ်င္မင္း ။    ။

ဟန္ၾကည္
၂၅.၃.၂၀၁၁(ေသာၾကာေန႔)
ည ၉:၂၀နာရီ

ပံုေတြကိုေတာ့ eleven media group ကေန screen shot ရိုက္ၿပီးယူထားပါတယ္...

Thursday 24 March 2011

၀ါသနာ. . .

facebook မွာ
ကို္ယ္နဲ႔ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုျဖစ္ေတာ့ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ေသးလားလို႔ ေမးပါတယ္။ သူက ကိုယ္တို႔ ပထမႏွစ္ေလာက္မွာ “ရင္ကြဲေကာင္”ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၀တၱဳေလးတစ္အုပ္ေပါင္းထုတ္ျဖစ္ၾကတုန္းက အတူတူေရးခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းပါ။ ကိုယ္လည္းဘယ္လိုေျဖရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါ။ ေရးျဖစ္္တာလဲမဟုတ္ မေရးျဖစ္ဘူးလဲမဟုတ္ဘူးလို႔ပဲ ေျဖခဲ့ရပါတယ္။

ေက်ာင္းသားဘ၀ကေတာ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔မို႔ ကဗ်ာေတြေရာ၊ ၀ထၳဳပါအဆက္မျပတ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အရြယ္ကလည္း ၂၀ ၀န္းက်င္ဆိုေတာ့ အခ်စ္အေၾကာင္းဆိုတာကလည္း ေရးတိုင္းထြက္တဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဘ၀အေမာေတြေၾကာင့္ ကဗ်ာဆိုတာ ရွားပါးပစၥည္းျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ အတင္းညွစ္ေရးရင္ေတာ့လည္း တစ္ပုဒ္စ ႏွစ္ပုဒ္စထြက္လာပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္ခံစားခ်က္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာ စိတ္တိုင္းမက်မိပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ျဖစ္ေစ ပန္းခ်ီေတြ ေန႔စဥ္ထိုင္ဆြဲေလ့ရွိတဲ့ ပါဗလိုပီကာဆို 
Pablo Picasso ရဲ႕ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး ေရးတဲ့အခါလည္း ေရးမိပါတယ္။


ဒါေပမယ့္ ကဗ်ာမ်ဳိးေစ့ကေတာ့ ပ်က္မသြားေသးပါ။ ပ်က္လည္းအပ်က္မခံပါ။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက ကဗ်ာစေရးခဲ့တာမို႔ ဗီဇကေပ်ာက္လည္း ေပ်ာက္မသြားႏိုင္ပါ။ တျခားကဗ်ာေတြ မေရးျဖစ္ေသးရင္ေတာင္ ကေလးေတြကိုစာသင္ရာမွာ မွတ္မိလြယ္ေစဖို႔ တစ္ခ်ဳိ႕စာေတြကို ကဗ်ာေလးေတြစပ္ၿပီး သင္ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ဓာတုေဗဒမွာပါတဲ့ ျဒပ္စင္အလွည့္မွန္ွဇယား periodic table ကို အလြယ္မွတ္လို႔ရေအာင္
“ဟိုက္ၿဒဳိ၊ ဟီလီ၊ လစ္သီ၊ ဘီ
ဘိုရြန္၊ ကာဗြန္၊ ႏိုက္၊ ေအာက္ဆီ
ဖလို၊ နီယြန္၊ ဆိုဒီ၊ မက္
အလူ၊ ဆီလီ၊ ေဖာ့ နဲ႔ဆက္
ဆာလ္ဖာ၊ ကလိုရင္း၊ အာဂြန္ မွာ
ပိုတက္၊ ကယ္လ္ဆီ ၂၀ပါ” 
ဆိုတဲ့ကဗ်ာေလးေတြ ေရးၿပီးသင္ျဖစ္ပါတယ္။


ျမန္မာစာ သဒၵါသင္ရာမွာလည္း မွတ္ရလြယ္ေအာင္
“ပင္၊ ေပါင္း၊ ယာ၊ ဂုဏ္
ဖြဲ႕စည္းပံု”
“ဦး၊ မ်ား၊ စိတ္၊ စု
အနက္ျပဳ”
ဆိုတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြေရးၿပီး သင္ပါတယ္။ ဆိုလိုတာက နာမ္ကို ဖြဲ႕စည္းပံုအရခြဲရင္ ပင္ကိုနာမ္၊ ေပါင္းစပ္နာမ္၊ ႀကိယာနာမ္၊ ဂုဏ္ရည္ျပနာမ္လို႔႔ ခြဲႏိုင္ၿပီး အနက္အဓိပၸာယ္အရခြဲရင္ တစ္ဦးဆိုင္နာမ္၊ အမ်ားဆိုင္နာမ္၊ စိတၱဇနာမ္၊ အစုျပနာမ္ လို႔ခြဲႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာတာပါ။ ဆရာလည္း ကဗ်ာစပ္မပ်က္သလို တပည့္ေတြလည္း စာရလြယ္တာေၾကာင့္ ရွဥ့္လည္းေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ႏိုင္ ပ်ားလည္းေကာင္းေကာင္းစြဲႏိုင္ၿပီး အဆင္ေျပလွပါတယ္။

ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ အဂၤလိ္ပ္စာမွာ stylistic transformation လို႔ေခၚတဲ့ စာေၾကာင္းတည္ေဆာက္ပံု တစ္မ်ဳိးကေန ေနာက္တစ္မ်ဳိးကို ေျပာင္းရတဲ့ သင္ခန္းစာေတြမွာလည္း အားက်မခံ ကဗ်ာစပ္ပါတယ္။ ဥပမာေျပာရရင္ too...to ကေန not enough...to ေျပာင္းရတဲ့သင္ခန္းစာအတြက္
“ too ေနရာ not လာ
adj မွာေျပာင္းျပန္လွန္
ေနာက္က enough  ခံ”
လို႔ ကဗ်ာေကာက္ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အပင္ပန္းခံၿပီးမွတ္စရာမလိုေတာ့ပဲ ပံုစံကို ေခါင္းထဲမွာ အလြယ္တကူမွတ္မိသြားတာေၾကာင့္ အဆင္ေျပပါတယ္။
Day Aye is too old to live alone.
ဆိုတဲ့ စာေၾကာင္းကို အထက္က ကဗ်ာသံုးၿပီး
Daw Aye is not young enough to live alone.
လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာင္းလို႔ရသြားပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုယ့္၀ါသနာကိုေတာ့ အေလအလြင့္အျဖစ္မခံဘဲ အသံုးတည့္ေအာင္ ႀကံရဖန္ရပါေတာ့တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ရင္ မွတ္ရခက္တဲ့ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ကဗ်ာေလးေတြသံုးၿပီး ကေလးေတြအလြယ္တကူ မွတ္လို႔ရသြားရင္ သူတို႔အတြက္ ၀မ္းသာသလို ကိုယ့္ဗီဇအတြက္လည္း ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။

သင္ေထာက္ကူမဟုတ္ဘဲက်န္တဲ့ကဗ်ာေတြေရးမယ္လို႔ႀကံလိုက္ရင္ 
ဘယ္ကစလို႔စေရးရမွန္း မသိေတာ့တာမ်ားပါတယ္။ 
တစ္ခါတစ္ခါ သြားရင္းလာရင္း ကဗ်ာတစ္ပိုင္းတစ္စမ်ား ေခါင္းထဲ၀င္လာရင္ ေမ့မသြားေအာင္ မွတ္ထားၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေတြ႕တဲ့စာရြက္မွာ ေကာက္ၿပီးေရးထားလိုက္မွ အဆင္ေျပတာပါ။ 
ဒါေတာင္မွ ၿပီးေအာင္ဆက္ေရးဖို႔ ေတာ္ေတာ္အားယူရပါတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕ဆရာေတြ အသက္၆၀ေက်ာ္ ၇၀မွာ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးႏိုင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္အားက်ပါတယ္။ 
ကိုယ့္မွာ အဘိုးႀကီးမျဖစ္ေသးဘဲ အခ်စ္ကဗ်ာေရးဖို႔ အင္မတန္လက္တြန္႔ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ အိမ္ရွင္မက တစ္မ်ဳိးျမင္သြားမွာ ေၾကာက္တာလည္း ပါေကာင္းပါမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ့္အေနအထားအရ သူမ်ားက တာ၀န္မေပးေပမယ့္ ကိုယ့္ဖာသာထိန္းေနရတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာ(စားလို႔လည္းမရပါ) ဆိုတဲ့အရာႀကီးေၾကာင့္ သူတကာေျပာမွာ စိုးရိမ္ေနမိတာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကဗ်ာေရးျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ္အစာမေက်တာေတြ အန္ထုတ္မိတာမို႔ ေရးၿပီးရင္ လူပါအားကုန္သြားတတ္တာေၾကာင့္ သိပ္မေရးျဖစ္ျပန္ပါ။ တစ္ပုဒ္တစ္ေလ ထြက္လာရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ထဲမွာ တင္ျဖစ္သလို အိပ္မက္
မွာလည္း တင္ျဖစ္ပါတယ္။


ဒီညေတာ့သူငယ္ခ်င္းသတိေပးတာေၾကာင့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေကာက္ျခစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္တိုင္းနည္းနည္းမွ မက်ပါ။ ေလးလံုးစပ္ပံုစံပ်က္ကဗ်ာလို႔ ေခၚလို႔ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ေျပာခ်င္တာကိုေတာ့ ေပၚလြင္ေအာင္ေျပာႏိုင္တယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ညီသစ္ဆင္းကဗ်ာမ်ားနဲ႔ ႏႈိင္းလိုက္ရင္ေတာ့ နံ႔သာဆီနဲ႔အီး၊ အင္း...ဦးပုညႀကီးရဲ႕ စာသားကို ငွားေျပာရရင္ မိုးႀကိဳးနဲ႔ အီးသံလို ခရီးအမွန္ကြာလြန္းလွေလး လို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။


ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးၿပီးသားကို ႏွေျမာတာေၾကာင့္ ပီကာဆိုရဲ႕ထံုးကို ႏွလံုးမူၿပီး တင္လိုက္ပါတယ္။

“ညီေလးအတြက္”
ညီေလးေရ...
မနက္ျဖန္ဟာ  ေရာက္မလာေသး
ခပ္ေ၀းေ၀းမွာ 
အနာဂတ္ျဖစ္  စိတ္မညစ္နဲ႔
ျဖစ္ခ်င္တာေတြ  ျဖစ္လိမ့္မယ္ ...

ညီေလးေရ...
မေန႔ဆိုဟာ  အတိတ္မွာကြဲ႕
လြန္တာေတြလည္းက်န္ခဲ့ေစ...

ညီေလးေရ...
ဒီေန႔ဆိုတာ  မင္းလက္မွာမို႔
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပင္  အားသစ္၀င္ရင္း
မင္းအနာဂတ္  မားမားမတ္ဖို႔
ဆံုးျဖတ္ခိုင္မာ  ေသြးသစၥာႏွိပ္
အတိတ္ေမ့ရင္းႀကဳိးစားစို႔။     ။

ဟန္ၾကည္
၂၅.၃.၂၀၁၁(ေသာၾကာေန႔)
နံနက္ ၂:၃၀နာရီ 

Wednesday 23 March 2011

ခ်စ္ေသာေမေမ . . .

REENOEMAN ရဲ႕ဘေလာ့ကို သြားလည္ရင္း သူ႔အေမက သူ႔ကိုယၾတာေျခခိုင္းတဲ့ အေၾကာင္းဖတ္မိတယ္။ အဲဒီပို႔စ္ကိုဖတ္ရင္း ကိုယ့္ေမေမကို လြမ္းလိုက္တာေလ။
 
ကိုယ္တို႔မိသားစုမွာ မိဘႏွစ္ပါးရယ္ ကိုယ့္ညီမရယ္ စုစုေပါင္း သားအမိ၊ သားအဖ ေလးေယာက္ပဲရွိတာပါ။ အဲဒီေလးေယာက္က အုပ္စုႏွစ္စုကြဲေနေလရဲ႕။ ကိုယ္နဲ႔ ကိုယ့္ေမေမနဲ႔က တစ္ဂုိဏ္း၊ ကိုယ့္ညီမေလးနဲ႔ ကိုယ့္ေဖေဖနဲ႔က တစ္ဂို္ဏ္းပါ။ ကိုယ္တို႔သားအမိက အသားညိဳညိဳ ပိန္ပိန္ပါးပါးေတြ၊ ကိုယ့္ညီမတို႔ သားအဖက ျဖဴျဖဴ၀၀ေတြ။ ကိုယ္တို႔ႀကိဳက္တာက ရိုးရာဂီတ ေက်းလက္ဂီတ တင္တင္ျမတို႔ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းတို႔။ သူတို႔သားအဖ ခံစားၾကတာက ေရာ့ခ္တို႔ ေအာ္လ္တာတို႔။ ဘယ္လိုမွ မတူတဲ့ မိသားစုႏွစ္တြဲပါ။ သူတို႔ သီခ်င္းနားေထာင္ၾကရင္ ကိုယ္တို႔သားအမိ အျပင္ထြက္ေနရသလို ကိုယ္တို႔နားေထာင္ရင္လည္း သူတို႔သားအဖ နားပိတ္ထားၾကပါတယ္။

ကိုယ္အမွားတစ္ခုခုလုပ္မိရင္ ကိုယ့္အေဖက ကိုယ့္ေမေမကို “မင္းသားကို ဆံုးမဦး” လို႔ ေျပာတတ္သလို ကိုယ့္ညီမ အျပစ္တစ္ခုခုလုပ္ရင္လည္း ကိုယ့္ေမေမက ကိုယ့္ေဖေဖကို ”ရွင့္သမီး ၾကည့္ေျပာဦးေနာ္” လို႔ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ အေဖတူသမီးနဲ႔ အေမတူသားျဖစ္ေနၾကျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္နဲ႔ေတာ့လည္း အဆင္ေျပလို႔ေနပါေသးရဲ႕။
 
 
 
နည္းနည္းမွမတူတဲ့ေမာင္ႏွမ . . .
(ကိုယ္ဒုတိယႏွစ္ ညီမက ဆယ္တန္းတုန္းကပါ)

ကိုယ့္ေဖေဖနဲ႔ ကိုယ့္ေမေမက ပံုစံမတူရုံသာမက စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလည္း မတူၾကျပန္ပါ။ ကိုယ့္ေမေမက ထက္ထက္ျမက္ျမက္နဲ႔ တံုးတိုက္တိုက္က်ားကိုက္ကိုက္ စိတ္မ်ဳိးနဲ႔ အကြက္ျမင္တတ္လြန္းသလို ကိုယ့္ေဖေဖက အၿမဲၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္လြန္းသူပါ။ ကိုယ့္ေမေမက ညီအစ္မသံုးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုး၊ ေဖေဖက ေမာင္ႏွမ ခုနစ္ေယာက္တဲမွာ အငယ္ဆံုးျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ ပံုစံခ်င္း စရိုက္ခ်င္း မတူၾကတာ ဆန္းေတာ့မဆန္းပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရင္းသေဘာရင္းေကာင္းၿပီး ရိုးသားတာ၊ သူမ်ားကို ကူုညီတတ္တာ၊ သနားတတ္တာေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ႏွစ္ေယာက္လံုး တစ္စိတ္တစ္၀မ္းတည္း ရွိေနျပန္ပါတယ္။
 
ကိုယ္အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ ရန္အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္တာ တစ္ခါမွမေတြ႕ဖူးပါ။ တစ္ခုခုကို မေက်မလည္ျဖစ္ၾကရင္ ေမေမက မီးဖိုထဲမွာ ေဖေဖက ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္မၾကားေအာင္ မေက်မနပ္နဲ႔ တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကတာမ်ဳိးပဲ ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္က ေမေမ့အနား၊ ညီမေလးက ေဖေဖ့အနားမွာေပါ့။


တစ္ရက္မွာေတာ့ မီးဖိုနံရံမွာ “ေၾကာင္လွ်ာသီး”လို႔ ေျမျဖဴနဲ႔ေရးထားတာေတြလို႔ ေမေမ့ကိုေမးၾကည့္ေတာ့ “ေၾကာင္လွ်ာသီးခ်က္လို႔ နင့္အေဖက ပြစိပြစိေျပာေနလို႔ ေနာက္တစ္ခါမခ်က္ျဖစ္ေအာင္ နံရံမွာေရးထားတာ”တဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ တုိက္ကြက္ပါပဲ။ လက္နက္မဲ့နည္းစံနစ္လို႔မ်ား ေျပာရမလားမသိပါ။


ကိုယ့္ေမေမက ကိုယ့္ကို က်ားက်ားလ်ားလ်ား ျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ဒါက်ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖေဖနဲ႔ သေဘာထားခ်င္းသြားတူပါတယ္။ ေဖေဖေျပာေနက်စကားက “ငါ့သားရာ ေယာက်္ားပဲ ေဒါင္က်က် ျပားက်က်ေပါ့” တဲ့။ ကိုယ္က ခပ္ငယ္ငယ္က ပိန္ပိန္ပါးပါး ေပါင္၁၀၀ေတာင္မျပည့္တတ္ေသးတဲ့ လူဖလံေလး။ စာကလြဲလို႔ က်န္တာဘာမွ မသိတဲ့ ခပ္တုံးတံုး ငတိေလးဆိုေတာ့ ေမေမက သူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ပံုစံမ်ဳိးမဟုတ္လို႔ သိပ္ေတာ့စိတ္တိုင္းက်တယ္မထင္ပါ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေတာ့ ေနာက္ဆံုးဘာသာေျဖတာ အားမရတာေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ေမေမ့ေရွ႕မွာ ငိုမိပါတယ္။ ကိုယ့္ေမေမက အားေပးမယ့္အစား ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ “ေကာင္းတယ္” တဲ့ “နင္ဂုဏ္ထူးအမ်ားႀကီးပါရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနဦးမယ္”တဲ့ ”အခုလိုဂုဏ္ထူးျပဳတ္သြားေတာ့ ငါတက္ေစခ်င္တဲ့ သစ္ေတာတို႔ စက္မႈတို႔ တက္ရတာေပါ့”တဲ့။ ေမေမငယ္ငယ္က အဲဒီလိုင္းေတြကို တက္ခ်င္ေပမယ့္ ညီမေတြကို ငဲ့ၿပီးေဒသေကာလိပ္ကိုဆက္မသြားေတာ့ဘဲ အေ၀းသင္နဲ႔ဘြဲ႕ယူခဲ့တာေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုသူ႔ကိုယ္စား တက္ေစခ်င္တာပါတဲ့။ ကိုယ့္မွာ ဆက္ငိုရအခက္ ေမေမ့ကိုပဲ ရန္လုပ္ရအခက္ျဖစ္ရပါေလေရာ။


ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကိုယ့္ေမေမဆုေတာင္း မျပည့္ပဲ ကိုယ္အားမရခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးဘာသာပါ ဂုဏ္ထူးထြက္ပါေလေရာ။ အဲဒီေန႔က ေမေမ့မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ ၀မ္းသာရအခက္ ၀မ္းနည္းရအခက္ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးပါ။ ကိုယ့္မွာ အမွတ္စာရင္းမက်မခ်င္း ေဆးေက်ာင္းသာမတက္ရရင္ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီး၀င္ၿပီး ညတိုင္းအိပ္မက္ဆိုေတြ မက္ယူရတဲ့အထိပါ။ အမွတ္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ကိုယ္အားမရခဲ့တဲ့ လူမႈေရးဘာသာမွာ အမွတ္၈၀ေက်ာ္ရတာေတြ႕မွပဲ တ၀က္စိတ္သက္သာရာရပါေတာ့တယ္။ တကၠသိုလ္ ၀င္္ခြင့္ေတြေလွ်ာက္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းမေလွ်ာက္ရဘူးလို႔မတားေတာ့ပါ။ တားလည္းမရမွန္းသိလို႔ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္လည္း ေမေမစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဒုတိယဦးစားေပးကို သြားဘက္ဆိုင္ရာေဆးတကၠသိုလ္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ တတိယဦးစားေပးကို သစ္ေတာတကၠသိုလ္ ေလွ်ာက္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ေလွ်ာက္သာေလွ်ာက္ရတယ္ ကံဆိုးလြန္းလို႔ ေဆးေက်ာင္းမမီရင္ အဲဒီေက်ာင္းေတြတက္ေနရမွာေတာ့ ေတြးရင္းေၾကာက္တာပါပဲ။


ကိုယ္တို႔ဆယ္တန္းေျဖၿပီးေတာ့ တကၠသိုလ္ေတြက မဖြင့္ေသးဘဲ ပိတ္ထားလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ထိုင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စစ္ေဆးတကၠသိုလ္ေတြတက္ကုန္ၾကပါတယ္။ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ေပၿပီးေစာင့္ေနေတာ့ တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ထင္ၾကပါေလေရာ။ ကိုယ့္ေမေမကေတာ့ အားေပးပါတယ္။ ကိုယ္လည္း အဲဒီႏွစ္ႏွစ္လံုး အအားမေနပဲ ဆယ္တန္းေတြစာသင္လိုက္ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ နယ္ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ လုပ္အားေပးေက်ာင္းဆရာသြားလုပ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာလို႔ တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္ေတြျပန္က်လာေတာ့ သူမ်ားေတြလက္ထဲမွာ ၀င္ခြင့္ေတြေရာက္ေပမယ့္ ကိုယ့္လက္ထဲေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါ။ မတတ္သာတဲ့အဆံုး ေမေမ့ကိုဖြင့္ေမးေတာ့မွပဲ ေအး ငါသိမ္းထားတယ္ဆိုၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္(မႏၲေလး)သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ျပဳသည္ဆိုတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းေလးထုတ္ေပး ပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္မွာ ေမေမစိတ္ညစ္မွာ စိုးတာေၾကာင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ အူျမဴးတဲ့ဟန္ေတာင္ မျပရဲပါ။


ကိုယ္ေဆးေက်ာင္းတက္တဲ့ ေနာက္ႏွစ္မွာပဲ စက္မႈတကၠသိုလ္ေတြကို ဖ်က္သိမ္းၿပီး GTC လုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္က ေမေမ့ကို ဘယ္လိုလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမေျပာဘဲ ရယ္က်ဲက်ဲ လုပ္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါတင္မကဘဲ ကုိယ့္ညီမကိုပါ ေဆးေက်ာင္းေလွ်ာက္ခိုင္းလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ေမေမပါ။

ကိုယ္တို႔မိသားစု . . .
(ငပလီမွာ ၁၀ရက္ေလာက္ေနခဲ့တဲ့ ကိုယ့္အေရာင္ပါ)


ကိုယ္ေဆးေက်ာင္းမတတ္ခင္ ေစာင့္ေနရခ်ိန္မွာ ေမေမက ေဗဒင္ေမးပါတယ္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အဲဒီေဗဒင္ဆရာက ကိုယ့္ကို အိမ္ေထာင္က်ရင္က် မက်ရင္ေထာင္က်ကိန္းျမင္တယ္လို႔ ေဟာလႊတ္လိုက္ေတာ့ ေမေမ့ခမ်ာေနမထိထိုင္မထိျဖစ္ျပန္ပါေတာ့တယ္။ ေပးလိုက္တဲ့ယၾတာကလည္း ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ေသြးထြက္ေအာင္လုပ္ရမယ္တဲ့။ အဲဒီယၾတာကို ကိုယ့္ကိုေခ်ခိုင္းေတာ့ အလကားသက္သက္ အသားအနာမခံႏိုင္တဲ့ကိုယ္က အေၾကာက္အကန္ျငင္းမိပါတယ္။ ေျပာလည္းနားမေထာင္တာသိသြားတဲ့ ေမေမက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ ကိုယ္လည္း ေမေမေမ့သြားေလာက္ၿပီအထင္နဲ႔ ဖာသိဖာသာပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းေဘာလံုးကန္ရင္း ငုတ္နဲ႔ခလုတ္တိုက္မိတာေၾကာင့္ ေျခေထာက္ၿပဲသြားတာကို ေမေမျမင္ေတာ့မွ “ေကာင္းတယ္ ယၾတာေက်သြားၿပီ” လို႔ ေကာက္ခါငင္ခါ ေျပာပါေတာ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း အမွတ္သည္းေျခႀကီးတဲ့ ကိုယ့္ေမေမပါ။

 
ကိုယ့္ေမေမက ေတာ္ေတာ္ေခတ္မီတဲ့အေမပါ။ ကိုယ္အရြယ္ေရာက္ကတည္းက မိန္းကေလးေတြအေၾကာင္းကို ကိုယ့္ကိုယ္ေျပာျပပါေတာ့တယ္။ ၾကာေတာ့ ကိုယ့္မွာကိုယ္တိုင္ရည္းစားမထားရဘဲနဲ႔ မိန္းမေတြအေၾကာင္းကို နားလည္သြားတဲ့အထိပါ။ ဒါတင္မက မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြထားဖို႔ တိုက္တြန္းပါတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းျပခ်က္က ရွင္းရွင္းေလးပါ။ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေပါင္းေတာ့ သူတို႔အေၾကာင္းသိသြားၿပီး ေတာ္ရုံတန္ရုံနဲ႔ ရင္မခုန္တတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သိပ္မွန္တဲ့ အယူအဆပါ။ အခုလည္း ကိုယ့္ေက်ာင္းသားမိဘေတြကို ကိုယ္က အဲဒီလို အႀကံေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ညီမေလးကိုလည္း ကိုယ့္ေဖေဖက ေယာက်္ားေလးေတြအေၾကာင္း မႃခြင္းမခ်န္ေျပာထားတာပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမဟာ အဲဒီဘက္မွာ စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္တဲ့ အသိေတြ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။


ကိုယ္ေဆးေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့လည္း အဲဒီေဗဒင္ဆရာက တစ္စခန္းထပါေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မိန္းမရကိန္းျမင္ျပန္ၿပီေပါ့။ အားအားရွိတိုင္း ကိုယ့္ကိုမိန္းမေပးစားခ်င္ေနတဲ့ ေဗဒင္ဆရာပဲ ထင္ပါရဲ႕။ သူကသာေဟာေနပါတယ္ ေက်ာင္းေရာက္တာေတာင္ မဲမဲသဲသဲ ငခ်ိတ္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးကို ႀကဳိက္မယ့္သူမရွိလို႔ ကိုယ့္မွာ သစ္ငုတ္တိုက သစ္ငုတ္တိုပါပဲ။ အဲဒီလိုေဟာတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကိုယ္စိတ္တိုလိုက္တာေလ။ စြံေတာင္မစြံတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးကို မိန္းမရမယ္ေဟာတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ေပေတာ့။ ဒီတစ္ခါ ထပ္ေပးတဲ့ ယၾတာက ခပ္ဆန္းဆန္းပါ။ ေမွာက္အိပ္ၿပီး ေရခ်ိဳးရပါမယ္တဲ့။ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေပးလိုက္တဲ့ အဲဒီယၾတာကို ေခ်ဖို႔အသာထား စိတ္ေတာင္မကူးခ်င္ပါ။ အေက်ာက္အကန္ျငင္းမိေပမယ့္ ကိယ့္ေဖေဖက “မင္းေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္ပါကြာ” ဆိုတာေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေခ်ေပးရပါေတာ့တယ္။


ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးတဲ့။ အိပ္ယာေအာက္မွာ မင္းသမီးဓာတ္ပံုထားၿပီး ခုနစ္ရက္အိပ္ရပါဦးမတဲ့။ ဒီေလာက္ကေလးကလားဆန္တဲ့ ယၾတာႀကီးကိုေတာ့ ထပ္မေခ်ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ေမေမက ဘာမွထပ္မေျပာေတာ့တာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ မသကၤာတာေၾကာင့္ တစ္ညသားမွာ ကိုယ့္အိပ္ယာေအာက္ကိုလွန္ၾကည့္ေတာ့ နႏၵာလႈိင္ရဲ႕ ပိုစတာႀကီး ေရာက္ေနပါေရာလား။ ဒါနဲ႔ ေမေမ့ကို “ဒီ၀န္ႀကီးမ်ားကေတာ္ပံုေတာ့ မထားပါနဲ႔ေမေမရာ က်န္တဲ့ပံုေလးထားေပးပါ”လို႔ ေလေျပာ့ေလးနဲ႔ ေတာင္းပန္ရပါေတာ့တယ္။


တကယ္ဆို ကိုယ့္ေမေမက ေခတ္ပညာတတ္ဘြဲ႕ရပါ။ လယ္ထဲမွာထမင္းပို႔ရင္း စာက်က္ၿပီး ဆယ္တန္းကို ႏွစ္ဘာသာဂုဏ္ထူးပါေအာင္ ေျဖခဲ့တာပါ။ ဒီေလာက္ေခတ္ပညာတတ္တဲ့ အေမျဖစ္ေပမယ့္ သားသမီးအေရးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အဲဒီေခတ္ပညာေတြ ေတြးေခၚဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ သားေဇာ၊ သမီးေဇာဆိုတာ ဒါပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ႕လို႔ အခုလို အရြယ္ေရာက္လာမွပဲ စဥ္းစားမိရင္း ေမေမ့ကို လြမ္းမိရပါေတာ့တယ္။


ကိုယ့္ေမေမ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။     ။

Tuesday 22 March 2011

တစ္ခါတစ္ေလ . . .

မနက္ ၂နာရီ ၁၅ရွိၿပီ။
 
ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရရင္ အိပ္စက္ျခင္းက ကိုယ့္ဆီအလည္ေရာက္မလာေသးပါလို႔ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ ညေနက အျပင္ခဏသြားၿပီး CDMA 450 ဖုန္းကဒ္ ကုန္ေနတာ သြား၀ယ္ရတယ္။ အနည္းဆံုးကေတာ့ တစ္ေသာင္းတန္ပဲ ရွိတာဆိုေတာ့ ႏွေျမာလည္း မ၀ယ္လို႔မျဖစ္ျပန္ဘူးေလ။ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္လည္း ဖုန္းအမ်ဳိးအစားေတြမ်ားလိုက္တာ။ ဘာက ပိုေကာင္းလဲဆိုတာ မသိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ရွိတာကိုယ္ အေကာင္းလုပ္ရတာပဲ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ေလ။
 
အျပင္ကျပန္လာေတာ့ တပည့္မႏွစ္ေယာက္ေစာင့္ေနၾကတယ္။ စာသင္တဲ့အိမ္က တပည့္မက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားေတာ့မွာမို႔ သူ႔အိမ္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ ဆရာ့စာအုပ္ေတြ လာေပးတာပါတဲ့။ ကိုယ္လည္း သူ႔လက္ထဲက အိတ္ကိုဆြဲယူထားၿပီး မေမွာင္ခင္ အျမန္ျပန္ဖို႔ေျပာၿပီး ေမာင္းထုတ္လိုက္ရတယ္။ ဒီေခတ္ကာလႀကီးက ဘာမွအစိုးမရဘူး မဟုတ္လားေလ။ သူတို႔ျပန္သြားမွ အိမ္ထဲ၀င္ၿပီး ယူလာတဲ့ကိုယ့္စာအုပ္ေတြကို ျပန္စစ္ႀကည့္မွ land fair အိပ္တစ္လံုးေတြ႔႕လို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့မွပဲ အက်ၤီတစ္ထည္ေတြ႕ပါေတာ့တယ္။ ကေလးက ကိုယ့္ကို ကန္ေတာ့ဖို႕႔လာတာကို ကိုယ္က စိုးရိမ္ၿပီး အတင္းျပန္လႊတ္မိတာကို ေတြးမိမွ ရယ္ခ်င္မိပါေတာ့တယ္။ သူ႔ဆရာ သႀကၤန္တြင္းမွာ ၀တ္ဖို႔ထင္ပါရဲ႕ ဟာေ၀ယန္ရွပ္ပံုစံ၀ယ္လာလိုက္တာ ေရွးက်တဲ့ကိုယ့္မွာ ၀တ္ၾကည့္ရင္း ေက်ာစိမ့္မိပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔မ်က္စိနဲ႔လွလို႔၀ယ္လာတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ကလည္း လွလွေလး၀တ္ျပရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါလားေလ။

 
၇နာရီေလာက္ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာထိုင္ေနတုန္း တပည့္မတစ္ေယာက္က ဖုန္းဆက္ၿပီး မုန္႔လာပို႔မယ္ဆိုလို႔ ေစာင့္ရျပန္ပါတယ္။ ၈နာရီေလာက္မွာ သူတို႔သားအဖ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲလာပို႔ေတာ့ ပို႔ဆြမ္းဘုဥ္းေပးတဲ့ ဦးဟန္ၾကည္လည္း ဒါနေလးေျမာက္သြားေအာင္ အားရပါးရ ဘုဥ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
ေသာက္ရင္း...ေရးရင္း လုပ္ၾကည့္တာ...

ကေလးေတြျပန္သြားေတာ့ စာထိုင္ဖတ္ရင္း ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ မေသာက္ျဖစ္တာ ၾကာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဘီယာထိုင္ေသာက္လိုက္တာ မေသာက္တာၾကာသြားလို႔လားမသိ ၇ဗူးကုန္တာေတာင္ ရီေ၀ေ၀ေလးပဲရွိေနတာေၾကာင့္ ဆက္မေသာက္ရဲေတာ့ပါ။ ေပါင္၁၆၀ Body mass ထဲမွာ ဘီယာေတြ ဓာတ္ျပယ္ကုန္တာမ်ားလား စဥ္းစားမိပါတယ္။ တပ္ထဲက ေမ့ေဆးပါရဂူဗိုလ္ႀကီးငယ္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူမူးၿပီး ကိုယ္မမူးေသးရင္ ကိုယ့္ေဘာ္ဒီႀကီးကို အၿမဲရန္လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ၁၉ရက္ေန႔က သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ပင္လယ္စာဆိုင္မွာ လိုက္ေႁကြးေတာ့ သူပဲ သိပ္မမူးလိုက္လို႔လားေတာ့မသိ ရန္လုပ္မခံလိုက္ရပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးေလးရက္ေလာက္ကေတာ့ alcohol 13.5% ပါတဲ့ Traditional ဆိုတဲ့ ေဟာ္လန္ဘီယာတစ္ဗူး စမ္းေသာက္လိုက္မိတာ တစ္ဗူးထဲနဲ႔႔တင္ ပက္လက္လန္သြားပါေတာ့တယ္။ အခုတစ္ကဒ္၀ယ္ၿပီး ေသာက္ၾကည့့္ျဖစ္တဲ့ Singha ကေတာ့ alcohol 5% ပဲပါတာမို႔ 
ဘီယာစာရင္းေတာင္ မ၀င္ပါ။
ဒါေတာင္မမူးေသးပါလား...

စာသင္ႏွစ္တစ္ႏွစ္လံုး စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ထိန္းသိမ္းရင္း ႀကိဳးစားေပးခဲ့ရတာမို႔ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ (သူမ်ားလိုလည္း အျပန္ထြက္ မကဲတတ္ေလေတာ့) ဘီယာေလးေသာက္မိတာေလာက္ကိုေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနတာကိုေထာက္ၿပီး ခ်စ္စြာေသာ မိတ္ေဆြႀကီးမ်ားက နားလည္သေဘာေပါက္ေပးလိမ့္မည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆမိပါေၾကာင္း။ အင္း...ဒီပို႔စ္ေရးရင္းနဲ႔ ဆက္ေသာက္လိုက္တာ ေနာက္ထပ္တစ္ဗူး ကုန္သြားျပန္ပါေပါ့လား။      ။

 
 

လူႀကီးဂိမ္း . . .

ဒီေန႔လည္း ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္မွ အိပ္ရာကထျဖစ္တယ္။ 

 
အိပ္ယာထခ်ိန္...
မေန႔ညကေတာ့ မသြားျဖစ္တာၾကာေနတဲ့ ဘုရားသြားဖူးျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုး အလုပ္နဲ႔နပန္းလံုးေနလို႔ ဘုရားမေရာက္ျဖစ္တာလည္း ၾကာခ့ဲပါၿပီ။ အားလပ္ရက္မွာ ဘုရားဖူးဖို႔ကလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ မေရာက္ျဖစ္ပါ။ မေန႔ကေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္သြားမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာေၾကာင့္ ေရာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဘုရားေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ဓာတ္ပံုရိုက္ယူခဲ့ပါေသးတယ္။

 
ညဦးပိုင္းနဲ႔ ေစတီေတာ္...

ေကာင္းေတာ့ေကာင္းတယ္။ ေလာကႀကီးမွာ လူေတြျဖစ္ပ်က္၊ လည္ပတ္သြားလာေနတာ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ရႈပ္သက္သာတယ္။ သူမ်ားေနအနားယူရင္ ဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘယ္လိုေနၾကသလဲေတာ့ ကိုယ္မသိပါ။ ကိုယ္သိတဲ့ အနားယူျခင္းကေတာ့ အိပ္ခ်င္တဲ့အခ်ိန္အိပ္ၿပီး အိပ္ရာထခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွထျခင္းပါပဲ။ ေဘးအကင္းဆံုး အနားယူျခင္းလို႔ ယူဆထားတာမုိ႔ ဒီအက်င့္ကို ျပင္ဖို႔ေတာ့ မစဥ္းစားမိပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို တစ္ခါတစ္ခါ စဥ္းစားမိရင္ မအိပ္ဘဲေနျပန္ရင္လည္း ညလံုးေပါက္ေနလို႔ေန၊ အိပ္ျပန္ရင္လည္း တစ္ေနကုန္တစ္ေနခမ္း၊ အစားအေသာက္ဆိုလည္း ေတြ႕ရင္စားၿပီး မေတြ႕ရင္ အပင္ပန္းခံၿပီး မရွာတဲ့လူျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သံသရာမွာ စစ္သားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀ေတာ္ေတာ္မ်ားခဲ့လို႔မ်ား အခုလိုအထံုပါေနသလားလို႔ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုထိေတာ့ ကိုယ့္အက်င့္နဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ ကိုယ့္ကိုယ္ သဟဇာတ ျဖစ္ေနဆဲပါ။

ဒီမနက္ အင္း...ေန႔လည္ေပါ့ေလ အိပ္ရာထေတာ့ ကိုယ့္အိမ္ရွင္မက အျပင္သြားေနတယ္။ ခရီးသြားဖို႔ရက္ နီးေနၿပီဆိုေတာ့ ျပင္ဆင္စရာရွိတာေတြ ျပင္ဖို႔သြားတာပါ။ ႏိုးတဲ့အခ်ိန္ကလည္း စေကာစကအခ်ိန္ျဖစ္ေနျပန္ေတာ့ မနက္စာေယာင္ေယာင္၊ ေန႔လည္စာေယာင္ေယာင္ တစ္နပ္စားလိုက္တယ္။ တစ္ခုေတာ့ေကာင္းတယ္။ မနက္စာစားခ်ိန္မွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာမ်ားေတာ့ ထမင္းတစ္နပ္ဖိုးေတာ့ အကုန္အက်သက္သာသလို ျဖစ္ေနလို႔။

 http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/6/65/Sims3Cover-Art.jpg
 the Sims 3 

ထမင္းစားတဲ့အလုပ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ကုိယ့္ကြန္ျပဴတာေရွ႕မထုိင္ျဖစ္ဘဲ အိမ္ရွင္မစက္ေရွ႕သြားထိုင္ၿပီး ညကကစားတဲ့ Sim 3 ဆက္ကစားဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ ဒီဂိမ္းကစားလိုက္မိရင္ ညဘက္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မအိပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုကုန္ေအာင္လုပ္ရမလဲ မသိတဲ့အခါ အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ျဖဳန္းေပးတဲ့ ဂိမ္းလို႔ေျပာရမယ္ထင္ပါရဲ႕။

 
ကစားဖို႔ loading စအ၀င္...


မွတ္ထားတာေတြထဲကမွ...


ဒီဂိမ္းရဲ႕ထူးျခားခ်က္က တျခားဂိမ္းေတြမွာလိုမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းကို ကိုယ္တိုင္စီမံခြင့္ရွိတာပါ။ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ဇာတ္လမ္းကို ကိုယ္ႀကိဳက္သလိုကစားလို႔ရတာေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ဘ၀နဲ႔ နီးစပ္သြားပါတယ္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို ယူၿပီးကစားမယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕ trait ဗီဇစရိုက္ေတြကို အေျခခံၿပီး အလုပ္ေရြးခ်ယ္ရပါတယ္။ ကိုယ့္၀ါသနာနဲ႔ ကိုယ့္အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းနဲ႔ မကိုက္ျပန္ရင္လည္း ဘ၀ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔မလြယ္ျပန္ပါ။ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ေအာင္ႀကဳိးစားလို႔ ရခ်င္ရမွာျဖစ္ေပမယ့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေပ်ာ္ရႊင္မႈရမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကိုယ္ေရြး...

ဒါေတြတင္မကဘဲ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြကို အၿမဲၾကည့္ၿပီး ျဖည့္ေပးဖို႔ႀကိဳးစားရပါတယ္။ အစားအစာ၊ တစ္ကိုယ္ေရသန္႔ရွင္းမႈ၊ အညစ္အေၾကးကိစၥ၊ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၊ စြမ္းအင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ စတဲ့မီတာေတြကို မွ်မွ်တတ ျပည့္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မွ သူ႔ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ ျမင့္မားပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္တို႔အျပင္လူေတြနဲ႔ သေဘာတရားခ်င္း တူႏိုင္သမွ်တူေအာင္ လုပ္ထားတဲ့ ဂိမ္းျဖစ္ပါတယ္။ စြမ္းအင္ေတြျပည့္၀ေနလို႔ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အင္တိုက္အားတိုက္လုပ္ႏိုင္မယ္ မထင္သင့္ပါ။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိျပန္ရင္ လုပ္အားက်ဆင္းပါေတာ့တယ္။ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး အဆင္မေျပျပန္ရင္လည္း အလုပ္ထိခိုက္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔ရဲ႕ဗီဇနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ တစ္ကိုယ္တည္းေနရတာ အားသန္တဲ့ loner ဗီဇရွိတဲ့ဇာတ္ေကာင္က်ေတာ့ လူမ်ားမ်ားၾကားေရာက္သြားရင္ စိတ္ညစ္လာျပန္ပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းႀကိဳက္တတ္တဲ့စရိုက္ရွိတ့ဲဇာတ္ေကာင္မ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ပါတီေပးေနရင္ ေပ်ာ္မဆံုး၊ ရႊင္မဆံုး သီခ်င္းတေၾကာ္ေၾကာ္ဆိုလို႔ပါ။ သူတို႔စိတ္ခ်မ္းသာေနရင္ ေရခ်ဳိးရင္ေတာင္ သီခ်င္းေလးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ေနၿပီး စိတ္အလိုမက်ရင္ေတာ့ control panel ေပၚက မ်က္ႏွာဟာ တစ္ခ်က္တည္းမဲ့လာပါေတာ့တယ္။ သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ျမင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေပးေနရတာနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္သြားေအာင္ ဆြဲေဆာင္မႈရွိလွပါတယ္။

 
ဒီၿမိဳ႕ႀကီးမွာေနတယ္ . . .

လစဥ္အိမ္လခေတြ၊ အခြန္ေတြကိုလည္း အခ်ိန္မီေဆာင္ရပါတယ္။ အခြန္ေဆာင္တာ ေနာက္က်သြားရင္ေတာ့ တာ၀န္ရွိသူက ကိုယ့္ပစၥည္းေတြကို အခြန္တန္ဖိုးနဲ႔ညီေအာင္ သိမ္းပါေလေရာ။ ညဘက္ဆိုရင္ သူခိုး၀င္တတ္ပါေသးရဲ႕။ သူခိုး၀င္ရင္ သတိေပးတဲ့စက္တပ္ထားရင္ သူခိုး၀င္တာနဲ႔ ရဲေရာက္လာၿပီး သူခိုးကိုဖမ္းပါေတ့တယ္။ ဒါေတာင္မွ တစ္ခါတစ္ေလမွာ သူခိုးက ရဲကိုနပမ္းျပန္လံုးၿပီး ထြက္ေျပးသြားတတ္ပါေသးတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္အိမ္ကို သူခိုးမ၀င္ေအာင္ သတိေပးစက္ ၁၀၀တန္ေလး တပ္ထားမိတာ ေပါေခ်ာင္မေကာင္းစက္ျဖစ္လို႔ထင္ပါရဲ႕ သူခိုးကေအးေအးေဆးေဆး၀င္ခိုးသြားလိုက္တာ တပင္တပန္းရွာထားရတဲ့ေခၽြးနည္းစာေလးေတြ စုေဆာင္းၿပီး၀ယ္ထားရတဲ့ ပစၥည္းေလးေတြ သူခိုးေနာက္ပါသြားပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္သာမက ကိုယ္ပါ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဓာတ္က်သြားတဲ့အထိပါ။
  ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ရုံးတဲ့ . . .

ကိုယ္ရွာတဲ့ေငြေလးေတြနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ျပင္လို႔ဆင္လို႔လည္း ရပါေသးတယ္။ အိမ္ကိုခ်ဲ႕ေဆာက္ႏိုင္သလို အိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂေတြလည္း ၀ယ္ျဖည့္လို႔ရပါတယ္။ ပစၥည္းေကာင္းေကာင္းေလးမ်ား၀ယ္ၿပီးရင္ ေမာင္မင္းႀကီးသားေလးက သီခ်င္းေတြ တေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ေပ်ာ္မ်ားေတာင္ ေပ်ာ္လို႔ေနပါေသးတယ္။

ကားမ၀ယ္ႏို္င္ခင္ တက္က္စီစီးထားမယ္ . . .
 
ဒီဂိမ္းကို ကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ကစားရင္ ညပိုင္း၁နာရီေလာက္မွပဲ နားပါေတာ့တယ္။ အစက ကိုယ္ဂိမ္းကစားေနရင္ အျပစ္ေျပာခ်င္တဲ့သူေတာင္ ဒီဂိမ္းနဲ႔ေတြ႕မွ ကိုယ္အေျပာခံရသက္သာပါေတာ့တယ္။ ညဘက္ကိုယ္ဂိမ္းကစားခ်င္ရင္ သူနားမွပဲ ကိုယ့္အလွည့္က်တဲ့အထိပါ။ ဒီေန႔ေန႔လည္ပိုင္း သူအျပင္သြားတုန္းေလး ဂိမ္းထိုင္ကစားေနလိုက္တာ ညေန၄နာရီထိုးမွပဲ နားျဖစ္ပါတယ္။

ဂိမ္းကစားတာနားၿပီး ဒီပို႔စ္ကိုေရးတာ သိပ္မၾကာေပမယ့္ ကြန္နက္ရွင္ က်ေနတာေၾကာင့္ ဓာတ္ပံုေလးေတြ တင္တာ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ေနရပါေသးတယ္။ GSM ကို စိတ္ကုန္လာလို႔ CDMA  နဲ႔ အြန္လိုင္းတက္ရင္ေကာင္းမွန္းသိေပမယ့္ ပိုက္ဆံပင္စိုက္ထားတာ မရွိေလေတာ့ ရွိသမွ်ေလးနဲ႔ပဲ ေရာင့္ရဲရင္း ညဘက္ေရာက္မွပဲ ပံုေတြျပန္ျဖည့္တင္ပါေတာ့မယ္။     ။



Monday 21 March 2011

တစ္ရက္၁၅၀၀ . . .

မေန႔ညက အိပ္ရာ၀င္တာေနာက္က်သြားတယ္။ 
စာေရးလိုက္ စာဖတ္လိုက္လုပ္ရင္း မနက္လင္းအားႀကီး ၄နာရီေလာက္မွပဲ အိပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔လည္ ၁၂နာရီေက်ာ္မွပဲ ႏိုးပါေတာ့တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုရင္ အၿမဲေန႔နဲ႔ ညမွားေလ့ရွိပါတယ္။ ေန႔လည္ဖက္မွာ မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လူေတြသြားလာေနၾကတာကို မျမင္ရေတာ့ဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီး အားလံုးတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညအခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေနတာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္မျမင္မိပါ။
ဒီေန႔အိပ္ရာက ႏိုးၿပီးေတာ့ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ၿပီး အြန္လိုင္းေပၚတက္စာဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ပညာေရးဆိုင္ရာ ဆိုုဒ္ေတြကို ရွာေဖြဖတ္ရင္းက အေမရိကားမွာ မူလတန္းဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ ၀င္ေငြဟာ တစ္ႏွစ္ကို ေဒၚလာ ၃သိန္းေက်ာ္(ျမန္မာေငြ သိန္း၃ေထာင္ ေက်ာ္မယ္ထင္တယ္) ရတယ္ဆိုတာ ဖတ္မိေတာ့ ေခါင္းႀကီးသြားပါတယ္။ စာသင္လက ၁၀လရွိရင္ တစ္လကို ၀င္ေငြ သိန္း၃၀၀ေလာက္ရၾကတာပါကလား။ အဲဒီ The Case for $320,000 Kindergarten Teachers ဆိုတဲ့ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရင္း အေတြးေတြ မီးခိုးမဆံုး မိုးမဆံုး နယ္ခ်ဲ႕မိပါေတာ့တယ္။ သင္ေထာက္ကူ ေဆာင္းပါးလည္း ဘာသာမျပန္ျဖစ္ေတာ့ပါ။
ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္က အထက္တန္းျပ ဆရာတစ္ေယာက္ကို လစာ ေလးေသာင္းခြဲေလာက္ပဲရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုးေပါင္းရင္ ၅သိန္းေက်ာ္ ၆သိန္း၀န္းက်င္ပဲ ရွိပါလိမ့္မယ္။ ေဒၚလာနဲ႔တြက္ရင္ တစ္လ၀င္ေငြဟာ ေဒၚလာ ၅၀ေတာင္ မျပည့္ခ်င္ပါ။ တစ္ႏွစ္လံုးေပါင္းလိုက္ရင္ ေဒၚလာ၅၀၀ေက်ာ္ေလာက္ပဲ ရပါတယ္။ သူတို႔တိုင္းျပည္က ဆရာေတြရဲ႕ ၀င္ေငြနဲ႔ယွဥ္ရင္(ဒါေတာင္ ကိုယ့္ဆီက အထက္တန္းျပနဲ႔ သူ႔ဆီက မူလတန္းဆရာနဲ႔ ယွဥ္တာပါ) အဆေျခာက္ဆယ္ေလာက္ေတာင္ ကြာခ်င္တိုင္းကြာေနပါေတာ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ဆီမွာ ဆရာေတြကို ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းစာရင္းသြင္းထားၿပီး ကို္ယ့္ဆီမွာက အိမ္သာလို မရွိသံုးေလာက္ပဲ သေဘာထားၾကတာမ်ားပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆရာေတြ၊ ဆရာမေတြခမ်ာ ကံဆိုးလိုက္ၾကတာ။ ဒီလစာေလးေတြ မျဖစ္စေလာက္ေလးနဲ႔ ကိုယ္တို႔ကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေႃမွာက္ေပးခဲ့ၾကတာပါ။
ေဆးေက်ာင္းဒုတိယႏွစ္က ကိုယ္တို႔ဆရာ ေဒါက္တာဦးမင္းေဆြ(အခုေတာ့ ညႊန္မွဴးျဖစ္သြားပါၿပီ) ေျပာတဲ့စကားကို ျပန္သတိရမိပါေသးတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ရတဲ့လခက ခင္ဗ်ားတို႔ကို စာလာသင္ဖို႔ ကုန္တဲ့ဆိုင္ကယ္ဆီဖိုးေလာက္ပဲရွိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကမွ ဒီလိုသင္မေပးရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘယ္သူမွသင္ေပးမွာ မဟုတ္ဘူး”တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ကိုိယ္တို႔ဆရာေတြဟာ အဲဒီလိုဆရာေတြပါ။ အဲဒီလ္ို အနစ္နာခံၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ညႊန္မွဴးျဖစ္ခ်င္လို႔ေနမွာေပါ့လို႔ ေစဒကတက္ခ်င္လည္း တက္ပါ။ ဒီအရြယ္ အိုႀကီးအိုမေရာက္မွ ညႊန္မွဴးျဖစ္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ စည္းစိမ္ခံႏိုင္ေတာ့မွာ ပါလိမ့္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူသင္ေပးလို႔သာ ကိုယ္တို႔ေတြ တတ္ၾကရတာေတာ့ ျငင္းမရပါ။
တစ္ညေနလုံး ထုိင္စဥ္းစားရင္း ေက်ာင္းကဆရာေတြကို ကရုဏာသက္ေနမိပါတယ္။ ကိုယ္တို႔အျပင္ဆရာေတြဆိုတာ ကိုယ္ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ေအာင္ျမင္ႏုိင္ ၀င္ေငြရႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔မွာေတာ့ မသင္လည္းဒီေလာက္၊ သင္လည္းဒီေလာက္ဆိုေတာ့ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ေတြ ခမ္းကုန္ၾကတာ ဆန္းေတာ့မဆန္းပါ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႀကိဳးစားမယ္ပဲေျပာေျပာ ၾကာရွည္မွာ ေကာင္းႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ ဗိုက္ျပည့္ေနမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဆရာေတြလို အူမမေတာင့္ၾကေလေတာ့ သီလေစာင့္ၾကဖို႔လည္း ခဲယဥ္းလာၾကရွာပါလိမ့္မယ္။ စေလဦးပုညႀကီးေျပာဖူးတဲ့
“ပညာရွင္ဆိုကတဲ၊ မြဲရင္ျဖင့္ မိုက္ရေတာ့မယ္” ဆိုတဲ့ ေတးထပ္စာသားအတိုင္း ျဖစ္ကုန္ၾကရွာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျပင္လူေတြကေတာ့ ဒါကိုသေဘာေပါက္ခ်င္မွ ေပါက္ပါလိမ့္မယ္။ ဆရာေတြရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးဆိုင္ရာ အခက္အခဲေတြေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားမႈေတြကို ဘယ္သူမွနားလည္မေပးၾကတာမ်ားပါတယ္။ အက်ဳိးဆက္ကိုပဲ အျပစ္ျမင္ၿပီး အေၾကာင္းတရားကို နားလည္မေပးႏိုင္သူေတြၾကားမွာ ကိုယ္တို႔ရဲ႕အျဖဴအစိမ္း၀တ္ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြမွာ လူရမ္းကားေတြလို အထင္အျမင္ေသးခံရၿပီး အားလံုးက ရြံေၾကာက္ႀကီး ျဖစ္တာခံေနရပါေတာ့တယ္။
ကာယကိုပဲ အသံုးခ်တဲ့ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔၀င္ေငြဟာ ေလးငါးေထာင္ရွိေနတဲ့ ဒီဘက္ေခတ္မွာ ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔၀င္ေငြဟာ ၁၅၀၀ပဲ ရွိေနသမွ် ကိုယ္တို႔ကေလးေတြ ကံေကာင္းၾကမယ္မထင္ပါ။ ေဂ်ာ္နီ၀ါးကား တံဆိပ္အျပာတစ္လံုးေသာက္ခ်င္ရင္ေတာင္ သံုးေလးလစာေလာက္ စုယူရရွာမယ့္ ဒီဆရာဆရာမေလးေတြ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္ကုန္ခမ္းတာကို အျပစ္ေျပာေနၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကိုယ့္အိတ္ထဲကကိုယ္စိုက္ၿပီး အေမရိကားမွာလို တစ္လကို ေဒၚလာသံုးသိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ေပးၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ အင္း အဲဒီေလာက္ေပးလို႔မွ ေကာင္းမလာရင္ေတာ့လည္း ျဖဳတ္၊ ထုတ္၊ သတ္ လုပ္ရုံပဲ ရွိမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူတို႔ေလာက္မွ ၀င္ေငြမရတဲ့ ကိုယ္တို႔ရဲ႕ဆရာေတြ သူတို႔လို မေတာ္တာ၊ အာရုံမစိုက္တာ၊ ေစတနာမထားႏိုင္တာ အျပစ္ေျပာေနၾကရင္ေတာ့ ေျပာတဲ့သူကိုပဲ လူမိုက္နံမည္တပ္ရပါေတာ့မယ္။ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ လူမိုက္ေတာ္ေတာ္မ်ားေနမယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီလူမိုက္ထဲမွာ ကိုယ္က ထိပ္ဆံုးကပါေနမလားဆုိတာ စဥ္းစားရင္း ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ဘာစာမွ မယ္မယ္ရရ မဖတ္ျဖစ္ ဘာသာမျပန္ျဖစ္ဘဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ပါေရာလား။     ။

Sunday 20 March 2011

စာသင္ခန္းစည္းကမ္း ခ်မွတ္ျခင္း . . .

စာသင္ခန္းတြင္းစည္းကမ္းေတြဟာ 
စီမံခန္႔ခြဲမႈနဲ႔ လံုၿခဳံစိတ္ခ်ရတဲ့ သင္ၾကားေရးပတ္၀န္းက်င္ေကာင္းတစ္ခု တည္ေဆာက္ရာမွာ အလြန္အေရးပါပါတယ္။

ဆရာသစ္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္းေသ၀ပ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း သူတို႔ရဲ႕ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ေတာင္ သံုးစြဲလိုက္ရတယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားမိရင္ သူတို႔ကိုယ္္သူတို႔ေတာင္ အံ့ၾသယူၾကရေလ့ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္းလိုက္နာေအာင္ ထိန္းသိမ္းရင္း ဆရာာကိုယ္တိုင္ စိတ္တိုေဒါသထြက္သြားရင္၊ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က စာသင္ခန္းတစ္ခုလံုးကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မ်ားစြာေပးၿပီး သင္ၾကားမႈကို ကေမာက္ကမျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနရင္ ပညာသင္ၾကားေရးမွာ အႏုတ္လကၡဏာ သေဘာေဆာင္သြားပါၿပီ။  ထိန္းသိမ္းလို႔မရႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ စာသင္ခန္းတစ္ခုဟာ ပညာသင္ၾကားေပးဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ စာသင္ခန္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး စာသင္ခ်ိန္ၿပီးဆံုးရင္ ဆရာကိုယ္တိုင္ နလံမထူႏိုင္ေအာင္ ေခါင္းကိုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ရမယ့္ စာသင္ခန္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္းလိုက္နာေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ တိက်တဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းဆိုတာေတာ့ မရွိေသးပါ။

ကံေကာင္းေထာက္မစြာပဲ ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မယ့္အစား ကိုယ့္တာ၀န္ေတြကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ေဆာင္ရြက္ေစမယ့္ နည္းလမ္းအခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ စာသင္ခန္းစည္းကမ္းကို လိုက္နာေစဖို႔ တိက်တဲ့စည္းကမ္းေတြ၊ ဆုေပးတာေတြ၊ နား၀င္ေအာင္ရွင္းလင္းေျပာဆိုမႈေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါေတြကို ဆရာျဖစ္သူက ကိုယ့္ရဲ႕ တုိက္ပြဲဥပေဒသေတြလို မွတ္ယူရပါလိမ့္မယ္။ ဆရာျဖစ္သူက ကိုယ့္ရဲ႕ေက်ာင္းသားတပ္စုကို နည္းဗ်ဴဟာေတြ တိုးတက္လာေအာင္ ပ်ဳိးေထာင္၊ တိုက္ပြဲစီမံခ်က္ေတြေရးဆြဲေပး၊ ေလ့က်င့္ေပးရုံသာမက အတိတ္က အမွားေတြကေနလည္း သင္ခန္းစာေတြ ယူခိုင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဆရာရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ အစီအစဥ္သာ ထိေရာက္ေအာင္ျမင္မယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္မလာေစမယ့္ အေကာင္းဆံုးေသာ တိုက္ပြဲအစီအမံပဲ ျဖစ္လာမွာ မလြဲပါ။

အေထြေထြ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ဖြံ႕ၿဖိဳးလာေအာင္ စီမံျခင္း
တိုင္းျပည္(သို႔မဟုတ္) စာသင္ခန္းတစ္ခုကို စီမံခန္႔ခြဲဖို႔ ပထမဆံုးေျခလွမ္းဟာ ရွင္းလင္းတိက်တဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ား ခ်မွတ္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ ေက်ာင္းအဖြဲ႕အစည္းက အတန္းတိုင္းအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေက်ာင္းလံုးအတြက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ခ်မွတ္ၿပီးသား ရွိတတ္ပါတယ္။ ဒါေတြအျပင္ ဆရာေတြက သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လုပ္ထံုးလုပ္နည္းကိုသံုးလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စည္းမ်ဥ္းသစ္ေတြ ထုတ္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ပိုမိုထိေရာက္ေကာင္းမြန္ေအာင္ စီမံႏိုင္ၾကပါတယ္။ အေျခခံ စည္းကမ္းခ်က္ေတြမွာ  ေအာက္ပါအခ်က္ေတြ ပါရွိသင့္ပါတယ္။
- ခ်ဳိသာယဥ္ေက်းေသာ စကားလံုးကို အသံုးျပဳေစျခင္း
- မိမိေၾကာင့္ သူတပါးအေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစျခင္း
- စကားေျပာစရာတစ္ခုခုရွိလွ်င္ လက္ေထာင္ေစျခင္း
- ေက်ာင္းပိုင္ပစၥည္းႏွင့္ သူတပါးပိုင္ ပစၥည္းမ်ားကို ေလးစားတန္ဖိုးထားေစျခင္း
- သင္ယူမႈႏွင့္ သင္ၾကားမႈဆိုင္ရာပစၥည္းမ်ားကို အခ်ိန္မီ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေစျခင္း

စည္းကမ္းအေရအတြက္ ကန္႔သတ္ျခင္း
ေက်ာင္းသားေတြဟာ မ်ားျပားလွတဲ့ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြကို အလြယ္တကူပဲ မ်က္ေစ့လွ်ံသြားၾကေလ့ ရွိပါတယ္။ မူလတန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ အေရအတြက္မမ်ားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြက ပိုၿပီးသင့္ေလ်ာ္ပါလိ္မ့္မယ္။ အလယ္တန္းအဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ကေတာ့ အေတာ္အသင့္မ်ားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို လိုက္နာႏိုင္မွာျဖစ္ၿပီး အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ စည္းကမ္းခ်က္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လိုက္နာဖို႔ အခက္အခဲမရွိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြဟာ လိုတာထက္ ပိုမမ်ားဖို႔ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။
စည္းကမ္းမ်ားကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေစျခင္း
စည္းကမ္းခ်က္အမ်ားစုကေတာ့ “အတန္းထဲမွာ ဆူညံျခင္းမျပဳရ” ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာေတြမလုပ္ရဘူးဆိုတာ တားျမစ္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ျဖစ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြညႊန္ျပထားတာမ်ဳိး သိပ္မရွိပါ။ ေက်ာင္းသားေတြကို တားျမစ္တဲ့စည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိးေတြဟာ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကို အျပဳသေဘာ ေဆာင္ေစမွာမဟုတ္တာကို သတိျပဳရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို စည္းကမ္းခ်က္ေတြအစား အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို သံုးစြဲသင့္ပါတယ္။ “ေကာ္ရစ္ဒါမွာ မေျပးရ” ဆိုတဲ့စည္းကမ္းခ်က္အစား “ေကာ္ရစ္ဒါမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားပါ” ဆိုတဲ့စည္းကမ္းမ်ဳိး၊ “အတန္းထဲတြင္ ဆူညံျခင္းမျပဳရ” ဆိုတဲ့စည္းကမ္းမ်ဳိးအစား “အတန္းထဲတြင္ စကားတိုးတုိးေျပာပါ” ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိး ေျပာင္းလဲၿပီး ခ်မွတ္သင့္ပါတယ္။

ရွင္းလင္းတိက်ေသာ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ခ်မွတ္ျခင္း
ေက်ာင္းသားေတြဟာ အလြယ္တကူ နားလည္ႏိုင္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကိုပဲ လိုက္နာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာျဖစ္သူရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြဟာ တိုတိုေတာင္းေတာင္းနဲ႔ ညင္သာမႈရွိဖို႔ လိုပါတယ္။ “စာသင္ခန္းမွာ ဆရာစကားေျပာေနရင္၊ စံုညီစုေ၀းပြဲမွာ ဆရာ(သို႔မဟုတ္) ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရရင္ စကားလံုး၀မေျပာရ” ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းမ်ဳိးထက္ “တစ္ခုခုေျပာစရာရွိရင္ လက္ေထာင္ပါ”ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းက ပိုထိေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္က ဆရာျဖစ္သူက ခ်မွတ္တဲ့စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုဟာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို တားျမစ္ရာေရာက္ေအာင္ ထိေရာက္တ့ဲ စည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိးျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွလဲ အဲဒီလို စည္းကမ္းမ်ဳိးကို အေျခအေနအမ်ဳိးမ်ဳိးမွာ သံုးစြဲႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဥပမာေပးရရင္ “ေက်ာင္းပိုင္ပစၥည္းမ်ားကို ရိုေသပါ” ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းတစ္ခ်က္ဟာ ေက်ာင္းနံရံေတြမွာေရးျခစ္တာ၊ ေက်ာင္းပရိေဘာဂေတြကို ဖ်က္ဆီးတာ၊ ေက်ာင္းပိုင္ စာရြက္စာတမ္းေတြကို ပ်က္စီးေအာင္လုပ္တာစတဲ့ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈေတြ အားလံုးနဲ႔ အက်ဳံး၀င္တဲ့စည္းကမ္းျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းသားမ်ားၾကားတြင္ စည္းကမ္းခ်က္မ်ား ဖြံ႕ၿဖိဳးေစျခင္း
ဆရာျဖစ္သူဟာ စာသင္ႏွစ္မစခင္ကတည္းက ကိုယ္ခ်မွတ္မယ့္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို စိတ္ထဲမွာစီမံကိန္းခ်ထားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစည္းကမ္းခ်က္ေတြကို စာသင္ခန္းထဲမွာ က်င့္သံုးဖို႔ အတည္မျပဳခင္ စည္းကမ္းခ်က္ခ်မွတ္သူေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားေတြလဲ ပါ၀င္ေစသင့္ပါတယ္။ “ဆရာတို႔ေက်ာင္း သန္႔ရွင္းေအာင္ ဘယ္လိုစည္းကမ္းခ်က္မ်ဳိး သတ္မွတ္သင့္သလဲေဟ့” ဆိုတဲ့ စကားမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စည္းကမ္းခ်က္ေတြ ထုတ္ႏိုင္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းေပးသင့္ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ သေဘာတူခ်မွတ္လိုက္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကို ပန္းခ်ီ၀ါသနာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္စုကို တာ၀န္ေပးၿပီး ပိုစတာဆိုဒ္စာရြက္ေပၚမွာေရးခိုင္းသင့္ပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ထုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တိုင္ တစ္စိတ္တစ္ေဒသအျဖစ္ပါ၀င္ေစျခင္းက ကိုယ္တိုင္ထုတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြအျဖစ္ စိတ္ထဲမွာ ယူဆသြားေစၿပီး တာ၀န္ယူမႈနဲ႔ ထိန္းသိမ္းလိုမႈကို ပိုမိုတိုးတက္ေစပါလိမ့္မယ္။္

စည္းကမ္းခ်က္ထုတ္ျပန္ျခင္း
အားလံုးသေဘာတူညီမႈနဲ႔ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ တစ္ေန႔လံုး ထင္သာျမင္သာရွိတဲ့ စာသင္ခန္းရဲ႕ ေရွ႕၊ အလယ္ဗဟုိစတဲ့ ေနရာမ်ဳိးေတြမွာ ကပ္ထားသင့္ပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို အၿမဲျမင္ေနရျခင္းက ေက်ာင္းသားေတြကို စည္းကမ္းလိုက္နာဖို႔ မၾကာမၾကာသတိေပးရျခင္းက သက္သာေစပါလိမ့္မယ္။

စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုစီကို ေန႔စဥ္အာရုံစူးစိုက္ျခင္း
အျပင္းအထန္ စာသင္ၾကားရတဲ့ ကာလအပိုင္းအျခားတစ္ခု ေရာက္မလာခင္ စာသင္ႏွစ္အစ မိတ္ဆက္စာသင္ခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုစီကို ေန႔စဥ္ထုတ္ႏႈတ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြ လိုက္နာႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးသင့္ပါတယ္။ ခ်မွတ္ထားတဲ့ စည္းကမ္းကို ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ သရုပ္ျပတာမ်ဳိးေတြလည္း လုပ္ေပးသင့္ပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်က္တစ္ခုမွာ ဘာေတြပါ၀င္သလဲဆိုတာကို ေက်ာင္းသားေတြ သိေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ေက်ာင္းပိုင္ပစၥည္းေတြကို ရိုေသပါဆိုတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ကို ေလ့က်င့္ေပးရာမွာ အိမ္သာကို သန္႔ရွင္းေအာင္ထားျခင္း၊ အမႈိက္ပုံးျပည့္ျပည့္ျခင္း စြန္႔ပစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျခင္း၊ ေက်ာင္းပိုင္ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္မ်ားကို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ အသံုးျပဳျခင္းစတာေတြကို ေက်ာင္းသားေတြ လိုက္နာႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါတင္မကဘဲ ေက်ာင္းသားေတြက စည္းကမ္းခ်က္ကို တစ္ေန႔တာလံုး လိုက္နာမယ္ဆိုရင္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဆုခ်ျခင္းမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏႈတ္နဲ႔ခ်ီးမြမ္းတာမ်ဳိးပဲျဖစ္ျဖစ္လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။ ဒီနည္းစံနစ္အတိုင္း အခ်ိန္အနည္းငယ္ အကုန္ခံၿပီး ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးျခင္းအားျဖင့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြရဲ႕ အေရးပါမႈကို ပံ့ပိုးရာေရာက္သလို ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲမွတ္သားမိေစဖို႔ ကူညီရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။
စည္းကမ္းခ်က္မ်ားကို ေန႔စဥ္သတိေပးျခင္း
စာသင္ခန္းတြင္း စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ထိေရာက္ေစဖို႔ အေရးပါတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈတစ္ခုက စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ေန႔စဥ္သတိေပးျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို သင္ၾကားမႈေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး အသိေပးတာမ်ဳိးဟာလည္း သင့္ေလ်ာ္ပါတယ္။ “ဒီဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္ေကာင္ဟာ တို႔စာသင္ခန္းရဲ႕ စည္းကမ္းမ်ဳိးသာ လုိက္နာမယ္ဆိုရင္ ဒုကၡေရာက္မွာ မဟုတ္ဘူး” “ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ဆရာႀကီးက သူ႔တပည့္ေတြကို ခ်မွတ္ေပးတဲ့ စည္းကမ္းခ်က္က တို႔စာသင္ခန္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ မတူဘူးလား” စသည္ျဖင့္ သင္ခန္းစာနဲ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းစည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ၿပီး စည္းကမ္းလိုက္နာျခင္းအားျဖင့္ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ ဘယ္လိုေကာင္းက်ဳိးေတြ ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ေက်ာင္းသားေတြကို ေဆြးေႏြးခိုင္းသင့္ပါတယ္။

စည္းကမ္းခ်က္ကို လိုက္နာေနေၾကာင္း အသိအမွတ္ျခင္း
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က စာသင္ခန္းစည္းကမ္းတစ္ခုကို လိုက္နာေနရင္ သူ႔ကိုအသိအမွတ္ျပဳေပးပါ။ အဲဒီလို အသိအမွတ္ျပဳျခင္းဟာ က်န္ေက်ာင္းသားေတြကိုပါ စည္းကမ္းလိုက္နာေအာင္ ဆြဲေဆာင္တိုက္တြန္းရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈအတြက္ ေပးတဲ့ဆုလာဘ္မ်ဳိးကလည္း ေက်ာင္းသားေတြ စည္းကမ္းကို စဥ္ဆက္မျပတ္လိုက္နာဖို႔ တြန္းအားေကာင္းတစ္ရပ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

စာႁကြင္း။     ။
စာသင္ႏွစ္အသစ္ မစခင္မွာ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ သင္ခန္းစာေတြျပင္ဆင္ရင္း၊ သင္ၾကားမႈနည္းစံနစ္ေတြ ရွာရင္းနဲ႔ ကိုယ္တိုင္လိုက္နာမွတ္သားဖို႔ အဓိက ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ suite 101 မွာ ေရးထားတဲ့ သင္ၾကားမႈအေထာက္အကူျပဳ ေဆာင္းပါးေတြကို ဘာသာျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ပညာေရးကို ၀ါသနာပါသူတစ္ေယာက္တစ္ေလ ဖတ္ျဖစ္ရင္လည္း အတိုင္းထက္အလြန္ တံခြန္နဲ႔ကုကၠားလို႔ မွတ္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။



 

-  

ႀကဳိက္ရင္ေပါ့ေလ . . .

Powered By Blogger